Munireh Baradaran - Simple Truth

اوﯾﻦ ـ ﺟﻬﻨﻢ واﻗﻌﯽ داﺧﻞ ﺳﺎ ﺧﺘﻤﺎن

از ﭘﻠﻪ ﹰ ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﯿﻢ و ﻇﺎﻫﺮا ی دوم رﺳﯿﺪﯾﻢ. ﺻﺪای ﻓﺮﯾﺎد و ﺷﻼق و ﮔﺎه ﺿﺠﻪ در ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺷﻨﯿﺪه ﻣﯽ ﺷﺪ. ﻣﺎ را ﺟﻠﻮی ﯾﮑﯽ از اﺗﺎق ﻫﺎی ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ ﻧﺸﺎﻧﺪﻧﺪ. ﮐﻤﯽ ﺳﺮم را ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺘﻢ. در ﮔﻮﺷﻪ ی راه ﹺ رو، ﭘﺴﺮ ﺟﻮان

ﺷﺪﯾﻢ،

ﻻﻏﺮی ﮐﻒ زﻣﯿﻦ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد. رﻧﮓ ﺑﻪ ﭼﻬﺮه ﻧﺪاﺷﺖ. ﺳﺮش را ﺑﺎ ﭘﺎرﭼﻪ ﯾﯽ ﺧﻮﻧﯿﻦ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﻪ ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺑﺎﻧﺪﭘﯿﭽﯽ ﺷﺪه و ﺧﻮن از آن ﺑﯿﺮون زده ﺑﻮد ﺳﺎق م ﺑﻪ دﺳﺖ داﺷﺖ. ﻫﺮازﮔﺎه ﻧﺎﻟﻪ  ﺮ  ﭘﺎﻫﺎ ﮐﺒﻮد. ﺳ ﯾﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺳﺮش را ﺑﺎﻻ ﻣﯽ آورد. ﺑﯽ ﺗﺎب ﺑﻮد. در اﺗﺎق روﺑﻪ روﯾﯽ ﺻﺪای ﻣﻤﺘﺪ ﺷﻼق زوزه ﮐﺸﺎن ﻓﻀﺎ را ﻣﯽ ﺷﮑﺎﻓﺖ و ﺑﺎ ﻓﺮﯾﺎ د ﻣﺮدی ﭘﺎﺳﺦ داده ﻣﯽ ﺷﺪ و ﮔﺮﯾﻪ و ﻧﺎﻟﻪ ی ﻣﺮد دﯾﮕﺮی ﮐﻪ ﻣﯽ ﺑﺲ » ﮔﻔﺖ: اﺳﺖ، دﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﻢ... « اﻣﺎ ﺷﻼق ﻫﻢ ﭼﻨﺎن ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﻮد. در اﺗﺎق ﺟﻨﺒﯽ، ﮐﻪ ﺧﯿﺎل ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺧﺎﻟﯽ اﺳﺖ، ﻧﺎ ﮔﻬﺎن ﺻﺪای زﻧﯽ را ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﻣﻠﺘﻤﺴﺎﻧﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ: دﺳﺖ» ﻫﺎﯾﻢ را ﺑﺎز ﮐﻨﯿﺪ. ﺗﺸﻨﻪ ام... « دﯾﮕﺮی ﮐﻪ ﮐﻤﯽ دورﺗﺮ از ﻣﻦ ﻗﺮار داﺷﺖ، ﻧﺎ ﮔﻬﺎن ﺻﺪای ﻓﺮﯾﺎدی را ﺷﻨ ﯿﺪم ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ: اﯾﻦ» ﮐﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﯾﯽ ﭼﺮت وﭘﺮت اﺳﺖ ﺧﯿﺎل ﮐﺮده ای ﮐﺠﺎ ﻫﺴﺘﯽ؟ و « ﻧﺎ ﮔﻬﺎن ﮔﺮوﻣﭗ.... در اﺗﺎق ﹺ ﹺ دﯾﮕﺮ ﻫﺎی ﻃﺮف راه رو ﺻﺪای ﺷﻼق و ﻓﺮﯾﺎد ﺑﺎزﺟﻮﻫﺎ و ﮔﻔﺖ ﮔﻮﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪﺷﺎن و ﮔﺎه ﺻﺪای ﻧﺎﻟﻪ ی درﻫﻢ ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد. ﻣﺒﻬﻮت ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدم. ﭘﯿﺶ  ﮐﺎﻣﻼ ﺗﺮ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم در اوﯾﻦ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﻫﺴﺖ اﻣﺎ، ﭼﻨﯿﻦ ﺟﻬﻨﻤﯽ را ﺗﺼﻮر ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم. ﺻﺪای اذان ﺑﻪ ﯾﺎدم آورد ﮐﻪ ﻇﻬﺮ اﺳﺖ. در اﺗﺎق روﺑﻪ ﹺ ﺷﻼق ﺑﻪ ﺻﺪا درآﻣﺪ: ﹺ زﯾﺮ روﯾﯽ ﻣﺮد ﻧﺰﻧﯿﺪ؛ ﻣﯽ » ﮔﻮﯾﻢ، ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﻣﯽ « ﮔﻮﯾﻢ. ﺻﺪای ﺷﻼق ﻗﻄﻊ ﺷﺪ. زﻧﺪاﻧﯽ ﺑﺮﯾﺪه ﺑﺮﯾﺪه آدرس را ﻣﯽ داد. ﺧﯿﺎﺑﺎن رودﮐﯽ... ﮐﻮﭼﻪ ی... ﺑﺎزﺟﻮ ﺣﺮﯾﺼﺎﻧﻪ ﻣﯽ ﻌﯿﺪ. ﺑﻠ ﺗﮑﯿﺪه در ﺧﻮد و ﭼﻤﺒﺎﺗﻤﻪ زده ﺳﺮ را روی زاﻧﻮاﻧﻢ ﻗﺮار دادم. دﯾﮕﺮ ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯽ ﺷﻨﯿﺪم. ﺧﺎﻧﻪ ی ﺧﯿﺎﺑﺎن رودﮐﯽ در ذﻫﻨﻢ ﻣﺠﺴﻢ ﺷﺪ. ﺑﻪ ﹺ ﻣﻨﺰل ﺑﻪ ﺻﺪا زودی در درﻣﯽ آﯾﺪ و ﻧﺎ ﮔﻬﺎن ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ زﯾﺮورو ﻣﯽ ﺷﻮد.

راه رو ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد. ﻣﺮ داﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﮕﯽ ﮐﻔﺶ ﻫﺎی ورزﺷﯽ ﺑﻪ ﭘﺎ داﺷﺘﻨﺪ، ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ در رﻓﺖ وآﻣﺪ ﺑﻮدﻧﺪ. ﺻﺪای ﭘﺎﯾﺸﺎن را ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﺷﻨﯿﺪ، اﻣﺎ از زﯾﺮ ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ ﺳﺎﯾﻪ ﺷﺎن را ﻣﯽ دﯾﺪم و ﮔﺎه ﺑﺎ ﺧﻮدﮐﺎر ﯾﺎ ﻣﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﺮم ﻣﯽ زدﻧﺪ و رد ﻣﯽ ﹺ ﺷﺪﻧﺪ. از اﺗﺎق