Munireh Baradaran - Simple Truth

22 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﻧﻤﯽ داﻧﻢ ﭼﻪ ﻣﺪت ﺑﻪ اﯾﻦ ﺣﺎل ﮔﺬﺷﺖ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺑﺎره ﻣﺘﻮﺟﻪ ی ﻟﮕﺪ آﻫﺴﺘﻪ ﯾﯽ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮ ﯾﻢ ﺷﺪم. ﺳﺮم را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم. ﭼﺮخ ﻫﺎی ﮔﺎری را ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺧﻮد دﯾﺪم و ﺑﻮی ﻏﺬا... ﺻﺪای ﻣﺮد ﭘﯿﺮی ﻣﯽ » ﮔﻔﺖ: ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﺑﯿﺎ! « ﻣﺮا از راه رو ﻋﺒﻮر داد. از زﯾﺮ ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ ﻣﯽ دﯾﺪم ﮐﻪ زﻧﺪاﻧﯿﺎن ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ﺑﺴﺘﻪ در ﮐﻨﺎر راه رو ﻧﺸﺴﺘﻪ اﻧﺪ و ﺑﺸﻘﺎب ﻏﺬا در دﺳﺘﺸﺎن. ﻣﺮا ﺑﻪ اﺗﺎﻗﯽ در ﻫﻤﺎن ﻧﺰدﯾﮑﯽ ﻫﺎ ﺑﺮد و ﮔﻔﺖ: » ﻧﺎﻫﺎر را اﯾﻦ « ﺟﺎ ﺑﺨﻮر! ﭼﺸﻢ ﺮ ﺑﻮد از زﻧﺎن زﻧﺪاﻧﯽ ﮐﻪ ﺳﻪ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮه دور ﮐﺎﺳﻪ  ﺑﻨﺪم را ﺑﺎﻻ ﮐﺸﯿﺪم. اﺗﺎق ﭘ ﯾﯽ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﺎ ﻫﻢ ﻏﺬا ﻣﯽ دو دﺧﺘﺮ ﺟﻮان، ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ ﺧﻮد ﻧﯿﺰ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﻧﺰدﯾﮏ در ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻨﺎر ﯾﮑﯽ از ﮐﺎﺳﻪ ﻫﺎ ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ. اﺷﺘﻬﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﮔﻮﺷﻪ ﯾﯽ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﻧﺰدﯾﮏ در، زﻧﯽ ﺣﺪود ﺳﯽ ﺳﺎل ﺗﻮﺟﻪ ﹺ ﭼﻬﺮه ام را ﺟﻠﺐ ﮐﺮد. رﻧﮓ اش ﺑﻪ ﮐﺒﻮدی ﻣﯽ زد. او ﻧﯿﺰ ﻏﺬا ﻧﻤﯽ ﺧﻮرد. ﺑﯽ ﺗﺎب ﺑﻮد. ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد درد دارد. ﮔﺎه ﻟﺒﺶ را ﮔﺎز ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﺧﻮد ﻓﺸﺎر ﻣﯽ آورد. ﺑﻌﺪ آﻫﺴﺘﻪ ﺧﺪا را ﺻﺪا ﻣﯽ ﮐﺮد و ﭼﯿﺰی ز ﯾﺮ ﻟﺐ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ. ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ را ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﺗﺎ زاﻧﻮ ﺑﺎﻧﺪﭘﯿﭽﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ دوﺳﺖ ﺷﺪﯾﻢ. ﻧﺎﻣﺶ ﺳﭙﯿﺪه ﺑﻮد.

ﺧﻮردﻧﺪ.

ﻧﮕﺎﻫ ﻢ را روی ﭼﻬﺮه ﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪﻧﻢ. ﻧﺮﮔﺲ را ﻧﺪﯾﺪم. ﺑﯿﺶ ﺗﺮﺷﺎن دﺧﺘﺮان ﺑﺴﯿﺎر ﺟﻮان ﺑﻮدﻧﺪ رﻧﮓ ﭘﺮﯾﺪه و در ﻧﮕﺎه ﺷﺎن ﺗﺮس و ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﻣﻮج ﻣﯽ زد. ﭘﺲ از ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﯾﮑﯽ از آن دو دﺧﺘﺮی ﮐﻪ ﮐﻨﺎر در ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ، آﻣﺮاﻧﻪ اﻋﻼم » ﮐﺮد: وﻗﺖ ﻏﺬا ﺗﻤﺎم ﺷﺪه. ﮐﺎﺳﻪ ﻫﺎ را ﺑﺪﻫﯿﺪ و ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪﻫﺎ را ﺑﺒﻨﺪﯾﺪ. ﺑﻨﺪﻫﺎ ﭼﺸﻢ « را ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﺸﯿﺪﯾﻢ. اﺗﺎق ﺳﺎ ﮐﺖ ﺷﺪ. ﮔﺎه ﺻﺪای ﭘﭻ ﭘﭽﯽ ﻣﯽ ﹺ آﻣﺪ و ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻓﺮﯾﺎد «ﺷﻮ ﺧﻔﻪ » ی آن دو ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﻫﺮ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﯾﮏ ﺑﺎر ﻫﻢ، ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ د م در ﻣﯽ آﻣﺪ و اﺳﻤﯽ را ــ اﻟﺒﺘﻪ ﺗﻨﻬﺎ اﺳﻢ ﮐﻮﭼﮏ ــ را ﺻﺪا ﻣﯽ ﮐﺮد. در اﯾﻦ ﻣﻮاﻗﻊ ﺳﺮم را ﺑﺎﻻ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﭼﻬﺮه ی زﻧﺪاﻧﯽ را ﺑﺒﯿﻨﻢ. در رﻓﺘﻦ ﺗﺮدﯾﺪ داﺷﺘﻨﺪ.

ﻋﺼﺮ آن روز، اﺳﺎﻣﯽ ﺗﻌﺪادی را ﺑﺮای رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ. اﺳﻢ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺧﻮاﻧﺪه ﻣﯽ ﺷﺪ، ﺧﻮش ﺣﺎل از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﺷﺪ و آ ﻫﺴﺘﻪ از ﺑﻘﯿﻪ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﻗﯿﺎﻓﻪ ی ﯾﮏ ﻧﻔﺮ در ﺑﯿﻦ آن ﻧﻈﺮم آﺷﻨﺎ آﻣﺪ. ﻧﺎﻣﺶ را ﺻﺪا زدم. او ﻫﻢ ﻣﺮا ﺷﻨﺎﺧﺖ. ﻫﺸﺖ ﺳﺎل ﻗﺒﻞ از آن، ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﻣﺪرﺳﻪ ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ. ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺑﻪ ﻫﻢ زدﯾﻢ. دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺟﺰو آن ﻫﺎ ﺑﻮدم. اﻣﺎ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ ﻧﺸﻮم، از ﺑﻨ ﺪ ﺧﺒﺮی ﻧﯿﺴﺖ. ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ، ﺗﻤﺎم ذﻫﻨﻢ را ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺮده ﺑﻮد. آن ﻫﺎ رﻓﺘﻨﺪ. از دﺧﺘﺮی ﮐﻪ ﻧﺰدﯾﮑﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد، ﺳﺆال ﮐﺮدم آﯾﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻫﻤﻪ را ﺷﮑﻨﺠﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ؟ ﻃﻮﻃﯽ وار ﺟﻮاب داد: اﯾﻦ» ﺟﺎ ﮐﺴﯽ را ﺷﮑﻨﺠﻪ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ. ﺑﮕﻮ ﺗﻌﺰﯾﺮ. ﻫﻤﻪ را ﻫﻢ ﻧﻪ، ﮐﺴﺎﻧﯽ را ﮐﻪ دروغ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ. ﭘﺮﺳﯿﺪم « ﺗ» ﻮ را ﭼﯽ؟ ﺟﻮاﺑﻢ « را ﻧﺪاد. ﻓﺮﻣﺎن ﭼﺸﻢ »ﯾﺎ « ﺳﺎ ﮐﺖ» ﻫﺎی ﺑﻨﺪت را ﺑﮑﺶ ﭘﺎﯾﯿﻦ « ﻫﺮ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﯾﮏ ﺑﺎر

ﻫﺎ ﺑﻪ