Munireh Baradaran - Simple Truth

224 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﺑﻌﺪ از آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎزﺟﻮ ﯾﯽ، اﻃﺮاﻓﯿﺎن رﺿﻮان ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻧﺪ ﮐﻪ ﹰ ﺑﺎ او ﻣﻄﻠﻘﺎ ﮐﺴﯽ ﺣﺮف ﻧﻤﯽ زﻧﺪ، در اﺗﺎق ﮐﻢ ﺗﺮ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد و ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﻣﻮاﻗﻊ زﯾﺮ ﭘﻠﻪ ﻫﺎی راه رو ﻣﯽ ﻧﺸﯿﻨﺪ. ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷ ﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻘﭽﻪ ﯾﯽ را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺣﻤﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ﺣﺘﺎ ﻫﻨﮕﺎم ﺧﻮاب آن را زﯾﺮ ﺳﺮش ﻣﯽ ﮔﺬارد. ﮔﻠﯽ دﯾﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ روز و ﺷﺐ ﻗﺒﻞ از ﹺ ﺣﺎدﺛﻪ ﯾﮑﯽ از زﻧﺪاﻧﯽ ﺣﺎدﺛﻪ ﻣﺎدررﺿﻮان ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺧﯿﺮه ﺷﺪه اﺳﺖ. ﺷﺐ ﻫﺎ از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﻣﯽ ﺷﻮد و ﺑﺮای ﺧﻮردن آب ﺑﻪ ﺣﻤﺎم ﻣﯽ رود. ﻫﻤﻪ ی زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ ﺧﻮاب ﹺ ﺣﻤﺎم را ﮐﻪ ﺑﺎز ﻣﯽ ﺑﻮدﻧﺪ. در ﮐﻨﺪ، در ﻓﻀﺎی ﻧﯿﻤﻪ ﹺ ﺣﻤﺎم ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺗﺎرﯾﮏ ی ﻫﯿﮑﻠﯽ ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ در دو ﻗﺪﻣﯽ او در ﻫﻮا آوﯾﺰان اﺳﺖ. از ﺣﻤﺎم ﺑﯿﺮون ﻣﯽ دود. آن ﻗﺪر ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮده ﮐﻪ ﺣﺘﺎ ﻧﻤﯽ ﺮ، ﮔﻨﮓ و ﻣﺒﻬﻢ او  ﺮﺧ  ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺟﯿﻎ ﺑﮑﺸﺪ. از ﺻﺪاﻫﺎی ﺧ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮی ﺑﯿﺪار ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ. اول ﮔﻤﺎن ﻣﯽ ﮐﻨ ﻨﺪ دﭼﺎر ﺣﻤﻠﻪ ی ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪه و ﻣﯽ ﮐﻮﺷﻨﺪ آراﻣﺶ ﮐﻨﻨﺪ. او ﻣﺮﺗﺐ ﺑﺎ دﺳﺖ ﺣﻤﺎم را ﻧﺸﺎن ﻣﯽ داده. ﺑﻪ ﻃﺮف ﺣﻤﺎم ﻣﯽ دوﻧﺪ و ﺑﻌﺪ ﺻﺪاﻫﺎی ﺟﯿﻎ. ﭘﯿﮑﺮ ﻣﺎدررﺿﻮان ﮐﻪ زﺑﺎﻧﺶ از ﮔﻠﻮ ﺑﯿﺮون اﻓﺘﺎده ﺑﻮد در ﻫﻮا ﻣﻌﻠﻖ ﺑﻮد. او ﺑﺎ ﻃﻨﺎﺑﯽ از ﻧﺎﯾﻠﻮن ﺑﺴﺘﻪ ﻫﺎی ﻧﺎن ﺧﻮد را ﺑﻪ دار آوﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد. ﮔﻠﯽ ﺑﻌ ﺪ از ﺣﺎدﺛﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺎدر رﺿﻮان ﭼﺮا در روزﻫﺎی آﺧﺮ، ﺑﻘﭽﻪ اش را از ﺧﻮد دور ﻧﻤﯽ ﹰ ﻃﻨﺎﺑﯽ را ﮐﻪ دور از ﭼﺸﻢ ﻫﻤﻪ ﺑﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد در ﺑﻘﭽﻪ ﮐﺮد. ﻗﻄﻌﺎ ﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺖ. ﺗﺎ ﻣﺪت ﻫﺎ ﭘﺲ از اﯾﻦ ﺣﺎدﺛﻪ، زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﻫﻢ اﺗﺎﻗﯽ ﻫﺎی ﮔﻠﯽ ﺷﺐ ﻫﺎ ﺑﺎ ﮐﺎﺑﻮس از ﺧﻮاب ﻣﯽ ﹺ ﮔﻠﯽ ﻫﻢ ﺗ ﭘﺮﯾﺪﻧﺪ. ﺧﻮد ﺎ ﻣﺪت ﻫﺎ دﭼﺎر ﮐﺎﺑﻮس ﻣﯽ ﺷﺪ. ﻣﯽ » ﮔﻔﺖ: ﻣﺎدررﺿﻮان، دﺳﺖ راﺳﺖ ﺑﺎﻻی ﺳﺮ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮاﺑﯿﺪ. ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ ﺑﺎﻻی ﺳﺮ ﻣﻦ ﻗﺮار ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ. اﯾﻦ ﻗﺪر ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد. ﺑﻌﺪ ﺟﺎی او ﺧﺎﻟﯽ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد و ﺑﺎورش ﻣﺸﮑﻞ ﺑﻮد. « ﻧﻤﺎﯾﻨﺪه ی اﺗﺎﻗﺸﺎن دﺧﺘﺮ ﺟﻮاﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺎدر رﺿﻮان ﺗﻮﺟﻪ وﯾﮋه ﯾﯽ داﺷﺖ و از او ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﻣ ﯽ ﮐﺮد، ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﺣﺎدﺛﻪ ﺑﻪ ﺷﺪت دﭼﺎر ﻧﺎراﺣﺘﯽ و اﻓﺴﺮدﮔﯽ ﺷﺪ. ﺣﺘﺎ او را ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺳﺮﻧﺨﯽ از راز ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﻣﺎدر ﺑﻪ دﺳﺖ آوردﻧﺪ. ﺳﺎﻋﺖ ده وﻧﯿﻢ ﺷﺐ، زﻣﺎن ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ ﺑﻮد. ﻣﺎ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﻗﺒﻞ از آن رﺧﺖ ﻫﺎ را ﺧﻮاب روی زﻣﯿﻦ ﭘﻬﻦ ﻣﯽ و دراز ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪﯾﻢ. ﺳﮑﻮﺗﯽ ﻧﺴﺒﯽ در ا ﺗﺎق ﺑﺮﻗﺮار ﻣﯽ ﺷﺪ. ﮐﺴﯽ ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﺣﺮف ﻧﻤﯽ زد، ﺻﺪای ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن را ا ﮔﺮ روﺷﻦ ﺑﻮد ﮐﻢ ﻣﯽ ﺷﺒﯽ زﯾﺮ ﭘﺘﻮ دراز ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدم و ﺧﺴﺘﻪ از ﺷﻠﻮﻏﯽ و ﺳﺮوﺻﺪای روزاﻧﻪ در ﺧﻮد ﻓﺮورﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻧﺎ ﮔﻬﺎن ﺑﺎ ﺻﺪای ﺧﻔﯿﻒ ﻧﺎﻟﻪ ﯾﯽ در ﺑﺎﻻی ﺳﺮم ﺑﻪ ﺧﻮد آﻣﺪم. ﺳﺎرا ﮐﺮده ﻏﺶ و ﺳﺮش ﺑﻪ رﻋﺸﻪ ا ﹺ ﺑﺴﺘﻪ ﻓﺘﺎده ﺑﻮد. دﻫﺎن اش ﮐﻒ ﮐﺮده ﺑﻮد و رﻧﮓ ﭼﻬﺮه اش ﺑﻪ ﺗﯿﺮﮔﯽ ﻣﯽ زد. ﯾﮏ ﻧﻔﺮ دﻫﺎن او را ﺑﺎ ﻓﺸﺎر دﺳﺖ ﺑﺎز ﮐﺮد و ﻗﺎﺷﻘﯽ ﺑﯿﻦ دﻧﺪان ﻫﺎﯾﺶ ﮔﺬاﺷﺖ. ﭘﺰﺷﮏ زﻧﺪاﻧﯽ اﺗﺎق ﻫﻢ رﺳﯿﺪ. اﻣﺎ ﭼﺎره ﯾﯽ ﻧﺒﻮد. ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺎﯾﺪ

ﮐﺮدﯾﻢ

ﮐﺮدﯾﻢ.