Munireh Baradaran - Simple Truth

231 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: » ﺗﺎرﯾﺦ ﺻﺪور رای ﻫﻤﺎن ﺷﺶ ﻣﺎه ﻗﺒﻞ اﺳﺖ. اﻣﺎ ﺷﺶ ﻣﺎه در ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﺑﺎ ده ﺳﺎل ﭼﻪ ﺟﺎﯾﯽ دارد؟ « ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: » ﯾﮏ روز ﻫﻢ ﻣﻬﻢ اﺳﺖ. « زﻧﺪاﻧﯽ ﺑﻮدﻧﻢ ﺑﺎری ﺑﺮ دوش ﺧﺎﻧﻮاده ام ﺑﻮد. ﺧﻮاﻫﺮم ﺑﺮای ﻫﺮ ﻣﻼﻗﺎت ﺑﺎﯾﺪ ﯾﮏ روز ﻣﻌﻄﻞ ﻣﯽ ﺷﺪ و از اداره اش ﻣﺮﺧﺼﯽ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ. ﺑﺮﺧﻮرد زﻧﺪاﻧﺒﺎن ﻫﺎ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﺴﯿﺎر ﺗﻮﻫﯿﻦ آﻣﯿﺰ ﺑﻮد . ﮔﺮﭼﻪ ﻣﻼﻗﺎت در زﻧﺪﮔﯽ زﻧﺪان ارزش و ﺟﺎﯾﮕﺎه وﯾﮋه ﯾﯽ دارد، اﻣﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﯽ در ﻣﺤﮑﻮﻣ ﯿﺖ زﻧﺪاﻧﯽ ﺷﺎن ﺳﻬﯿﻢ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ، ﺑﺮای ﻣﺎ دردﻧﺎ ک ﺑﻮد. ﭘﺲ از اﯾ ﻦ ﮐﻪ ﺗﮑﻠﯿﻒ ﻣﺤﮑﻮﻣﯿﺘﻢ روﺷﻦ ﺷﺪه ، ﺑﺎرﻫﺎ از ﺧﻮاﻫﺮم ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﮐﻢ ﺗﺮ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎﺗﻢ ﺑﯿﺎﯾﺪ، ﮐﻪ ﺟﺎی ﻧﮕﺮاﻧﯽ و د ﻟﻮاﭘﺴﯽ از ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ. او ﻫﺮ ﺑﺎر ﻣﯽ » ﮔﻔﺖ: دل ﺧﻮدم ﺑﺮاﯾﺖ ﺗﻨﮓ ﻣﯽ ﯾﮏ« ﺷﻮد. ﺑﺎر ﻫﻢ ﺑﺎ ﻗﺎﻃﻌﯿﺖ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ دﯾﮕﺮ اﯾﻦ ﺣﺮف را ﺗﮑﺮار ﻧﮑﻨﻢ. و ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ ﻣﺎ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ در ﻃﻮل ﺳﺎل ﻫﺎ ﺻﺪﻣﻪ ﻧﺪﯾﺪ ﺑﻞ ﮐﻪ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﻫﻢ ﺷﺪ. ﺷﺎﯾﻊ ﺷﺪ ﺑﻪ زودی ﮐﺴﺎﻧﯽ را ﮐﻪ ﻣﺤﮑﻮﻣﯿﺘﺸﺎن ﻣﺸ ﺨﺺ ﺷﺪه، ﺑﻪ ﻗﺰل ﺣﺼﺎر ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎد. از ﺑﻨﺪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻫﻢ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ و از ﺟﻤﻠﻪ ﮔﻠﯽ را ﺑﻪ آن ﺟﺎ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. ﻣﻦ ﻫﻢ در اﻧﺘﻈﺎر اﻧﺘﻘﺎل ﺑﻮدم، ﮐﻨﺞ ﮐﺎو ﺑﻮدم ﺗﻐﯿﯿﺮاﺗﯽ را ﮐﻪ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم، در آن ﺟﺎ ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺘﻪ، از ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﺒﯿﻨﻢ. ﯾﮏ ﹺ اﺗﺎق روز ﺻﺒﺢ در ﻫﺎ را ﺑﺴﺘﻨﺪ و از ﻫﺮ اﺗﺎق ا ﺳﺎﻣﯽ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮی را ﺑﺮای اﻧﺘﻘﺎل ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ. از اﺗﺎق ﻣﺎ، ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺎم ﻣﺮا ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ. ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﯾﯽ ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺮای آﻣﺎده ﺷﺪن ﻧﺪادﻧﺪ، ﺑﻪ ﮐﻤﮏ دوﺳﺘﺎﻧﻢ وﺳﺎﺋﻠﻢ را ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم. ﺟﺪاﺷﺪن از دوﺳﺘﺎن ﺧﻮﺑﯽ ﮐﻪ در اﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻫﻪ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮدم، ﭼﻪ ﻗﺪر ﺳﺨﺖ ﺑﻮد. ﺣﺘﺎ ﺑﻪ در و دﯾﻮار اﺗﺎق ﻫﻢ اﻧ ﺲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم. ﺣﺎﻟﺖ ﮐﺴﯽ را داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻪ و ﺧﺎﻧﻮاده اش را ﺗﺮک ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ﻧﻤﯽ داﻧﺪ آﯾﺎ آن ﻫﺎ را ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺧﻮاﻫﺪ دﯾﺪ ﯾﺎ ﻧﻪ؟ ﻫﻢ اﺗﺎﻗﯽ ﻫﺎ و دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﻣﺮا در آﻏﻮش ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ، اﻣﺎ ﻣﻦ ﯾﺎرای ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ. دﺳﺘﭙﺎﭼﻪ ﺑﻮدم. وﻗﺘﯽ ﻧﻮﺑﺖ ﻣﺎدر رﺳﯿﺪ، اﺷﮏ ام ﺟﺎری ﺷﺪ. او دﻟ ﺪارﯾﻢ داد و » ﮔﻔﺖ: زﻧﺪان ﻫﻤﯿﻦ اﺳﺖ. « و ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺗﺄ ﮐﯿﺪ ﮐﺮد ﻣﻮاﻇﺐ ﺧﻮدم ﺑﺎﺷﻢ. ﻫﻤﻪ ی دوﺳﺘﺎن اﯾﻦ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻮﺷﺰد ﻣﯽ ﹺ اﺗﺎق ﺑﺎز ﺷﺪ. ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﻓﺮﺻﺖ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ را ﭘﯿﺪا ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم. اﻣﺎ در ﭘﺎﺳﺪار ﺑﺎﺧﺸﻮﻧﺖ ﺑﺎزوی ﻣﺮا ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ. در راه رو ﺑﯿﺮوﻧﯽ ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻪ اﻧﺘ ﻈﺎر ﻧﺸﺴﺘﻢ. از ﺑﻨﺪﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﻫﻢ ﮐﺴﺎﻧﯽ را ﺑﺮای اﻧﺘﻘﺎل ﺑﯿﺮون ﻣﯽ آوردﻧﺪ. ﻣﺎ را ﺣﻀﻮر و ﻏﯿﺎب ﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﻌﺪ وﺳﺎﺋﻠﻤﺎن را ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﻫﻢ ﹺ ﻣﺮدی از ﭘﻠﻪ راه ﭘﺎﺳﺪار ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﯿﻢ. ﺻﺪای ﺧﺶ ﺧﺶ ﮐﯿﺴﻪ ﻫﺎی ﻧﺎﯾﻠﻮﻧﯽ در ﻓﻀﺎی ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮد. ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﯽ اﻧﺘﻈﺎر در ﻣﺤﻮﻃﻪ ، ی ﺑﯿﺮوﻧﯽ اﺗﻮﺑﻮس آﻣﺪ. ﺳﻮار ﺷﺪﯾﻢ.

ﮐﺮدﻧﺪ.