Munireh Baradaran - Simple Truth

230 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده از ﭘﯿﺶ ﺗﻬﯿﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد، وﺳﻂ اﺗﺎق ﭼﯿﺪ. ﻣﻘﺪاری ﺗﺨﻤﻪ ﻫﻢ ﮐﻪ از ﺧﺮﺑﺰه ﻫﺎی ﻓﺼﻞ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد، آورد. ﮔﺮوه ﻣﺎ ﻫﻨﺪواﻧﻪ ﻧﺨﺮﯾﺪه ﺑﻮد، ﭼﻮن اﺟﺎزه ی ﺧﺮﯾﺪ آن را در ﺷﺐ ﯾﻠﺪا ﺗﺒﻠﯿﻎ ﻋﻮام ﻓﺮﯾﺒﺎﻧﻪ ی زﻧﺪاﻧﺒﺎن ﻫﺎ ﻣﯽ داﻧﺴﺖ اﻣﺎ ﺑﻬﺎﯾﯽ ﻫﺎ و ﯾﯽ ﺗﻮده ﻫﺎ ﮐﻪ ﻫﻨﺪواﻧﻪ ﺧﺮﯾﺪه ﺑﻮدﻧﺪ، آن را ﻗﺎچ ﮐﺮدﻧﺪ و وﺳﻂ اﺗﺎق ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ. ﻣﺎدر و ﯾﮏ ﻧﻔﺮ از ﺧﺎﻧﻢ ﻫﺎی ﺑﻬﺎﯾﯽ ﭼﻨﺪ ﺷﻌﺮ از ﺣﺎﻓﻆ ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ. ﺑﻌﻀﯽ از اﺷﻌﺎر ﺣﺎﻓﻆ و ﺷﺎﻋﺮﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﺣﺎﻓﻈﻪ ی اﯾﻦ و آن در ﮔﻮﺷﻪ ی دﻓﺘﺮی ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻧﻤﺎﯾﻨﺪه ی اﺗﺎق و ﺗﻮاب دﯾﮕﺮی ﮐﻪ ﺗﺎزﮔﯽ ﺑﻪ اﺗﺎق ﻣﺎ آﻣﺪه ﺑﻮد، ﮐﺘﺎب ﺣﺎﻓﻆ داﺷﺘﻨﺪ و ﻧﻤﺎﯾﻨﺪه ﻫﻢ ﭼﻨﺪ ﺷﻌﺮ از ﺣﺎﻓﻆ ﺧﻮاﻧﺪ. ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺷﻌﺮﻫﺎ را ﺑﻪ درﺳﺘﯽ و زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ، اﻣﺎ ﺑﻪ دل ﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﻧﺸﺴﺖ. ﮐﺎش اﯾﻦ دو، آن ﺷﺐ در اﺗﺎق ﻧ ﻤﯽ ﭼﻨﺪی ﭘﺲ از آن، ﯾﮏ روز ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ﻧﻤﺎز ﻇﻬﺮ را در راه رو ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪم، ا ﺳﻢ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ را از ﺑﻠﻨﺪﮔﻮ ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ، اﺳﻢ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺟﺰ آن ﻫﺎ ﺑﻮد. ﺣﺪس زدم ﺑﺮای ﺟﻮاب دادﮔﺎه ﺑﺎﺷﺪ. ﺷﺶ ﻣﺎه از ﺗﺎرﯾﺦ دادﮔﺎه ﻣﻦ ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ. ﻧﻤﺎز را ﻗﻄﻊ ﮐﺮدم، ﭼﺎدر و ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻢ . ﭘﺲ از ﺗﺸﺮﯾﻔﺎت ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ، ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ی ﺳﻮم ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻣﺮﮐﺰی ﻣﺤﻞ دادﮔﺎه ﻫﺎ ﺑﺮدﻧﺪ. ﺑﻪ ﻧﻮﺑﺖ ورﻗﻪ ﯾﯽ را ﺟﻠﻮﯾﻤﺎن ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ اﻣﻀﺎ ﮐﻨﯿﻢ. ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ ﻧﻮﺷﺘﯿﻢ » روﯾﺖ ﺷﺪ. « ﻣﻦ ﺑﻪ ده ﺳﺎل زﻧﺪان ﻣﺤﮑﻮم ﺷﺪه ﺑﻮدم. ﺗﺎرﯾﺦ ﺷﺮوع ﻣﺤﮑﻮﻣﯿﺘﻢ از ﺗﺎرﯾﺦ دادﮔﺎه ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻣﯽ آﻣﺪ. ﯾﻌﻨﯽ ﺳﻪ ﺳﺎل زﻧﺪ اﻧﯽ ﮐﻪ از ﺳﺮ ﮔﺬراﻧﺪه ﺑﻮدم، در ﻣﺤﮑﻮﻣﯿﺖ ﻧﻤﯽ ﮔﻨﺠﯿﺪ. در آن ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ده ﺳﺎل ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم. ﺧﻮش ﺣﺎل ﺑﻮدم ﮐﻪ زﻧﺪه ﻣﯽ ﻣﺎﻧﻢ. ﺑﺎ ﺑﯽ ﺗﻔﺎوﺗﯽ ورﻗﻪ را اﻣﻀﺎ ﮐﺮدم. ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﮐﻪ رﺳﯿﺪم، دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﺟﻠﻮ دوﯾﺪﻧﺪ. ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪم، آن ﻫﺎ ﻫﻢ. ﻣﺎدر ﮔﻔﺖ: ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯽ » اﻧﺼﺎﻓﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﺲ از ﺳﻪ ﺳﺎل زﻧﺪ ان ﮐﺸﯿﺪن ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ده ﺳﺎل ﻣﺤﮑﻮم ﺷﺪه ای. » ﮔﻔﺘﻢ: « ﮐﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﺎ ﺑﺎ زﻧﺪان رﻗﻢ  ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ، ﻓﻌﻼ ﻧﺎﻫﺎرم را ﺑﺮاﯾﻢ ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. ﺳﺮد ﺷﺪه ﺑﻮد، اﻣﺎ ﺑﺎ اﺷﺘﻬﺎ ﺧﻮردم و ﺑﻌﺪ دراز ﮐﺸﯿﺪم. دﻟﻢ ﮐﻤﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد، اﻣﺎ اﺣﺴﺎس آراﻣﺶ ﻣﯽ ﮐﺮدم از اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺗﮑﻠﯿﻒ ام ر وﺷﻦ ﺷﺪه اﺳﺖ. ﺣﺎل ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮدم را ﺑﺮای ﺳﺎل ﻫﺎی ﻃﻮﻻﻧﯽ زﻧﺪان آﻣﺎده ﻣﯽ ﮐﺮدم. دﯾﮕﺮ دﭼﺎر ﺧﻮش ﺧﯿﺎﻟﯽ ﻫﺎی ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻧﺒﻮدم و ﺑﻪ ﺧﯿﺎل ﻫﯿﭻ ﻣﻌﺠﺰه ﯾﯽ ﻫﻢ ﻧﺒﻮدم. روز ﻣﻼﻗﺎت، ﺧﻮاﻫﺮم از ﺷﻨﯿﺪن ﻣﯿﺰان ﻣﺤﮑﻮﻣﯿﺘﻢ ﮐﻤﯽ درﻫﻢ رﻓﺖ و ﺳﭙﺲ ﺧﻮش» ﮔﻔﺖ: ﺣﺎﻟﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه از ﺑﻼﺗﮑﻠﯿﻔﯽ درآﻣﺪی و ﺗﻮ را زﻧﺪه ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ. « ﭘﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ده ﺳﺎل از ﭼﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﺣﺴﺎب ﻣﯽ ﺷﻮد؟ ﮔﻔﺘﻢ: » از ﺗﺎرﯾﺦ ﺻﺪور رای » ﮔﻔﺖ: اﻣﺎ ﺗﻮ ﺷﺶ ﻣﺎه ﻗﺒﻞ دادﮔﺎه رﻓﺘﻪ ﯾﯽ. ﭘﺲ اﯾﻦ ﺷﺶ ﻣﺎه ﭼﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد؟ ﻧﺒﺎﯾﺪ ورﻗﻪ را اﻣﻀﺎ ﻣﯽ ﮐﺮدی. ﺑﺎﯾﺪ اﻋﺘﺮاض ﻣﯽ « ﮐﺮدی.

ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ.

« ﺧﻮرده.

« دادﮔﺎه.