Munireh Baradaran - Simple Truth

زﻧﮓ ﺗﻔﺮﯾﺢ در زﻧﺪان ﭘﺲ از ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﺰل ﺣﺼﺎر ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪﯾﻢ، دﺳﺘﻮر آﻣﺪ دوﺑﺎره ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ ﺑﺰﻧﯿﻢ. اﺗﻮﺑﻮس ﺟﻠﻮی ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن اﯾﺴﺘﺎد. ﭘﯿﺎده ﺷﺪﯾﻢ و ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻨﯽ رﻓﺘﯿﻢ. از زﯾﺮ ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ، اﻃﺮاف ام را ﻧﮕ ﺎه ﮐﺮدم. ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﺮاﯾﻢ آﺷﻨﺎ ﺑﻮد، در واﺣﺪ ﺳﻪ ﻗﺰل ﺣﺼﺎر ﺑﻮدﯾﻢ. ﺳﺎﻋﺘﯽ آن ﺟﺎ روی زﻣﯿﻦ ﯾﺎ روی ﺳﺎ ک ﻫﺎ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ. ﮐﺴﯽ آﻣﺪ ﮐﻪ ﭼﻬﺮه اش را ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ. زﻧﺪاﻧﯽ ﺑﻮد. اﺳﺎﻣﯽ را ﺑﺮای ﺣﻀﻮر و ﻏﯿﺎب ﺧﻮاﻧﺪ.

ﻧﺎن و ﭘﻨﯿﺮ آوردﻧﺪ. ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻮدم. در اﯾﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﻣﺸﻐﻮل ﮔﻔﺖ وﮔﻮ ﺷﺪه ﺑﻮدم. ﺑﻬﻨﺎز را از ﺳﺎل ٦٠ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ. ﻣﺎه ﻫﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ در ﯾﮏ اﺗﺎق ﺑﻮدﯾﻢ. اواﺧﺮ آن ﺳﺎل ﺑﻪ ﻃﻮرﻏﯿﺮﻣﺘﺮﻗﺒﻪ آزاد ﺷﺪه ﺑﻮد. و ﺣﺎﻻ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ او را در زﻧﺪان ﻣﯽ دﯾﺪم. اﯾﻦ ﺑﺎر ﭼﻬﺮه اش ﺷﮑﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﻧﻤﻮد. ﮔﻔﺖ: » دو ﺳﺎﻟﯽ ﮐﻪ آزاد ﺑﻮدم، ﻫﯿﭻ ﮐﺎر ﻣﻔﯿﺪی ﻧﮑﺮدم. دﻧﺒﺎل اداﻣﻪ ی ﺗﺤﺼﯿﻞ داﻧﺸﮕﺎﻫﯽ را ﮔﺮﻓﺘﻢ، ﺟﻮاب ﻣﻨﻔﯽ دادﻧﺪ. دﻧﺒﺎل ﮐﺎر ﮔﺸﺘﻢ، اﻣﺎ ﺷﻐﻠﯽ ﭘﯿﺪا ﻧﮑﺮدم. ﮐﻨﺘﺮل ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﻢ روی ﻣﻦ ﺷﺪﯾﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد. اﺟﺎزه ﻧﻤﯽ دادﻧﺪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮوم. ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ اﺳﺘﻘﻼل ﻣﺮا ﻗﺒﻮل ﮐﻨﻨﺪ. ﺷﺪه ﺑﻮدم ﻟﻟﻪ ی ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢ. ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﺎ او ﺑﻮدم. از اﯾﻦ وﺿﻊ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻗﺮاری ﺑﺮای ار ﺗﺒﺎط ... ﺑﻪ دﺳﺘﻢ رﺳﯿﺪ. ﻫﻨﻮز ﺑﺮای ﺑﺮﻗﺮاری ارﺗﺒﺎط  ﮔﯿﺮی ﺑﺎ ﮔﺮوه ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم. ﭘﯿﺶ از ﻫﺮ ﭼﯿﺰی ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎ ﻧﻈﺮات ﺳﯿﺎﺳﯽ و ﻋﻤﻞ ﮐﺮدﻫﺎی ﺟﺪﯾﺪﺷﺎن ﮐﻪ ﺳﻪ ﺳﺎل از آن ﺑﯽ ﹺ ﺧﺒﺮ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدم، آﺷﻨﺎ ﺷﻮم. اﻣﺎ از ﺳﺮ

ﺑﺪﺑﯿﺎری ﻫﺎی ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ، درﺳﺖ ﺳﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﻗﺮار دﺳﺖ ﮔﯿﺮ ﺷﺪم. در ﺑﺎزﺟﻮ ﯾﯽ ﻫﺎی اوﻟﯿﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺎ رژﯾﻢ اﯾﺴﺘﺎدﮔﯽ ﮐﺮدم. اﻣﺎ ﭘﺲ از ﻣﺪﺗﯽ ﺗﻮ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮدن ﮔﺮوه ﻫﺎی ﺳﯿﺎﺳﯽ ﺑﺮاﯾﻢ روﺷﻦ ﺷﺪ و رﻓﺘﻪ رﻓﺘﻪ از اﯾﺴﺘﺎدﮔﯽ و ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ دﺳﺖ ﺑﺮداﺷﺘﻢ. « ﺳﺮﺧﻮردﮔﯽ و وازدﮔﯽ ﺑﻬﻨﺎز ﺑﻪ ﺗﻨﻔﺮ از دﯾﮕﺮ زﻧﺪاﻧﯽ  ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻫﺎ و ﺑﻪ وﯾﮋه آن ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ، اﻧﺠﺎﻣﯿ ﺪ. ﭘﺲ از آن ﺑﻬﻨﺎز را ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﯽ دﯾﺪم. ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﮐﯿﻨﻪ داﺷﺖ و ﻋﻠﻨﺎ ﺟﺎﺳﻮﺳﯽ ﻣﯽ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻧﻮﺑﺖ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﺑﻨﺪی ﻣﺎ رﺳﯿﺪ. ﻣﻦ و ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ دﯾﮕﺮ و از ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻬﻨﺎز را ﹺ ﺑﻨﺪ ﺑﺎ ﻧﻮﺷﯿﻦ روﺑﻪ ﮐﻪ اﺗﻬﺎم ﭼﭗ داﺷﺘﯿﻢ، ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﻫﻔﺖ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ. در دﻓﺘﺮ رو ﺷﺪم. ﯾﮏ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ از آن در ﺗﻨﺒﯿﻬﯽ ﹰ ﻫﻢ در ﮔﺎوداﻧﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻮدﯾﻢ. ﺗﺼﺎدﻓﺎ ﻫﺎ در ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ. ﻓﻘﻂ ﺗﺨﺘﻪ ﯾﯽ ﺑﯿﻦ ﻣﺎ ﻗﺮار داﺷﺖ و ﻣﺎ در

ﮐﺮد.

ﻫﺎی

«ﺟﻌﺒﻪ »