Munireh Baradaran - Simple Truth

234 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﻫﺮ وﻋﺪه ﻏﺬا آﻫﺴﺘﻪ ﻗﺎﺷﻖ را ﺑﻪ ﺗﺨﺘﻪ ﻣﯽ زدﯾﻢ. او ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﻮدش را ﯾﮏ ﺳﺮوﮔﺮدن ﺑﺎﻻﺗﺮ از دﯾﮕﺮان ﻣﯽ ﺧﻮد را ﻣﻘﺎ وم ﺗﺮ و داﻧﺎﺗﺮ از ﺑﻘﯿﻪ ﻣﯽ داﻧﺴﺖ و ﺑﺮﺧﻮ ردش ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ دﯾﮕﺮان ﻫﻤﯿﺸﻪ از ﻣﻮﺿﻊ ﺑﺮﺗﺮ ﺑﻮد. و ﺣﺎل ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻘﻨﻌﻪ دﻓﺘﺮ و ﻗﻠﻢ ﺑﻪ دﺳﺖ روﺑﻪ روی ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد، ﭼﻬﺮه و ﻧﻘﺶ دﯾﮕﺮی داﺷﺖ. ﻣﺴﺌﻮل ﺑﻨﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﺎ زﻧﺪاﻧﺒﺎن ﻫﺎ ﻫﻢ ﮐﺎری ﻣﯽ ﮐﺮد. اﯾﻦ ﺧﺒﺮ را ﹺ واﻗﻌﯿﺖ ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﺸﮑﻞ ﹺ ﺧﻮد در اوﯾﻦ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم اﻣﺎ ﺣﺎﻻ دﯾﺪن ﺗﺮ ﺑﻮد. ﺑﻪ ﺳﺮدی اﺳﻢ و ﻣﺸﺨﺼﺎت ﻣﺮا ﭘﺮﺳﯿﺪ و ﯾﺎدداﺷﺖ ﮐﺮد. ﮔﻮﯾﯽ ﻫﺮﮔﺰ ﯾﮏ دﯾﮕﺮ را ﻧﻤﯽ

دﯾﺪ،

ﺷﻨﺎﺧﺘﯿﻢ.

ﺑﺎ اﺣﺴﺎس ﺗﻠﺨﯽ از دﻓﺘﺮ ﺑﯿﺮون آﻣﺪم. داﺧﻞ ﺑﻨﺪ ﮐﻪ ﺷﺪم ﮔﻠﯽ و ﭼﻨﺪ دوﺳﺖ دﯾﮕﺮ ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎﻟﻢ آﻣﺪﻧﺪ. ﺑﺎ دﯾﺪار آن ﻫﺎ ﺗﻠﺨﯽ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﭘﯿﺶ را ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدم. ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﻣﺮا ﺑﺎ ﮔﻠﯽ و ﭼﻨﺪ دوﺳﺖ دﯾﮕﺮ ﮐﻪ ا ز اوﯾﻦ ﯾﮏ دﯾﮕﺮ را ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﯿﻢ، در ﯾﮏ ﺳﻠﻮل ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ. ﺑﻨﺪ ﻫﻔﺖ ﻗﺮﯾﻨﻪ ی ﺑﻨﺪ ﻫﺸﺖ ﺑﻮد و در اﺑﺘﺪای ورودی ﺑﻨﺪ ﯾﮏ ﻣﺤﻮﻃﻪ ﹰ ی ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺑﺰرﮔﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ آن ﹺ ﻫﺸﺖ » زﯾﺮ ﻣﯽ« ﮔﻔﺘﻨﺪ. ﺑﻌﺪ وارد راه ﹰ ﭘﻬﻨﯽ ﻣﯽ رو ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺷﺪﯾﻢ

ﮐﻪ در دو ﻃﺮف آن ﺳﻠﻮل ﻫﺎ ﻗﺮار داﺷﺘ ﻨﺪ . دوازده ﺳﻠﻮل ﮐﻮﭼﮏ ﮐﻪ در ﻫﺮ ﯾﮏ ﺗﺨﺘﯽ ﺳﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﻗﺮار داﺷﺖ . در ﻓﺎﺻﻠﻪ ی ﺑﯿﻦ ﺷﺶ ﺳﻠﻮل اول و ﺳﻠﻮل ﻫﺎی اﻧﺘﻬﺎﯾﯽ، دﺳﺖ ﺷﻮﯾﯽ و ﺣﻤﺎم . ﺑﻮد ﺗ ﻤﯿﺰی و روﺷﻨﯽ ﺑﻨﺪ از ﻫﻤﺎن اول ﻧﻈﺮم را ﺟﻠﺐ ﮐﺮد. ﻣﯿﻠﻪ و دﯾﻮارﻫﺎ ﺑﻪ ﺗﺎزﮔﯽ رﻧﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد، ﺑﻮی ﻧﻢ و رﻃﻮﺑﺖ اﺣﺴﺎس ﻧﻤﯽ ﺗﺮاﮐﻢ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﻫﻢ ﮐﻢ ﺗﺮ ﺑﻮد. ﺑﺮای ﻗﺪم زدن ﺑﻪ ﺣ ﯿﺎط رﻓﺘﻢ. ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ در ﺣﯿﺎط ﻣﺸﻐﻮل دوﯾﺪن ﺑﻮدﻧﺪ. آن ﻫﺎ را ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ ﻣﺪت ﻫﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ در ﯾﮏ ﺑﻨﺪ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ. اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺘﻢ ﺑﺎ دﯾﺪﻧﻢ ﻣﺮا ﻧﻤﯽ  ﺟﻠﻮ ﺑﯿﺎﯾﻨﺪ. اﻣﺎ اﻧﮕﺎر اﺻﻼ ﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ. روزﻫﺎی ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﭼﻨﺪ ﭼﻬﺮه آﺷﻨﺎ و ﻗﺪﯾﻤﯽ زﻧﺪان را دﯾﺪم ﮐﻪ ﺑﺪون ﮐﻮﭼﮏ ﺗﺮﯾﻦ اﻇﻬﺎر آﺷﻨﺎﯾﯽ از ﮐﻨﺎرم ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ. رازی دﯾﮕﺮ. ﺑﯿﮕﺎﻧﮕﯽ ﻧﻮﺷﯿﻦ و دوﺳﺘﺎن ﺳﺎﺑﻘﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ راه دﯾﮕﺮی در زﻧﺪان در ﭘﯿﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ، ﺑﺮاﯾﻢ ﻗﺎﺑﻞ ﻓﻬﻢ ﺑﻮد. اﻣﺎ ﺑﯿﮕﺎﻧﮕﯽ دﯾﮕﺮان ﭼﺮا؟ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻨﻮز از ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ ﻣﻦ در زﻧﺪان اﻃﻼﻋﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ؟ ﺷﺐ ﹺ ﻫﻨﮕﺎم ﻓﺮﺷﺘﻪ ﮐﻪ ﻣﺴﺌﻮل ﺑﻨﺪ ﻫﻔﺖ ﺑﻮد، ﻗﻔﻞ در زﯾﺮ ﻫﺸﺖ » را ﺑﻪ « ﺷﺪت ﺑﻪ ﻣﯿﻠﻪ ﻫﺎ ﮐﻮﺑﯿﺪ. ﻫﻤﻬﻤﻪ ی زﻧﺪاﻧﯿﺎن ﻓﺮوﻧﺸﺴﺖ. ﻓﺮﺷﺘﻪ اﻋﻼم ﮐﺮد ﺣﺠﺎب ﺑﮕﺬارﯾﻢ، آﻗﺎی ﻣﯿﺜﻢ وارد ﺑﻨﺪ ﻣﯽ ﺷﻮد. ﮔﻠﯽ ﮐﻪ دو ﻫﻔﺘﻪ زودﺗﺮ آﻣﺪه ﺑﻮد، ﮔﻔﺖ ﻣﯿﺜﻢ رﺋﯿﺲ ﹰ ﺳﯽ ﹰ ﺟﻮاﻧﯽ ﮐﻪ ﺣﺪودا ﺟﺪﯾﺪ زﻧﺪان اﺳﺖ. دﻗﺎﯾﻘﯽ ﺑﻌﺪ ﻣﺮد ﻧﺴﺒﺘﺎ وﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻪ ﻣﯽ ﻧﻤﻮد، وارد ﺷﺪ. ﮐﺎﭘﺸﻦ ﺳﺮﺑﺎزی ﺑﻪ ﺗﻦ داﺷﺖ و ﭼﻬﺮه اش را رﯾﺶ اﻧﺒﻮﻫﯽ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﻮد.

ﻫﺎ

ﺷﺪ و

ی