Munireh Baradaran - Simple Truth

ﻋﯿﺪ ١٣٦٤ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺳﺎل ﻧﻮ ﺑﻪ ﺷﺐ ﺧﻮرده ﺑﻮد. ﺣﻮاﻟﯽ ﺳﺎﻋﺖ ٩ ﺳﺎل ﮐﺴﯽ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﻟﺒﺎس ﻣﺮﺗﺐ ﺑﭙﻮﺷﺪ. ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺟﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﻮدﯾﻢ، ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﺑﻪ ژﻧﺪه » ﭘﻮﺷﺎن « ﺷﺒﺎﻫﺖ داﺷﺘﯿﻢ. اﻣﺎ ﺑﻨﺪ ﻣﺮﺗﺐ ﺑﻮد. ﺟﻮان ﺗﺮﻫﺎ ﻫﻔﺖ ﺳﯿﻦ ﻣﻔﺼﻠﯽ ﺗﺮﺗﯿﺐ داده ﺑﻮدﻧﺪ و در ﻗﺴﻤﺖ ﺟﻠﻮﯾﯽ راه رو ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻦ ﮐﻪ آن ﺳﺎل ﻣﯽ ﺷﺪ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﻫﻢ ﺧﺮﯾﺪ، اﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﺗﺮﺟﯿﺢ دادﯾﻢ ﻫﻤﺎن ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﺳﻨﺘﯽ زﻧﺪان را ﺑ ﺎ ﻧﺎن و ﻗﻨﺪ و ﮐﺮه درﺳﺖ ﮐﻨﯿﻢ و ﺑﺎ ﻣﯿﻮه ﺗﺰﯾﯿﻦ اش ﮐﻨﯿﻢ. ﻣﯿﻨﺎ، ﺟﻮان ﭘﺮﺷﻮر ﺑﻨﺪ ﺑﯿﺶ ازﻫﻤﻪ در اﯾﻦ ﺷﺎدی ﻫﺎ و ﮐﺎرﻫﺎ ﺳﻬﯿﻢ ﺑﻮد. ﺑﻨﺪ ﺣﺎل وﻫﻮای ﺧﺎﺻﯽ داﺷﺖ. ﻫﻤﻪ از ﺳﻠﻮل ﻫﺎ ﺑﯿﺮون آﻣﺪه و در راه رو ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ. ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪه و ﮔﻔﺖ وﮔﻮ ﺳﮑﻮت ﻣﻌﻤﻮل ﺷﺐ را ﺑﺮ ﻫﻢ زده ﺑﻮد. اﻣﺎ ﮔﯿﺘﯽ دور از ﻫﻤﻬﻤﻪ و ﺧﻨﺪه و ﺷﺎدی ﻫﺎ در ﻫﻤﺎن ﺟﺎی ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺳﺮش ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮد. در اﺛﻨﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ اﻋﻼم ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺳﺎل ﻧﻮ ﺑﻮدﯾﻢ، از ﻗﺴﻤﺖ ﻋﻘﺒﯽ راه رو ﺻﺪای ﺧﻨﺪه و ﮐﻒ زدن ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ. ﻧﮕﺎه ﻫﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ آن ﺟﺎ ﺷﺪ. ﻫﻔﺖ ﺳﯿﻦ دﯾﮕﺮی ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﻻی آن ﯾﮏ ﺳﺘﺎره ﭼﺸﻢ ﻣﯽ ﺧﻮرد. زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی ﻣﺬﻫﺒﯽ در ﻫﻢ رﻓﺘﻨﺪ و ﺑﯿﻦ ﺷﺎن ﭘﭻ ﭘﭻ درﮔﺮﻓﺖ. ﻣﯿﻨﺎ ﺑﻪ اﻧﺘﻬﺎی راه رو رﻓﺖ و ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﮐﺮد ﮐﻪ آن ﻫﺎ ﻫﻢ ﻫﻔﺖ ﺳﯿﻦ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻗﺴﻤﺖ ﺟﻠﻮﯾﯽ راه رو ﺑﯿﺎورﻧﺪ. اﻣﺎ ﺑﺎ اﯾﻦ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﻧﺸﺪ. آﯾﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﻧﺒﻮد ﯾﮏ ﻣﺮاﺳﻢ ﻋﻤﻮﻣﯽ ﺑﺮﮔﺰار ﺷﺪ؟ ﻣﯽ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺳﺎل ﺟﺪﯾﺪ را اﻋﻼم ﮐﺮد. ﻣﻦ و ﮔﻠﯽ و ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ دﯾﮕﺮ اول ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﯾﮑﯽ از ﻣﺎدرﻫﺎ و ﭘﺮوﯾﻦ، ﮐﻪ ﻫﻤﺴﺮان ﺷﺎن اﻋﺪام ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ، رﻓﺘﯿﻢ. ﯾﮏ دﯾﮕﺮ را ﺑﻮﺳﯿﺪﯾﻢ و ﺳﺎل ﻧﻮ را ﺗﺒﺮﯾﮏ ﮔﻔﺘﯿﻢ. ﭘﺲ از آن ﻣﻦ و ﮔﻠﯽ ﺑﺮای ﺗﺒﺮﯾﮏ ﮔﻮﯾﯽ ﺑﻪ دوﺳﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ در ﻋﻘﺐ راه رو ﺟﻤﻊ ﺑﻮدﻧﺪ، رﻓﺘﯿﻢ و ﺑﺎ ﺗﻌﺪادی از آن ﻫﺎ روﺑﻮﺳﯽ ﮐﺮدﯾﻢ. ﺗﻬﺮان و ﺑﺮوﺟﺮد و ﭼﻨﺪ ﺷﻬﺮ دﯾﮕﺮ، ﺳﺎل ٦٤ را ﺑﺎ ﻣﻮﺷﮏ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﺮﺷﺎن ﻣﯽ ﺑﺎرﯾﺪ، آﻏﺎز ﮐﺮدﻧﺪ. ﺷﺐ ﻫﺎ وﻗﺘﯽ ﻣﻮﺷﮑﯽ در ﮔﻮﺷﻪ ﯾﯽ از ﺗﻬﺮان ﻓﺮود ﻣﯽ آﻣﺪ، ﻟﺮزش زﻣﯿﻦ را در ﻗﺰل ﺣﺼﺎر ﻫﻢ ﮐﻪ ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮﻫﺎ ﺑﺎ ﺷﻬﺮ ﻓﺎﺻﻠﻪ داﺷﺖ، ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ و ﺻﺪای آن را ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪﯾﻢ.

ﺷﺐ. آن

ی ﺳﺮخ ﺑﻪ