Munireh Baradaran - Simple Truth

30 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺗﮑﺎﻧﻢ ﻣﯽ دﻫﺪ و ﻣﯽ » ﮔﻮﯾﺪ: ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ! آن ﺟﺎ ﺑﺨﻮاب ﻧﻪ اﯾﻦ ﭘﺎﻫﺎ و « ﺟﺎ. دﺳﺖ ﻫﺎﯾﻢ ﺑﻪ ﺷﺪت درد ﻣﯽ ﮑﻦ ﺧﻮ  ﺴ  ﮐﺮد. ﻣ اﺳﺘﻢ. داﯾﯽ ﺟﻠﯿﻞ از ﺟﯿﺒﺶ ﻗﺮﺻﯽ درآورد و ﺑﻪ ﻣﻦ داد. در آن ﻟﺤﻈﻪ آرزو ﮐﺮدم ﻧﺰد ﻋﺰﯾﺰی ﺑﻮدم ﮐﻪ دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻢ و او ﺗﯿﻤﺎرم ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺧﯿﻠﯽ زود از ﺷﺪت ﺧﺴﺘﮕﯽ و ﺑﯽ ﺣﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻢ. ﺑﯿﺪار ﻧﺸﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﻧﺎم ﺧﻮدم ﻟﺮزﯾﺪم.  ﺻﺒﺢ روز ﺑﻌﺪ، ﻫﻨﻮز ﮐﺎﻣﻼ ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ ﻣﺠﺪد؟! ﺟﻮاﺑﯽ ﹺ ﺗﻮاب ﮔﻔﺖ: ﻧﺪادم. دﺧﺘﺮ » ﺻﺒﺮ ﮐﻨﯿﺪ اﻻن ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ ﺑﯿﺎﯾﺪ. « ﺻﺪای ﺑﺎزﺟﻮ را ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ: » ﻧﻪ، ﮐﺎری ﺑﺎ او ﻧﺪارم. ﺳﺎﻋﺘﺶ را آورده ام. « ﻧﻔﺴﯽ ﺑﻪ راﺣﺘﯽ ﮐﺸﯿﺪم. ﯾﺎدم آﻣﺪ ﮐﻪ ﺷﺐ ﻗﺒﻞ، ﻫﻨﮕﺎم ﺑﺴﺘﻦ دﺳﺖ ﻫﺎ، ﺳﺎﻋﺘﻢ را از دﺳﺘﻢ ﺑﺎز ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. از ﺷﻨﯿﺪن ﻧﺎﻣﻢ، ﺳﻮزان ﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ در ا ﺗﺎق ﻫﺴﺘﻢ و ﺑﺎ ﭼﺸﻢ دﻧﺒﺎﻟﻢ ﻣﯽ ﮔﺸﺖ. ﻧﮕﺎه ﻣﺎن از زﯾﺮ ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﻼﻗﯽ ﮐﺮد. ﻟﺒﺨﻨﺪی زدﯾﻢ. ﻧﮕﺮان ﻣﻦ ﺑﻮد. ﭘﺮﺳﯿﺪ: » ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻧﮕﻔﺘﯽ؟ ﻣﻦ« ﻫﻢ ﺑﺎ ﺧﻨﺪه و اﺷﺎره ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻦ » ﮐﻪ ﭼﯿﺰی ﺑﺮای ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻢ. « ﭘﺎﻫﺎﯾﻢ را ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ درﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ دو دﺳﺘﺶ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﮔﺮه ﻣﯽ زد، ﻟﺤﻈﻪ ی زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺑﻮد. در آن ﻟﺤﻈﻪ ﺧﺴﺘﮕﯽ و درد را ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدم. اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﭼﯿﺰی ﺑﻪ ﮔﺮدﻧﻢ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. دﺳﺖ زدم، از ﺟﻨﺲ ﺣﻮﻟﻪ ﺑﻮد. ﹺ ﻗﺒﻞ آن را دور دﻫﺎﻧﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. ﺧﯿﻠﯽ ﮐﺜﯿﻒ ﺑﻮد. اﻣﺎ اﮔﺮ ﯾﺎدم آﻣﺪ ﮐﻪ ﺷﺐ ﻣﯽ ﺷﺴﺘﻢ، ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺣﻮﻟﻪ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽ آﻣﺪ. آن روز ﻋﺼﺮ اﺳﻢ ﻣﺮا ﻫ ﻢ ﺑﺮای اﻧﺘﻘﺎل ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ. ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش ﺣﺎل ﺷﺪم. دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ زﻧﺪﮔﯽ ﺟﻤﻌﯽ ﺑﻨﺪ را ﻣﯽ دﯾﺪم و ﺧﻮدم ﻫﻢ در آن ﺷﺮﯾﮏ ﻣﯽ ﺷﺪم. ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ آدم در ﺑﻨﺪ آزادﺗﺮ اﺳﺖ. ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم. ﮐﻔﺶ ﻫﺎﯾﻢ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﻢ ﻧﻤﯽ رﻓﺖ. آن ﻫﺎ را ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﮔﻠﻨﺎر دﺧﺘﺮ دﯾﮕﺮی ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻤﺎن روز ﺑﺎ او آﺷﻨﺎ ﺷﺪه ﺑﻮدم. ﮐﻢ ﺗﺮ در اﺗﺎق ﭘﯿﺪاﯾﺶ ﻣﯽ ﺷﺪ، ﺑﯿﺶ ﺗﺮ در ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ و زﯾﺮ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﺑﻮد. ﺗﺎ ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ ﻫﯿﭻ ﻣﺸﺨﺼﻪ و آدرﺳﯽ از ﺧﻮدش ﻧﺪاده ﺑﻮد. ﺑﻌﺪ از ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ ﮐﻪ اﺳﻢ و آدرس را ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد دﯾﮕﺮ ﺷﻮﻫﺮش ﻣﻨﺰل را ﺗﺮک ﮐﺮده ﺑﻮد. اﺳﺘﻘﺎﻣﺘﺶ ﺑﺮاﯾﻢ ﺗﺤﺴﯿﻦ ﺑﺮاﻧﮕﯿﺰ ﺑﻮد. آن روز او ﻫﻢ ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﻣﯽ رﻓﺖ. ﻣ ﻦ زﯾﺮ ﺑﻐﻠﺶ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم و در راه آﻫﺴﺘﻪ ﺑﺎ ﯾﮏ دﯾﮕﺮ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﹺ ﭘﺎﯾﯿﺰی را ﺣﺲ ﻣﯽ ﺳﺮد  ﮐﺮدﯾﻢ. در ﻫﻮای آزاد، ﻧﺴﯿﻢ ﮐﺮدم. ﻣﺴﯿﺮﻣﺎن ﺳﺮﺑﺎﻻﯾﯽ ﺑﻮد. ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ راه ﻣﯽ رﻓﺘﯿﻢ. ﭘﺲ از ﻃﯽ ﻣﺴﯿﺮی از ﭼﻨﺪ ﭘﻠﻪ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﯿﻢ و ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﯽ رﺳﯿﺪﯾﻢ. ﺑﻮی اﻟﮑﻞ و دارو ﺑﻪ ﻣﺸﺎﻣﻢ ﺧﻮرد. آن اری ﺟﺎ ﺑﻬﺪ اوﯾﻦ ﺑﻮد. در ﮔﻮﺷﻪ وﮐﻨﺎر راه رو، روی زﻣﯿﻦ ﯾﺎ روی ﺗﺨﺖ، زﻧﺪاﻧﯿﺎﻧﯽ را ﻣﯽ دﯾﺪم ﺑﺎ م ﺑﻪ دﺳﺖ داﺷﺘﻨﺪ. ﮔﻠﻨﺎر  ﺮ  ﭼﺸﻤﺎن ﺑﺴﺘﻪ. ﭘﺎ و ﮔﺎه دﺳﺘﺸﺎن ﺑﺎﻧﺪﭘﯿﭽﯽ ﺑﻮد. ﺑﻌﻀﯽ ﺳ ﻣﺮا ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺟﻬﺘﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﺮدی آن ﺟﺎ روی ﺗﺨﺖ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد. دﻫﺎﻧﺶ ﺑﺎز و رﻧﮕﺶ ﺮده اﺳﺖ  ﮐﺒﻮد ﺑﻮد. ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ﻣ ﯾﺎ زﻧﺪه. ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﯽ ﮐﻪ از آن ﺟﺎ رد ﻣﯽ ﺷﺪ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ ﺳﺮ ﮔﻠﻨﺎر زد و ﮔﻔﺖ: » ﺑﻬﺶ ﺧﻂ ﻧﺪه! « اﯾﻦ اﺻﻄﻼح را در زﻧﺪان زﯾﺎد ﺑﻪ ﮐﺎر

ﺧﻨﺪﯾﺪ.