Munireh Baradaran - Simple Truth

29 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﮐﺮد ﺑﻪ ﺷﻼق زدن ﺑﺮ دﺳﺖ ﻫﺎﯾﻢ و ﺗﮑﺮار ﻣﯽ ﺑﯽ» ﮐﺮد: ﺣﯿﺎ! ﺟﻠﻮی ﺣﺎج آﻗﺎ ﻣﯽ ﺧﻨﺪی؟ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻧﻤﯽ ﺑﺎز ﻣﺪﺗﯽ ﮔﺬﺷﺖ. در اﯾﻦ ﺣﯿﻦ از ﻣﻦ ﺳﺆاﻻﺗﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﯾﮏ ﺑﺎر ﭘﺮﺳﯿﺪ: آﯾﺎ » ﺣﺎﺿﺮی ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﮐﻨﯽ؟ « ﺟﻮاب دادم: » وﻟﯽ ﻣﻦ ﮐﻪ ﮐﺎره ﯾﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﮐﻨﻢ. « ﺑﻌﺪ ﻣﺮا از روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و دﻣﺮ روی زﻣﯿﻦ ﺧﻮاﺑﺎﻧﺪ . ﻣﺮد دﯾﮕﺮی آﻣﺪ و ﭘﺸﺘﻢ روی دﺳﺖ ﺑﺴﺘﻪ ﻫﺎی ام ﻧﺸﺴﺖ. آه ﭼﻪ دردی! دور دﻫﺎﻧﻢ ﮐﻬﻨﻪ ی ﮐﺜﯿﻔﯽ ﺑﺴﺘﻨﺪ و ﺷﺮوع ﮐﺮدﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﻼق ﹺ ﭘﺎﻫﺎﯾﻢ. ﺑﺎ ﻫﺮ ﺿﺮﺑﻪ، ﺑﺪﻧﻢ ﺑﯽ زدن ﮐﻒ اﺧﺘﯿﺎر واﮐﻨﺶ ﻧﺸﺎن ﻣﯽ داد. ﭘﺎﻫﺎﯾﻢ را ﺟﻤﻊ ﻣﯽ ﮐﺮدم و ﺟﯿﻎ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪم. ﮐﻬﻨﻪ از دور دﻫﺎﻧﻢ ﮐﻨﺎر رﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﭘﺘﻮﯾﯽ روی ﺳﺮ م اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ و ﻣﺮدی ﮐﻪ روﯾﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد، از روی ﭘﺘﻮ دﻫﺎن و ﺑﯿﻨﯽ م را ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺧﻔﻪ ﺷﻮم. ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر ﺗﻘﻼ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ دﻫﺎﻧﻢ را از زﯾﺮ دﺳﺖ ﻣﺮد ﺧﺎرج ﺳﺎزم، ﺗﺎ ﻧﯿﻢ ﻧﻔﺴﯽ ﺑﮑﺸﻢ. ﻧﻤﯽ داﻧﻢ ﭼﻪ ﻣﺪت ﮔﺬﺷﺖ، اﻣﺎ دﯾﮕﺮ ﭼﯿﺰی ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم. ﹺ آن ﺣﺮﮐﺖ ﻫﺎ را ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﻣﺮد ﺑﺎز ﺗﮑﺮار ﮐﺮد: » ﺧﻮدت را ﺑﭙﻮﺷﺎن ﺑﯽ .« ﺣﯿﺎ ﺑﻪ ﻫﺮ زﺣﻤﺘﯽ ﺑﻮد دﺳﺘﻢ را ﺑﺎﻻ آوردم و ﭼﺎدر را روی ﺳﺮم ﮐﺸﯿﺪم و ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪم را ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم. ﺑﻌﺪ، ﻣﺮا از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون آوردﻧﺪ و در راه رو ﻧﺸﺎﻧﺪﻧﺪ. ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ. روی زﻣﯿﻦ وﻟﻮ ﺷﺪم. ﭼﻨﺪ دﻗﯿ ﻘﻪ ﺑﻌﺪ، ﺑﺎزﺟﻮ ﺑﺎﻻی ﺳﺮم آﻣﺪ. از زﯾﺮ ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺻﻮرﺗﺶ را ﺑﺒﯿﻨﻢ. ﺑﺴﯿﺎر ﺟﻮان ﻣﯽ ﻧﻤﻮد، ﺷﺎﯾﺪ ﺑﯿﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ. ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ: ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ » و درﺟﺎ ﺑﺰن. « ١ ﯾﺎرای ﺣﺮﮐﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﻢ. ﮔﻔﺖ: ﻣﮕﺮ » ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﻫﯽ ورم ﭘﺎﻫﺎﯾﺖ زودﺗﺮ ﺧﻮب ﺷﻮد. ﻧﺎﻟﯿﺪم: « » ﭼﺮا، وﻟﯽ ﺣﺎﻻ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﻢ. ﻓﺮدا ﻣﯽ « ﮐﻨﻢ. او ﻣﺮا ﺑﻪ اﺗﺎق زﻧﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﹺ آﺑﯽ ﺑﻪ دﺳﺘﻢ داد. ﹺ در، ﻟﯿﻮان ﻧﺰدﯾﮏ ﮔﻔﺖ: » ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ ﺻﺪاﯾﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺣﺮف ﻫﺎﯾﺖ را ﺑﺰﻧﯽ. « ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﻓﺮدا ﮐﻪ زﯾﺮ ﺷﻼق ﻧﯿﺴﺘﻢ.  ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ آﯾﻨﺪه اﺳﺖ، ﻓﻌﻼ در اﺗﺎق ﻫﻤﻪ ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮای ﻣﻦ ﻧﺒﻮد. داﯾﯽ ﺟﺎ ﺟﻠﯿﻞ آن ﮐﻨﺎر در اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺑﺎ دو دﺧﺘﺮ ﺗﻮاب آﻫﺴﺘﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﯾﮑﯽ از آن دو ﺧﻮاﺳﺖ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮاﯾﻢ ﺑﺎز ﮐﻨﺪ. ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم ﭼﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻧﺎ ﮔﻬﺎن اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﺴﯽ ﺑﺎ ١ . ﺑﻌﺪ از ﺷﻼق زﻧﺪاﻧﯽ را ﻣﺠﺒﻮر ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ » درﺟﺎ ﺑﺰﻧﺪ .« ﯾﻌﻨﯽ در ﺟﺎ ﻗﺪم زدن ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻧﻈﺎﻣﯽ، اﯾﻦ ﮐﺎر ﺿﻤﻦ اﯾﻦ ﮐﻪ دردﻧﺎ ک اﺳﺖ، ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﻮد ورم ﭘﺎﻫﺎ، ﮐﻢ ﺗﺮ ﺷﺪه ﭘﺎﻫﺎ ﺑﺮای ﺷﻼق ﻣﺠﺪد آﻣﺎدﮔﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.

« ﮐﺸﯽ؟

وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻫﻮ ش آﻣﺪم ﭘﺘﻮ روی ﺻﻮرﺗﻢ ﻧﺒﻮد و ﺑﺎزﺟﻮﻫﺎ ﮐﻨﺎر رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. ﺻﺪاﯾﯽ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺧﻮد آورد: » ﺧﻮدت را ﺟﻤﻊ ﮐﻦ، ﺣﺠﺎب و ﺣﯿﺎ را ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﯾﯽ ﮐﻨﺎر. « ﺧﻮاﺳﺘﻢ دﺳﺖ ﻫﺎﯾﻢ را ﺗﮑﺎن ﺑﺪﻫﻢ، اﻣﺎ ﻫﻨﻮز از ﭘﺸﺖ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﺎزﺟﻮ آﻣﺪ و دﺳﺖ ﻫﺎﯾﻢ را ﺑﺎز ﮐﺮد. دﺳﺖ ﺮده و ﺑﯽ  ﻫﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻣ ﺣﺲ در ﮐﻨﺎرم اﻓﺘ ﹺ ﺎدﻧﺪ. ﻗﺪرت