Munireh Baradaran - Simple Truth

53 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﮐﻤﯿﻞ ﯾﺎ ﻣﺮاﺳﻢ ﻋﺰاداری و ﮔﺎه ﺳﺨﻦ راﻧﯽ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽ ﺷﺪ اﻣﺎ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺣﺴﯿﻨﯿﻪ ﺟﺎﯾﮕﺎه ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻫﺎی اﺟﺒﺎری زﻧﺪاﻧﯿﺎن ﺷﺪ. ﮔﺎه ﻧﯿﺰ از ﺷﺨﺼﯿﺖ ﻫﺎی دوﻟﺘﯽ ﺑﺮای ﺳﺨﻦ

ﹺ در ﺣﺴﯿﻨﯿﻪ دﻋﻮت ﻣﯽ راﻧﯽ در ﺟﻤﻊ زﻧﺪاﻧﯿﺎن ﮐﺮدﻧﺪ. ﻻﺟﻮردی ﻧﯿﺰ ﺑﺎ ﻣﺤﺎﻓﻈﺎن داﯾﻤﯽ اش در ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﺣﻀﻮر داﺷﺖ و ﮔﺎه ﺧﻮد ﺳﺨﻦ راﻧﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﭼﯿﺰی ﺟﺰ ﺗﺤﻘﯿﺮ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ و ﺗﻬﺪﯾﺪ و ارﻋﺎب ﻧﺒﻮد. زن و ﺑﭽﻪ ی ﻻﺟﻮردی ﻫﻢ ﺑﯿﺶ ﹺ وﻗﺖ ﺗﺮ ﻫﺎ در ﺣﺴﯿﻨﯿﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮدﻧﺪ. ﺷﺎﯾﻊ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻻﺟﻮردی ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﯿﻢ ﻫﺎی ﺗﺮور ﻣﺠﺎﻫﺪﯾﻦ ﻟﻮ ﻧﺮﻓﺖ، از اوﯾﻦ ﺧﺎرج ﻧﺸﺪ. اﺷﺎره ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻫﻔﺘﻪ  ﻗﺒﻼ ﯾﯽ دوﺑﺎر ﭘﺸﺖ دﯾﻮارﻫﺎی ﺑﻨﺪ ﺻﺤﻨﻪ ی اﻋﺪام ﺑﻮد. ﹰ ﻗﺼﺪ ﻻﺟﻮردی و ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﻦ اﯾﺠﺎد ارﻋﺎب و ﺗﺮور ﺑﻮد. اﻣﺎ از ﻃﺮف دﯾﮕﺮ ﻇﺎﻫﺮا ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪای ﺗﯿﺮﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻗﻠﺐ دوﺳﺘﺎن ﻣﺎن ﻓﺮود ﻣﯽ آﻣﺪ، ﻧﻔﺮت و ﮐﯿﻨﻪ ی ﻣﺎ ﻧﯿﺰ ﺗﺸﺪﯾﺪ ﻣﯽ ﺷﺪ.

در ﺑﻨﺪ ﻣﺎ دو ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﻮدﻧﺪ ﻫﯿﺠﺪه و ﻧﻮزده ﺳﺎﻟﻪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ دﺳﺖ ﮔﯿﺮ ﺷﺪه و ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ دادﮔﺎه رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ ﯾﮏ روز ﺳﺮد، ﺷﯿﺮﯾﻦ ١ ، ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﺰرگ ﺗﺮ را ﺻﺪا زدﻧﺪ، ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﺑﺮﻧﮕﺸﺖ . ﺷﺐ ﻫﻨﮕﺎم ﺻﺪای رﮔﺒﺎر، ﺑﻪ ﺗﯿﺮﺑﺎران ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺑﻮد.  ﯾﻘﯿﻦ ﺧﻮاﻫﺮش در ﻏﻢ و ﻣﺎﺗﻤﯽ وﺻﻒ ﻧﺎﭘﺬﯾﺮ ﺑﻪ ﺳﻮگ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد. او ﮐﻪ دﭼﺎر ﺷﻮک ﻫﺎی ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد، ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽ » ﮐﺸﯿﺪ: ﺷﯿﺮﯾﻦ را ﮐﺸﺘﻨﺪ. « ﻣﺎ ﻫﻤﮕﯽ ﺑﻪ ﻃﺮف اﺗﺎق او راه اﻓﺘﺎدﯾﻢ. از ﻫﻤﻪ ی اﺗﺎق ﻫﺎ آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. اﺗﺎق دﯾﮕﺮ ﮔﻨﺠﺎﯾﺶ ﻧﺪاﺷﺖ . در راه روﻫﺎ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﻫﻤﮕﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ. ﺷﻮﮐﯽ ﻫﻤﮕﺎﻧﯽ در ﺑﻨﺪ ﺑﺮ ﭘﺎ ﺑﻮد. ﻫﻤﺎن روز ﺻﺒﺢ ﺑﻮد، ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﺮ ﮐﻮﭼﮏ ﺗﺮ زﯾﺮ ﺑﻐﻞ ﺷﯿﺮﯾﻦ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و او را ﮐﻪ ﺑﯿﺶ ﺗﺮ از ﺧﻮدش ﺷﮑﻨﺠﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻗﺎدر ﺑﻪ راه رﻓﺘﻦ ﻧﺒﻮد، در رﻓﺘﻦ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺷﻮﯾﯽ ﮐﻤﮏ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺑﻌﺪ از آن ﻫﺮ دو آﻫﺴﺘﻪ در راه رو ﻗﺪم زده ﺑﻮدﻧﺪ و ﺣﺎﻻ ﺷﺐ ﻫﻨﮕﺎم ﺧﻮاﻫﺮ ﮐﻮﭼﮏ ﺗﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮد. ﺑﻌﺪ از آن ﺷﺐ دﯾﮕﺮ ﺻﺪای ﺗﯿﺮﻫﺎ ﺑﻪ ﻧﺪرت ﺷﻨﯿﺪه ﺷﺪ. ﻣﯿﺪان ﺗﯿﺮ را ﺟﺎی دﯾﮕﺮی ﺑﺮدﻧﺪ.

ﺑﻪ ﺗﺪرﯾﺞ ﻣﻮج ﺗﻮاب ﻫﺎ در زﻧﺪان ﮔﺴﺘﺮش ﻣﯽ ﯾﺎﻓﺖ، اﯾﻦ ﻫﺎ ﻫﺮ روز ﺻﺒﺢ ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ رﻓﺘﻪ و ﺷﺐ ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺸﺘﻨﺪ. اﻟﺒﺘﻪ آن ﻫﺎ ﺧﻮد ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ ﻧﻤﯽ ﺷﺪﻧﺪ ﺑﻞ ﮐﻪ ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ، ﯾﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﻧﻘﺶ ﮐﻤﮏ ﺑﺎزﺟﻮ را داﺷﺘﻨﺪ. آن  ﻫﺎ در ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ

دﯾﮕﺮ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ ﺷﺮﮐﺖ داﺷﺘﻨﺪ و ﺗﻨﺎﻗﺾ ﮔﻔﺘﻪ ﻫﺎی آن ﻫﺎ را ﺑﯿﺮون ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ و ﮔﺎه ﮐﻪ ﺑﺎزﺟﻮ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻮﺗﺎه ﺑﯿﺎﯾﺪ، اﯾﻦ ﻫﺎ ول ﮐﻦ ﻧﺒﻮدﻧﺪ. آن ﻫﺎ را ﺑﺮای ﮔﺸﺖ ﻫﺎی ١ . ﺷﯿﺮﯾﻦ ﻣﻈﺎﻫﺮی، اﻋﺪام زﻣﺴﺘﺎن ۶٠ ، ﻣﺠﺎﻫﺪ.