Munireh Baradaran - Simple Truth

70 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﻻﺟﻮردی اﻋﺪام ﺷﺪﻧﺪ.

در آن روزﻫﺎ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻫﺎ ﻧﯿﺰ ی دﯾﮕﺮی از ﺗﻠﻮﯾ ﺰﯾﻮن ﺳﺮاﺳﺮی ﭘﺨﺶ ﺷﺪ. ﯾﮑﯽ از آن ﻫﺎ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ی ﺣﺪود دوازده ﻧﻔﺮ از اﻋﻀﺎی ﺗﯿﻢ ﻫﺎی ﻧﻈﺎﻣﯽ ﹺ ﻣﺠﺎﻫﺪﯾﻦ، ا ﮐﺜﺮﺷﺎن اﻓﺮاد زﯾﺮ ٢٠ ﺳﺎل ﺑﻮدﻧﺪ. ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﺸﺎن روﺷﻦ ﺑﻮد، اﻋﺪام. در ﺟﻨﮕﯽ ﺗﻠﺦ و ﻧﺎﺑﺮاﺑﺮ. ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ی دﯾﮕﺮی ﻧﯿﺰ ﭘﺨﺶ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ در آن ﻣﻬﺮان اﺻﺪﻗﯽ از اﻋﻀﺎی ﻣﺠﺎﻫﺪﯾﻦ ﺑﻪ رﻫﺒﺮی ﺷﮑﻨﺠﻪ » ی ﺳﻪ ﭘﺎﺳﺪار « اﻋﺘﺮاف ﻣﯽ ﮐﺮد. ﻋﮑﺲ ﻫﺎﯾﯽ ﻧﯿﺰ از اﺟﺴﺎد آن ﺳﻪ ﺗﻦ ﻧﺸﺎن داده ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﺮزﻓﺠﯿﻌﯽ ﺳﻮزاﻧﺪه ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. ﻣﺤﻞ دﻓﻨﺸﺎن ﻧﯿﺰ در ﻓﯿﻠﻢ ﻧﻤﺎﯾﺶ داده ﺷﺪ. اﯾﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣ ﻪ ﺑﯿﺶ از ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﺳﺎﺧﺘﮕﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ آﻣﺪ و ﻫﻤﻪ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﻬﺮان اﺻﺪﻗﯽ ﻣﺪﺗﻬﺎی زﯾﺎد ی زﯾﺮ ﺷﮑﻨ ﺠﻪ ﺑﻮده اﺳﺖ. ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎور ﮐﻨﻢ ﺷﮑﻨﺠﻪ در درون ﹺ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﻫﻢ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﮕﺮ اﯾﻦ ﯾﮏ ﺳﺎزﻣﺎن ﮐﻪ ﯾﮏ ﺳﺎزﻣﺎن ﻣﺎﻓﯿﺎﯾﯽ ﺑﻮده ﺑﺎﺷﺪ. در اواﺧﺮ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ی دﯾﮕﺮی ﭘﺨﺶ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺷﺮﮐﺖ ﹺ آن ﮐﻨﻨﺪﮔﺎن ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﯾﯽ ﺑﻮدﻧﺪ از اﻋﻀﺎی ﭼﻨﺪ ﺳﺎزﻣﺎن. در اﯾﻦ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ دو ﻧ اﻗﻠﯿﺖ» ﻔﺮ از « ﻧﯿﺰ ﺷﺮﮐﺖ داﺷﺘﻨﺪ. ع. ﻧﻮرﯾﺎن از ﻣﺘﺮﺟﻢ ﻫﺎی ﺳﺮﺷﻨﺎس ﻧﯿﺰ در ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺷﺮﮐﺖ داﺷﺖ. ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ در ﺗﻮﺿﯿﺢ ﭼﻨﯿﻦ ﺷﮑﺴﺖ ﻫﺎﯾﯽ، ﻓﺸﺎرﻫﺎی زﻧﺪان را دﻟﯿﻞ ﺑﯿﺎورم وﻟﯽ آﯾﺎ اﯾﻦ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺑﻮد؟ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ دﻟﯿﻞ ﻗﻀﯿﻪ را ﺗﻮﺟﯿﻪ ﮐﻨﻢ. ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﮐﻨﻨﺪﮔﺎن در ﺳﺮﺷﮑﺴﺘﮕﯽ ﺷﻨﻮﻧﺪه را ﻧﯿﺰ  ﺧﻮد ﻣﻦ  و ﺳﺮﺧﻮردﮔﯽ ﺳﻬﯿﻢ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﺑﺎ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻧﺸﺎن ﺟﺰﯾﯽ از آن ﭼﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻌﻠﻖ داﺷﺖ، ﻣﯽ

ﻣﻦ

ﹺ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻗﺮار ﻧﮕﺮﻓﺘﻢ اﻣﺎ ﮔﻮﯾﯽ ﹺ ﻣﯿﮑﺮوﻓﻮن ﺷﮑﺴﺖ. ﻣﻦ ﺧﻮد ﮔﺮﭼﻪ ﭘﺸﺖ ﺑﺨﺸﯽ از ﻫﺴﺘﯽ ﮔﺬﺷﺘﻪ و ﺣﺎل ﻦﻣ ﺗﻦ ﺑﻪ ﺗﺴﻠﯿﻢ داده اﺳﺖ. ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻧﯿﺰ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻗﺎﻃﻌﺎﻧﻪ و ﺷﺠﺎﻋﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﻔﺖ « ﻧﻪ» ﮔﻔﺘﻨﺪ. اﯾﻨﺎن ﻧﯿﺰ ﺑﺨﺸﯽ از ﻫﺴﺘﯽ ﻣﻦ ﺑﻮدﻧﺪ، ﮔﺮﭼﻪ ﻧﺪای آن ﻫﺎ را ﻫﺮﮔﺰ ﭘﺨﺶ ﻧﮑﺮدﻧﺪ، اﻣﺎ ﻣﻦ و دﯾﮕﺮ زﻧﺪاﻧﯿﺎن آن ﻫﺎ را ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﯿﻢ. در دوروﺑﺮﻣﺎن ﺑﻮدﻧﺪ. و ﺑﻌﻀﯽ از آن ﻫﺎ را ﻫﯿﭻ ﮐﺲ در زﻧﺪان ﻧﺪﯾﺪ. در ﺷﻬﺮﯾﻮر آن ﺳﺎل، ﯾﮏ روزدرﻣﯿﺎن، ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮﻫﺎ روﺣﺎﻧﯽ در ﺣﺴﯿﻨﯿﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ داﺷﺖ . اﺳﻢ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ را » ﺷﻮ روﺣﺎﻧﯽ « ﻻﺟﻮردی  ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ. ﺣﺎل دﯾﮕﺮ ﻟﻮﻃﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ او را ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮف ﻣﯽ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ. روﺣﺎﻧﯽ از ﺧﺎﻃﺮات ﺑﯿﺴﺖ ی ﺳﺎﻟﻪ ﻣﺒﺎرزات اش ﻣﯽ ﮔﻔﺖ؛ از ﺷﮑﻞ  ﮔﯿﺮی ﻣﺠﺎﻫﺪﯾﻦ ﺗﺎ ﺗﻐﯿﯿﺮ اﯾﺪﺋﻮﻟﻮژی، زﻧﺪﮔﯽ درون ﺗﺸﮑﯿﻼﺗﯽ و... ﮐﻪ ﮔﺎه ﺣﺎﻟﺖ ﻗﺼﻪ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ. ﺷﻨﯿﺪن آن ﻫﺎ ﮔﺮﭼﻪ اواﯾﻞ ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮد اﻣﺎ ﺑﻪ زودی ﺧﺴﺘﻪ ﮐﻨﻨﺪه ﺷﺪ. درﺿﻤﻦ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺳﺆاﻻﺗﯽ از وی ﺑﮑﻨﻨﺪ. ﯾﮏ ﹰ از او درﺑﺎره ﺑﺎر ﮐﺘﺒﺎ ی ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻋﻠﯽ رﺿﺎ ﺳﭙﺎﺳﯽ آﺷﺘﯿﺎﻧﯽ ﺳﺆال ﺷﺪ. ﭘﺎﺳﺨﺶ اﯾﻦ ﺑﻮد: ﻧﻤﯽ» داﻧﻢ. « ﹰ ﻣﯽ اﻣﺎ او ﻗﻄﻌﺎ داﻧﺴﺖ. ﻫﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻫﻢ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﯿﻢ آﺷﺘﯿﺎﻧﯽ زﯾﺮ ﺷ ﮑﻨﺠﻪ رﻓﺘﻪ اﺳﺖ. آری واﻗﻌﯿﺖ اﯾﻦ