Munireh Baradaran - Simple Truth

71 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده اﻧﺘﺨﺎب وﺟﻮد داﺷﺖ ﻣﯿﺎن ﭘﺎﯾﺪاری و ﺧﯿﺎﻧﺖ، دره  ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺘﺎ زﯾﺮ ﻓﺸﺎر ﻫﻢ ﺣﻖ ی ﻋﻤﯿﻖ ﻓﺎﺻﻠﻪ.

ﯾﮏ روز اﻋﻼم ﮐﺮدﻧﺪ ﻫﻤﻪ در اﺗﺎق ﻫﺎ ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﻢ. دو دﺧﺘﺮ ﮐﻪ ﻧﻘﺎب ﺑﻪ ﭼﻬﺮه داﺷﺘﻨﺪ، آﻣﺪﻧﺪ و ﺗﮏ - ﹺ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﺗﮏ ﻫﺎی ﻣﺎ را ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﻧﺪ. آن ﻫﺎ از ﺗﻮاب ﺪ ﻫﺎ ﺑﻮدﻧ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺷﻨﺎﺳﺎﯾﯽ و ﺷﮑﺎر آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. از اﺗﺎق ﻣﺎ ﮐﺴﯽ را ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻨﺪ، اﻣﺎ از اﺗﺎق ﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ را ﻧﺸﺎن ﮐﺮدﻧﺪ. ﺑﻪ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﺑﻪ آن »ﻫﺎ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎر و « "ﮐﻮﮐﻠﺲ ﮐﻼن" ﻣﯽ ﮔﻔﺘﯿﻢ. ﻫﺮ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﯾﮏ ﺑﺎر از اﯾﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ اﺟﺮا درﻣﯽ آﻣﺪ. ﹺ آن در اواﯾﻞ ﺷﻬﺮﯾﻮر ﺳﺎل ٦١ دو ﻧﻔﺮ از ﻧ ﻤﺎﯾﻨﺪﮔﺎن ﻣﺠﻠﺲ، ﺳﯿﺪ ﻫﺎدی ﺧﺎﻣﻨﻪ ﯾﯽ و دﻋﺎﯾﯽ ﺑﺮای ﺑﺎزدﯾﺪ آﻣﺪﻧﺪ. ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ی اﺗﺎق ﻫﺎ رﻓﺘﻨﺪ و ﺳﺎﻋﺘﯽ در ﻫﺮ اﺗﺎﻗﯽ ﮔﺬراﻧﺪﻧﺪ. ﺑﺮﺧﻮرد ﻇﺎﻫﺮﯾﺸﺎن دﻣﮑﺮات ﻣﺂﺑﺎﻧﻪ ﺑﻮد. از ﻧﮕﻬﺒﺎن ﺑﻨﺪ ﮐﻪ ﻫﻢ راه ﺷﺎن ﺑﻮد، ﹺ اﺗﺎق ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﺎﺷﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ ا ﮔﺮ ﮐﺴﯽ از اﻋﻀﺎی اﺗﺎق ﻫﻢ ﻣﻮرد ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﯿﺮون اﻋﺘﻤﺎد ﺷﺎن ﻧﯿﺴﺖ، ﺑﮕﻮﯾﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﺮون ﺑﺮود. ﻣﺎ در آن زﻣﺎن ﺗﻨﻬﺎ ﯾﮏ ﺟﺎﺳﻮس ﹰ ﹺ واداده ﮐﻢ داﺷﺘﯿﻢ ــ ﮐﻪ ﺿﻤﻨﺎ اﻓﺮاد  داﺷﺘﯿﻢ ــ و اﯾﻦ ﺷﺎﻧﺴﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ در ﻣﯿﺎن ﺧﻮد ﹰ ﻧﺮﮔﺲ ﻧﯿﺰ ﺧﻮاﺳﺘﺎر ﺳﻬﻤﯿﻪ ﺑﻼﺗﮑﻠﯿﻒ ﺧﻮد ﮔﻔﺘﯿﻢ. ﺿﻤﻨﺎ ی ﺳﯿﮕﺎر ﺷﺪ. ﯾﮑﯽ از آن ﻫﺎ ﯾﮏ ﺑﺴﺘﻪ ﺳﯿﮕﺎر از ﺟﯿﺒﺶ درآورد و ﺑﻪ ﻧﺮﮔﺲ ﺗﻌﺎرف ﮐﺮد و ﺧﻮدش ﺳﯿ ﮕﺎری ﺑﺮاﯾﺶ روﺷﻦ ﮐﺮد. اﯾﻦ ژﺳﺖ ﻋﻮام ﻓﺮﯾﺒﺎﻧﻪ در آن ﻣﺤﯿﻂ ﺧﻔﻘﺎن و ارﻋﺎب ﻧﻈ ﺑﻪ ﺮ ﻣﺎ ﺟﺰ ﻣﺴﺨﺮﮔﯽ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮی ﻧﺒﻮد. آن ﻫﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ درﺑﺎره ی ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻫﺎی ﻣﺎ ﺑﺎ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﮐﺮد. ﭘﺲ از آن ﮔﻔﺘﻨﺪ ا ﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﺷﺪه، ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ اﺳﻢ ﺧﻮد را ﺑﻨﻮﯾﺴﺪ، ﻣﺎ ﻣﻮردﻫﺎ را ﺑﺮرﺳﯽ ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﮐﺮد. ﺧﻨﺪه دار ﺑﻮد ﮐﻢ ﺗﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺰه ی ﺷﻼق را ﻧﭽﺸﯿﺪه ﺑﺎﺷﺪ. ﻫﻤﺎن روز در اﺗﺎق ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮی ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﺮاب ﺑﻮد. آن  ﺣﺎﻟﺸﺎن ﮐﺎﻣﻼ ﻫﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺎن را ﺗﺼﺤﯿﺢ ﮐﺮدﻧﺪ: » ﻧﻪ، از ﻧﻈﺮ اﺳﻼم ﺷﻼق ﺷﮑﻨﺠﻪ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻞ  ﮐﻪ ﺣﺪ ﺷﺮﻋﯽ اﺳﺖ. ﻣﻨﻈﻮر ﻣﺎ ﻣﻮارد دﯾﮕﺮ اﺳﺖ ﻣﺜﻼ ﻗﭙﺎن. « ﻣﻦ و ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮی دﺳﺖ ﺑﻨﺪ ﻗﭙﺎﻧﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ. اﺳﻢ ﻣﺎن را ﻧﻮﺷﺘﯿﻢ ﮔﺮﭼﻪ ﻣﯽ ﹺ ﻋﺒﺜﯽ اﺳﺖ، داﻧﺴﺘﯿﻢ ﮐﺎر اﻣﺎ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدﯾﻢ ﻧﻨﻮﺷﺘﻦ ﺣﻤﻞ ﺑﺮ ﻣﺤﺎﻓﻈﻪ ﮐﺎری ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد. اﯾﻦ را اﺿﺎﻓﻪ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ دﺳﺖ ﺑﻨﺪ ﻗﭙﺎﻧﯽ ﮐﻪ در ﺳﺎل ٦٠ ﯾﮏ ﺷﯿﻮه ﹺ ی ﻣﺘﺪاول ﺷﮑﻨﺠﻪ ﺑﻮد از ﺳﺎل ٦١ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺟﺎی ﺧﻮد را ﺑﻪ آوﯾﺰان ﮐﺮدن داده ﺑﻮد، اﻟﺒﺘﻪ اﯾﻦ دو ﻧﻤﺎﯾﻨﺪه ی اﺗﺎق ﻫﻢ ﺑﻮد. اﻣﺎ دﻟﯿﻠﯽ ﻧﺪﯾﺪﯾﻢ ﮐﻪ او در اﺗﺎق ﻧﺒﺎﺷﺪ. از ﻧﻈﺮ ﻣﺎ آن دو ﻧﻤﺎﯾﻨﺪه ﻓﺮﻣﺎﯾﺸﯽ ﻣﺠﻠﺲ ﻫﻢ ﻏﺮﯾﺒﻪ و ﻣﻨﺴﻮب ﺑﻪ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺑﻮدﻧﺪ. آن ﻫﺎ از وﺿﻊ و ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻫﺎی ﻣﺎ ﺳﺆال ﮐﺮدﻧﺪ. در آن روزﻫﺎ ﮐﻮﻟﺮﻫﺎ ﺧﺮاب ﺑﻮد و ﻫﻮای اﺗﺎق ﺑﺎ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﺑﯿﺶ از ١٠٠ ﻧﻔﺮ ﺧﻔﻪ ﮐﻨﻨﺪه ﺑﻮد، آن ﻫﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺘﻨﺪ: » ﻣﺎ اﯾﻦ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ را ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﺗﺤﻤﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﺷﻤﺎ ﺗﻤﺎم ﺷﺐ و روز را ﭼﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ؟ « ﻣﺎ ﻫﻢ از وﺿﻊ ﺑﺪ ﻏﺬا، ﻧﺒﻮد ﻫﻮاﺧﻮر ﺟﺎ ﺑﺮای ﻧﺸﺴﺘﻦ و ﺧﻮاﺑﯿﺪن و وﺿﻌﯿﺖ  ﹺ ﺣﺪاﻗﻞ ی و ﻓﻘﺪان