Munireh Baradaran - Simple Truth

73 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﻣﺮدی آﻣﺪ و اﺳﻢ ﻣﻦ و ﻧﺮﮔﺲ را ﭘﺮﺳﯿﺪ. اول ﻧﺮﮔﺲ را ﺑﺮ د ﺑﻌﺪ ﺳﺮاغ ﻣﻦ آﻣﺪ. ﺧﻮدﮐﺎری ﺑﻪ دﺳﺘﻢ داد ﮐﻪ ﺳﺮ دﯾﮕﺮ آن در دﺳﺖ ﺧﻮدش ﺑﻮد و ﮔﻔﺖ: » دﻧﺒﺎل ﻣﻦ ﺑﯿﺎ! « ﻣﺮا ﺑﻪ اﺗﺎق ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺑﺮد ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﺻﻨﺪﻟﯽ در آن ﺟﺎ ﻗﺮار داﺷﺖ. اﺷﺎره ﮐﺮد ﮐﻪ روی ﯾﮑﯽ از آن ﻫﺎ روﺑﻪ دﯾﻮار ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ و ﺧﻮدش روﺑﻪ روﯾﻢ روی زﻣﯿﻦ ﻧﺸﺴﺖ. ﮔﻔﺖ ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪم را ﺑﺎﻻ ﺑﺰﻧﻢ. ﺑ ﺎ ﻧﮕﺎه ﺧﯿﺮه اش روﺑﻪ رو ﺷﺪم. ﺗﻪ رﯾﺶ داﺷﺖ. در ﭼﻬﺮه اش ﭼﯿﺰی ﺑﻮد ﮐﻪ زﻧﻨﺪه ﻣﯽ ﻧﻤﻮد. ﺑﺎ ﻟﻬﺠﻪ ی ﺑﺪی ﮔﻔﺖ: » ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻦ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﯽ دروغ ﺑﮕﻮﯾﯽ، ﺑﺎﯾﺪ ﺣﻘﯿﻘﺖ را ﺑﮕﻮﯾﯽ ﺗﺎ زودﺗﺮ ﺗﮑﻠﯿﻒ ات روﺷﻦ ﺷﻮد. ﻧﮕﺎه « ﺧﯿﺮه اش ﺑﺮ ﻣﻦ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﭼﻬﺮه ام را ﺑﺎ ﭼﺎدر ﭘﻮﺷﺎﻧﺪم. ﺑﺎ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﮔ ﻔﺖ: ﻣﻌﻠﻮم ﻣﯽ » ﺷﻮد ﺣﺰب اﻟﻬﯽ ﺷﺪه ای. « ﺑﻌﺪ اداﻣﻪ داد: » ﻣﻦ ﯾﮏ ﻃﻠﺒﻪ ام و از ﻗﻢ آﻣﺪه ام ﮐﻪ وﺿﻊ اﻣﺜﺎل ﺗﻮ را رﺳﯿﺪﮔﯽ ﮐﻨﻢ. واﻻ ﻣﻦ اﯾﻦ ﮐﺎره ﻧﯿﺴﺘﻢ. ﭘﻨﺞ ﺑﭽﻪ دارم اﻣﺎ ﺑﺮای اﻣﺜﺎل ﺗﻮ ﺧﻮدم را ﺑﻪ دردﺳﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ام. « ﮐﺎﻏﺬی ﻣﻘﺎﺑﻠﻢ ﮔﺬاﺷﺖ ﮐﻪ روی آن ﺑﺎ رﻧﮓ ﻗﺮﻣﺰ و ﺧﻄﯽ ﮐﺞ وﻣﻌﻮج ﻧﻮ ﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد » ﻫﻮﯾﺖ ﺷﻤﺎ ﻣﺤﺮز اﺳﺖ ﺷﺮح ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﻫﺎی ﺧﻮد را ﺑﻨﻮﯾﺴﯿﺪ. « از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون رﻓﺖ. ﺳﺮم را ﺑﻪ دوروﺑﺮ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪم. ﻫﻮای آزاد را اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم. ﺳﺮم را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم، ﺳﻘﻒ ﻧﺪاﺷﺖ. دو زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﻢ ﻣﺮد آن ﺟﺎ ﺑﻮدﻧﺪ. ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﯾﯽ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎزﺟﻮی دﯾﮕﺮی آﻣﺪ. ﮐﺎﻏﺬ ﯾﮑﯽ از ﭘﺴﺮﻫﺎ ر ا ﺑﺮداﺷﺖ و او را زﯾﺮ ﻣﺸﺖ و ﻟﮕﺪ ﮔﺮﻓﺖ و درﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺗﻮ ﺗﺎ زﯾﺮزﻣﯿﻦ ﻧﺮوی آدم ﻧﻤﯽ ﺷﻮی، او را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﺮد. از ﺗﺼﻮر اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﺮا ﻫﻢ زﯾﺮزﻣﯿﻦ ﺑﺒﺮﻧﺪ، ﺑﺮ ﺧﻮد ﻟﺮزﯾﺪم. در اﺗﺎق ﻓﻘﻂ ﻣﻦ و ﯾﮏ زﻧﺪاﻧﯽ دﯾﮕﺮ ﻣﺎﻧﺪﯾﻢ. ﺳﺮﻓﻪ ﯾﯽ ﮐﺮدم و ﺳﺮم را ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪم. او ﻫﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ی ﻣﻦ ﺷﺪ . ﭘﺮﺳﯿﺪم: » ﭼﻪ ﻣﺪت اﺳﺖ دﺳﺖ ﮔﯿﺮ ﯾﯽ؟ ﺷﺪه « ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺗﻮﺿﯿﺢ داد ﮐﻪ روز ﻗﺒﻞ در ﺧﯿﺎﺑﺎن ﺳﻮار ﺑﺮ ﻣﻮﺗﻮر دﺳﺖ ﮔﯿﺮ ﺷﺪه، ﺑﻌﺪ ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ اش رﻓﺘﻪ و زﻧﺶ را ﻫﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻧﺪ. ﺑﻪ ﺷﺪت ﻧﮕﺮان زﻧﺶ ﺑﻮد. ﮔﻔﺖ ﺟﺰو ﺟﻨﺎح ﻓﺮاﮐﺴﯿﻮن ﭘﯿﮑﺎر اﺳﺖ. اﯾﻦ اﺳﻢ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ ﻧﺎآﺷﻨﺎ ﺑﻮد. ﺻﺪای ﭘﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﮔﻮش ﹰ ﺳﺮم را ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﻣﺸﻐﻮل ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺷﺪم. ﺑﺎزﺟﻮ ﻣﺎن ﺧﻮرد ﻓﻮرا آﻣﺪ و ﺷﻔﺎﻫﯽ ﺳﺆاﻻﺗﯽ ﮐﺮد. از ﺟﻤﻠﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ آﯾﺎ ﺗﺎ ﮐﻨﻮن ﺧﺎرج از ﮐﺸﻮر ﺑﻮده ام. ﺟﻮاب ﻣﻨﻔﯽ ﺑﻮد. ﮔﻔﺖ: » ا ﮔﺮ دروغ ﺑﮕﻮﯾﯽ ﭘﺪرت را درﻣ آورم. ﯽ « ﺑﯿﺮون رﻓﺖ. ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﮔﻔﺖ: » ﺗﺤﻘﯿﻖ ﮐﺮدم و ﻓﻬﻤﯿﺪم درﺳﺖ ﺑﻌﺪﻫﺎ « ﯾﯽ. ﮔﻔﺘﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪم از ﻧﺮﮔﺲ ﭘﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد و او ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻪ ی ﻣﺮا ﺗﺄﯾﯿﺪ ﮐﺮده ﺑﻮد. ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺑﺎ ﯾﮏ ﻧﺎﺷﯽ ی زﺟﻮ ﺑﺎ ﻃﺮف ﻫﺴﺘﻢ. ﺑﻌﺪ ﺳﺎﻋﺘﯽ ، ﻣﺮا ﺑﺮای ﻧﺎﻫﺎر ﺑﻪ راه رو ﻓﺮﺳﺘﺎد. ﭘﺲ از آن دوﺑﺎره ﺑﻪ اﺗﺎق ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ. اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ ﻣﺸﺖ و ﻟﮕﺪ ﺑﺎزﺟﻮ روﺑﻪ رو ﺷﺪم. ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭼﯿﺰی ﺑﮕﻮﯾﻢ، ﻣﯽ » ﮔﻔﺖ: ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯽ ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﻣﯽ دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻫﺮﭼﻪ زودﺗﺮ ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ ام ﺗﻤﺎم ﺷﻮد. ﻋﺼﺮ ﻣﺮا ﺑﻪ اﺗﺎق ﮐﻮﭼﮑﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ. ﻧﻈﯿﺮ ﻫ ﻤﺎن اﺗﺎق ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﺳﻘﻒ ﻧﺪاﺷﺖ. اﯾﻦ ﻫﺎ ﻫﻮاﺧﻮری ﺳﻠﻮل ﻫﺎ

ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ

« زﻧﻢ.