Munireh Baradaran - Simple Truth

76 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده و ﺷﻼق ﺑﯿﺮون ﻣﯽ زد. ﺧﻮدم را ﺑﺮای ﺷﻼق آﻣﺎده ﮐﺮده ﺑﻮدم. اﻣﺎ دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ اﯾﻦ اﻧﺘﻈﺎر ﺑﻪ درازا ﺑﮑﺸﺪ. ﺑﺎزﺟﻮ آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: » ﺻﻼح دﯾﺪم ﮐﻪ ﺗﻮ را ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ ﺑﻨﺪ. « و ﺧﻮدش ﺗﺎ ﻧﺰدﯾﮑﯽ ﺑﻨﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ آﻣﺪ. در راه از زﻧﺪﮔﯽ ﺷﺨﺼﯿﻢ ﺳﺆاﻻﺗﯽ ﮐﺮد. ﻧﺤﻮه و ﻟﺤﻦ ﺳﺆال ﮐﺮدﻧﺶ آزاردﻫﻨﺪه ﺑﻮد. ﮔﺮﭼﻪ ﻟﺒﺎس آﺧﻮﻧﺪی ﺑﻪ ﺗﻦ ﻧﺪاﺷﺖ اﻣﺎ ﻟﺤﻦ ﮔﻔﺘﺎر و ﻧﺎﺷﯽ ﮔﺮی اش در ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ ﺟﺎی ﺷﮑﯽ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﯽ ﮔﺬاﺷﺖ ﮐﻪ آﺧﻮﻧﺪ اﺳﺖ. ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﮐﻪ رﺳﯿﺪم ﮔﻮﯾﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ی ﺧﻮدم رﺳﯿﺪه ام. ﻧﻔﺴﯽ ﺑﻪ راﺣﺘﯽ ﮐﺸﯿﺪم. ﭼﺎدر و ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﻗﺪم ﻫﺎ را ﺗﻨﺪﺗﺮ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻫﺮﭼﻪ زودﺗﺮ دوﺳﺘﺎن را ﺑﺒﯿﻨﻢ. ﺑﻪ اﺗﺎق رﺳﯿﺪم. ﻫﻤﻪ دور ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﺑﻮدﻧﺪ، اﻣﺎ ﻧﺮﮔﺲ ﻧﺒﻮد. ﮔﻔﺘﻨﺪ روز ﻗﺒﻞ ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﹰ ﺻﺪاﯾﺶ زده ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد. اﻣﺮوز ﻣﺠﺪدا اﻧﺪ و ﻫﻨﻮز ﺑﺮﻧﮕﺸﺘﻪ اﺳﺖ. ﻣﻦ ﻫﻢ ﺗﻤﺎﻣﯽ آن ﭼﻪ را ﮐﻪ در آن دو روز دﯾﺪه ﺑﻮدم، ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدم. ﻧﺮﮔﺲ ﺑﺮﮔﺸﺖ. دﺳﺘﺶ را ﺑﻪ دﯾﻮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ راه ﻣﯽ رﻓﺖ. ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ ورم ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. ﻫﻤﻪ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ آﺧﺮ ﺑﺮای ﭼﻪ او را زده اﻧﺪ؟ او ﮐﻪ ﺳﺨﺖ ﻣﺮﯾﺾ اﺳﺖ، آﺧﺮ از او ﭼﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ؟ ﻧﺮﮔﺲ ﮔﻔﺖ: » ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻧﻤﯽ داﻧﻢ از ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺑﺪون « ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ. اﯾﻦ ﮐﻪ ﭼﯿﺰی ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ، او را ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﻪ زﯾﺮزﻣﯿﻦ ﺑﺮده روی ﺗﺨﺖ ﺧﻮاﺑﺎﻧﺪه و ﺑﺎ ﺷﻤﺎرش، ٦٠ ﺿﺮﺑﻪ ﺷﻼق ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺶ زده ﺑﻮدﻧﺪ، او ﺣﺘﺎ ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺖ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ او را زده و از او ﭼﻪ ﻣﯽ اﻧﺪ. ﺧﻮاﺳﺘﻪ اﺗﺎﻗﻤﺎن ﺣﻮﻟﻪ را ﺑﻪ دﺳﺘﻢ  ﹺ ﺣﻤﺎم ﺷﺐ ﻧﻮﺑﺖ ﺣﻤﺎم ﺑﻮد. در ﺣﻤﺎم، وﻗﺘﯽ ﻣﺴﺌﻮل ﻣﯽ داد، ﻣﺘﻮﺟﻪ ﮐﺒﻮدی ﻫﺎی ﭘﺸﺘﻢ ﺷﺪ. ﺗﺎزه ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﻋﻠﺖ ﮐﻮﻓﺘﮕﯽ و درد ﺷﺪﯾﺪ ﺑﺎﺑﺖ ﭼﻪ ﺑﻮد. ﻣﺎه ﺑﻌﺪ ﻧﺎم ﻣﻦ و ﻧﺮﮔﺲ را از ﺑﻠﻨﺪﮔﻮ ﺻﺪا زدﻧﺪ. ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﻪ ﺣﺪ س ﻣﯽ زدﯾﻢ اﯾﻦ ﺑﺎر دادﮔﺎه ﺑﻮد. دادﮔﺎه ﻫﺎ در ﻃﺒﻘﻪ

ﯾﮏ

ﹺ اوﯾﻦ ﻗﺮار ﹺ ﻣﺮﮐﺰی ی ﺳﻮم ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن داﺷﺖ. ﭼﻨﺪﺳﺎﻋﺘﯽ را در راه رو ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ. ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ ﻧﻮﺑﺘﻤﺎن رﺳﯿﺪ. اول ﻧﺮﮔﺲ را ﺻﺪا زدﻧﺪ و ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﻣﺮا. وارد اﺗﺎﻗﯽ ﺷﺪم. ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪم را ﺑﺮدارم. آﺧﻮﻧﺪی ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑ ﻮد. ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ او ﻣﺒﺸﺮی، ﯾﮑﯽ از ﺣﮑﺎم ﺷﺮع اوﯾﻦ، اﺳﺖ. روی ﯾﮏ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﮐﯿﻔﺮﺧﻮاﺳﺘﯽ ﺧﻮاﻧﺪ: ﮔﺮاﯾﺶ ﺑﻪ اﻓﮑﺎر ﻣﺎرﮐﺴﯿﺴﺘﯽ، ﺧﻮاﻧﺪن ﻧﺸﺮﯾﺎت ﮔﺮوه ﻫﺎی ﭼﭗ و ﺷﺮﮐﺖ در ﺗﻈﺎﻫﺮات. ﮔﻔﺘﻢ اﻣﺎ ﺗﻈﺎﻫﺮاﺗﯽ ﮐﻪ در آن ﺷﺮﮐﺖ ﮐﺮده  ام ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺗﻈﺎﻫﺮات ﺿﺪآﻣﺮﯾﮑﺎﯾﯽ

ﺟﻠﻮی ﺳﻔﺎرت آﻣ  ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﺮﯾﮑﺎ ﺑﻮد واﻧﮕﻬﯽ... اﻣﺎ ﺣﺎ ﮐﻢ ﺷﺮع ﺑﺪون ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻢ ﭘﺮﺳﯿﺪ آﯾﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻫﺴﺘﻢ. ﺟﻮاب دادم: » ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺑﺮای ﭼﯽ ﻣﻦ ﮐﻪ ﮐﺎره ﯾﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ. » ﮔﻔﺖ: « ﺑﯿﺎ ﺟﻠﻮ ورﻗﻪ را اﻣﻀﺎ ﮐﻦ. ﻣﯽ« ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭼﯿﺰی ﺑﮕﻮﯾﻢ، از ﺧﻮدم دﻓﺎع ﮐﻨﻢ و... اﻣﺎ دﯾﺪم ﻓﺎﯾﺪه ﯾﯽ ﻧﺪارد واﻧﮕﻬﯽ اﺟﺎزه ی ﺳﺨﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ د اده