Munireh Baradaran - Simple Truth

75 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺷﺪﯾﺪ زود

ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد.

ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ آﺷﻨﺎ از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﺷﺪم. ﺑﻪ ﻃﻮرﺧﻔﯿﻒ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪﮔﻮی ﺑﻨﺪﻣﺎن ﺷﻨﯿﺪه ﻣﯽ ﺷﺪ. ﻧﮕﻬﺒﺎن ﺑﻨﺪ، رﺣﯿﻤﯽ، اﺳﺎﻣﯽ را ﺑﺮای ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ. دﯾﮕﺮ ﯾﺎد آن ﻫﺎ و ﻧﺮﮔﺲ اﻓﺘﺎدم. اﺣﺴﺎس ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ و ﻏﺮﺑﺖ داﺷﺘﻢ و اﺿﻄﺮاب از ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ آن

ﺻﺒﺢ

ﺑﺎر

روز.

ﺑﻌﺪ از ﺧﻮردن ﻧﺎن و ﭘﻨﯿﺮ ﻣﺎ را ﺑﻪ دﺳﺖ ﺷﻮﯾﯽ ﺑﺮدﻧﺪ و ﺑﻌﺪ در راه رو ﻧﺸﺎﻧﺪﻧﺪ. ﻣﺪﺗﯽ آن ﺟﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺎزﺟﻮ آﻣﺪ. اﯾﻦ ﺑﺎر ﻣﺮا ﺑﻪ اﺗﺎق دﯾﮕﺮی ﺑﺮد و ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ورﻗﻪ ﯾﯽ ﺟﻠﻮﯾﻢ ﮔﺬاﺷﺖ. ﺑﺎز ﻫﻤﺎن ﺳﺆال دﯾﺮوز ﺑﻮد. ﻣﺸﻐﻮل ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺷﺪم. ﯾﮏ ﭘﺴﺮ زﻧﺪاﻧﯽ دﯾﮕﺮ ﻫﻢ در اﺗﺎق ﺑﻮد. ﺑﺎزﺟﻮ ﺳﺮﺑﻪ ﺳﺮش ﻣﯽ  ﮔﺬاﺷﺖ. ﻟﺤﻨﺸﺎن ﻣﺘﻘﺎﺑﻼ

ﺻﻤﯿﻤﺎﻧﻪ ﺑﻮد. ﺑﺎزﺟﻮ از او ﭘﺮﺳﯿﺪ: » ﹸﺐ ﺑﮕﻮ ﭼﺮا رﻓﺘﯽ ﻫﻮادار اﯾﻦ ﮔﺮوه ﺷﺪی ﺧ « زﻧﺪاﻧﯽ ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﺑﯽ ﺗﮑﻠﻒ ﺟﻮاب داد: » ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮔﺮوﻫﯽ را اﻧﺘﺨﺎب ﻣﯽ ﮐﺮد، ﯾﮑ ﯽ ﻣﺠﺎﻫﺪ ﻣﯽ ﺷﺪ، ﯾﮑﯽ ﭘﯿﮑﺎری. ﻣﺎ ﻫﻢ ﭼﺮﯾﮏ ﻫﺎ را اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدﯾﻢ، ﺧﻮب ﻣﺪ ﺑﻮد دﯾﮕﺮ. « ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﯽ ﺳﮑﻮت ﺑﺎزﺟﻮ ﭘﺮﺳﯿﺪ و اﯾﻦ ﺑﺎر ﻟﺤﻨﺶ ﺷﯿﻄﻨﺖ آﻣﯿﺰ ﻣﯽ ﻧﻤﻮد » در زﻧﺪﮔﯿﺖ ﭼﻪ ﮐﺎرﻫﺎی ﺧﻼف ﺷﺮع اﻧﺠﺎم داده ای؟ « زﻧﺪاﻧﯽ ﭘﺲ از اﻧﺪﮐﯽ ﺗﺎﻣﻞ ﺟﻮاب داد: ﯾﮏ» ﺑﺎر ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردم. « ﺑﺎزﺟﻮ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑ ﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﺷﺮرﺑﺎرﺗﺮ اداﻣﻪ داد: » ﻧﻪ! ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﻧﯿﺴﺖ، ﭼﯿﺰﻫﺎی دﯾﮕﺮ. « از ﻟﺤﻨﺶ وﺣﺸﺖ ﮐﺮدم. ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﭼﺮا اﯾﻦ ﺳﺆال ﻫﺎ را در ﺣﻀﻮر ﻣﻦ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ؟ آن ﭘﭻ ﻫﺎ ﭘﭻ ﮐﻨﺎن ﻫﻢ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ و ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺪ. ﺗﺸﺨﯿﺺ دادم ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺮ ﺳﺮ زﻧﯽ اﺳﺖ. دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون ﺑﺰﻧﻢ. در اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﮔﻮﯾﯽ ﺑﺎزﺟﻮ ﻫﻢ وﺟﻮد ﻣﺮا زﯾﺎدی ﺗﺸﺨﯿﺺ داد. ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ آﻣﺪ و ﺑﺎ ﺗﺸﺮ ﮔﻔﺖ: ﺑﯿﺮون! » « ﻧﻔﺴﯽ ﺑﻪ راﺣﺘﯽ ﹺ اﺗﺎق ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﺻﺪای رﯾﺰ و ﹺ در ﮐﺸﯿﺪم و ﺳﺮﯾﻊ از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪم. ﻣﺪﺗﯽ ﭘﺸﺖ ﺧﻨﺪه ﻫﺎی وﻗﯿﺤﺸﺎن ﮔﻮﺷﻢ را ﻣﯽ آزرد. ﹰ آﻣﺪ ﻣﺮا ﺑﻪ اﺗﺎق ﺑﺮد و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﺎزﺟﻮ ﻣﺠﺪدا ﻧﻮﺷﺘﻦ را اداﻣﻪ دﻫﻢ. در ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎل ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﺎ ﻣﺸﺖ و ﻟﮕﺪ ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﺷﺪم. او ﺗﻬﺪﯾﺪ ﮐﺮد ﮐﻪ ا ﮔﺮ درﺳﺖ وﺣﺴﺎﺑﯽ ﺟﻮاب ﻧﺪﻫﻢ ﺷﻼﻗﻢ ﺧﻮاﻫﺪ زد و از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون رﻓﺖ. اﯾﻦ ﺑﺎر در اﺗﺎق ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮدم. وﻗﺘﯽ ﺑﺮﮔﺸﺖ ورﻗﻪ ام را ﮔﺮﻓﺖ. ﺳﺮﯾﻊ ﺧﻮاﻧﺪ و ﮔﻔﺖ: » ﭘﺎﺷﻮ ﺗﻮ آدم ﻧﻤﯽ ﺷﻮی ﺑﺎﯾﺪ ﺷﻼق ﺑﺨﻮری. « ﻣﺮا از راه رو ﻋﺒﻮر داد و ﺑﻪ ﻃﺮف زﯾﺮزﻣﯿﻦ ﺑﺮد. از ﺑﺴﺘﻪ ﭘﮋواک  ﹺ آﻫﻨﯽ ﮐﻪ ﻋﺒﻮر ﮐﺮدم، ﺻﺪای ﻓﺮﯾﺎد و ﺿﺠﻪ ﮐﻪ در آن زﯾﺮزﻣﯿﻦ در ﻋﺠﯿﺒﯽ ﻣﯽ ﯾﺎﻓﺖ، دﻫﺸﺘﻨﺎ ک ﻣﯽ ﻧﻤﻮد. ﻣﺮا ﻣﺪﺗﯽ در راه ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﻧﮕﻪ داﺷﺖ. در اﯾﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﭘﺴﺮی را آوردﻧﺪ. ﺑﺎزﺟﻮ ﺑﺎ ﻟﮕﺪ او را ﺑﻪ ﻃﺮف زﯾﺮزﻣﯿﻦ ﻫﻮل داد. زﻧﺪاﻧﯽ ﺑﺎ ﺑﺪﻧﺶ از ﭘﻠﻪ  ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﻫﺎ ﺑﻪ زﯾﺮ اﻓﺘﺎد. ﭘﺲ از ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﺎزﺟﻮی ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﮔﻔﺖ: ﺗﺨﺖ» ﻫﺎ ﭘﺮ اﺳﺖ ﺑﺎﯾﺪ در ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻨﺸﯿﻨﯽ « دو ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺘﯽ در ﺣﺎﻟﺖ ﹺ آﻫﻨﯽ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪم. ﻫﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ در ﺑﺎز ﻣﯽ ﹺ در اﺿﻄﺮاب ﺑﯿﺮون ﺷﺪ، ﺻﺪای ﻓﺮﯾﺎد ﺧﻔﻪ

ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﺑﻪ