Munireh Baradaran - Simple Truth

79 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﺗﻮاب ﻫﺎ ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ. آن ﻫﺎ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی ﻣﺬﻫﺒﯽ را ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺎ دوﺳﺖ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ، ﺑﻪ ﮐﺎﻓﺮﺷﺪن و دوری از ﻣﺬﻫﺐ ﻣﺘﻬﻢ ﻣﯽ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. درﻧﺘﯿﺠﻪ اﯾﻦ ﻓﺸﺎرﻫﺎ، رواﺑﻂ آن ﻫﺎ ﺑﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺗﺪرﯾﺞ ﻣﺤﺪودﺗﺮ ﻣﯽ ﺳﺎل ﻣﯽ ﺷﺪ دوﺳﺘﻢ ﮔﻠﻨﺎر را ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم. او را ﺑﺮای ﻋﻤﻞ ﺟﺮاﺣﯽ ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ ﺑﻪ ﺑﻬﺪاری ﺑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. ﭘﺲ از آن ﺑﻪ ﺑﻨﺪ دﯾﮕﺮی ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﻌﺪ از ﯾﮏ ﺳﺎل ﺑﺎر دﯾﮕﺮ او را ﻧﺰد ﻣﺎ آوردﻧﺪ. از ﺗﺠﺪﯾﺪ دﯾﺪار ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش ﺣﺎل ﺷﺪﯾﻢ اﻣﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم آﻣﺪ ﮐﻪ او د ﯾﮕﺮ آن ﮔﻠﻨﺎر ﺳﺮﺣﺎل و ﺷﺎد ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻧﺒﻮد. اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺧﯿﻠﯽ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺷﺪه. از ﻫﻤﺴﺮش ﭘﺮﺳﯿﺪم. ﻏﺒﺎر اﻧﺪوه در ﭼﻬﺮه اش ﻧﺸﺴﺖ. ﮐﻤﯽ ﻣﮑﺚ ﮐﺮد و » ﮔﻔﺖ: ﺧﻮدم ﺟﺴﺪش را دﯾﺪم. ﯾﮏ ﺷﺐ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن، ه ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺮا  ﺣﻮاﻟﯽ ﺳﺎﻋﺖ د ﺑﺎﻻی ﺟﺴﺪش ﺑﺮدﻧﺪ. در ﻫﻤﯿﻦ اوﯾﻦ ﺑﻮد، در ﯾﮑﯽ از اﺗﺎق ﻫﺎی ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ. آن ﻫﺎ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﻔﺘﻨﺪ ﭼﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪه، ﻣﺮا ﺑﺮای ﺷﻨﺎﺳﺎﯾﯽ ﺟﺴﺪ ﺑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. « در ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺎرﻫﺎ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﺧﻮد را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻫﻤﺴﺮش ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد. ﻣﻦ ﻧﯿﺰ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﺧﻮدم را درﺑﺎره ی ﺑﺮادرم. و آن ﹺ ﻣﺎ ﺑﻪ اﻧﺪوه ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ روز ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﻫﺮ دو ﻣﺎن ﻣﺒﺪل ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺗﻮاب ﻫﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ دوﺳ ﺘﯽ ﻣﺎ ﺑﯽ ﺗﻔﺎوت ﻧﻤﺎﻧﺪﻧﺪ. ﭼﻨﺪ ﺑﺎر وﻗﺘﯽ در راه رو ﺑﺎ ﻫﻢ ﻗﺪم ﻣﯽ زدﯾﻢ، ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﯾﮑﯽ از آن ﻫﺎ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﺎ ﻣﯽ آﯾﺪ و آﺷﮑﺎرا ﺑﻪ ﺣﺮف ﻫﺎﯾﻤﺎن ﮔﻮش ﻣﯽ دﻫﺪ. ﺑﻌﺪ ﻋﻠﻨﺎ ﺑﻪ ﮔﻠﻨﺎر ﺗﺬﮐﺮ دادﻧﺪ. ﭘﺲ از آن ﮐﻢ ﺗﺮ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﯽ ﺷﺪﯾﻢ. ﺻﻒ ﻫﺎی ﻃﻮﯾﻞ دﺳﺖ ﺷﻮﯾﯽ ﻣﺤﻞ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺮای ﺻﺤﺒﺖ ﻣﺎن ﻫﺎی ﺑﻮ ﹰ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ اﺗﺎق د. ﺿﻤﻨﺎ ﻫﺎی دﯾﮕﺮ را ﻫﻢ ﻣﻤﻨﻮع ﮐﺮد ﻧﺪ، اﻟﺒﺘﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻣﺎ ﺧﻮدﻣﺎن را ﻣ ﻘﯿﺪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻗﻮاﻧﯿﻦ ﻧﮑﺮدﯾﻢ و ﺑﻪ اﺗﺎق ﭼﻬﺎر ، ﮐﻪ آﻧﺠﺎ ﻫﻢ اﺗﺎق زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی ﭼﭗ رﻓﺖ ﺑﻮد، وآﻣﺪ ﻣﯽ ﺷﺐ ﮔﺎه ﻫﺎ ﮐﻪ اﺣﺴﺎس دل ﺗﻨﮕﯽ و ﯾﮏ ﻧﻮاﺧﺘﯽ ﺑﻪ اﻧﺴﺎن ﻓﺸﺎر ﻣﯽ آورد، دور ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﻣﯽ ﺷﺪ ﯾﻢ و ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮی ﮐﻪ ﺻﺪای ﺧﻮﺑﯽ داﺷﺘﻨﺪ، آواز ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﻨﺪ. ﯾﮏ ﹺ ﭘﺎﯾﯿﺰی ﺑﻪ ﺷﺐ ﻫﻤﯿﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ دور ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﺑﻮدﯾﻢ و ﯾﮑﯽ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎ آواز ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ. ﹰ ﻣﻮﺿﻮع را ﺑﻪ دﯾﮕﺮ ﺗﻮاب ﺟﺎﺳﻮس اﺗﺎق ﻓﻮرا ﻫﺎ ﮔﺰارش ﮐﺮد. ﯾﮏ ﺑﺎره ﻫﯿﺎﻫﻮﯾﯽ از راه رو ﺷﻨﯿﺪﯾﻢ. ﺻﺪای » ﻣﺮگ ﺑﺮ ﮐﻤﻮﻧﯿﺴﻢ ﮔﻮش« ﻫﺎ را ﮐﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺗﻮا ﻫﺎ ﻋﻠﯿﻪ ﻣﺎ ب راه ﭘﯿﻤﺎﯾﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺣﺘﺎ ﭼﻨﺪﻧﻔﺮی از آن ﻫﺎ ﮐﻪ درﯾﺪه ﺗﺮ ﺑﻮدﻧ ﺪ وارد اﺗﺎق ﺷﺪﻧﺪ و ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﺎ آﻣﺪﻧﺪ، آن ﻫﺎ ﻣﺸﺖ ﻫﺎی ﮔﺮه ﮐﺮده ی ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺷﻌﺎر ﻣﯽ دادﻧﺪ. ﯾﮑﯽ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺻﺪای ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺻﺪای آن ﻫﺎ را ﻧﺸﻨﻮﯾﻢ. ﯾﮑﯽ از ﺗ ﻮاب ﻫﺎ ﺑﺎ وﻗﺎﺣﺖ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن را ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮد. ﻓﺮدای آن روز دو ﻧﻔﺮی را ﮐﻪ آواز ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ دﻓﺘﺮ ﺻﺪا زدﻧﺪ. ﺧﺎﻧﻢ رﺣﯿﻤﯽ ﺑﻪ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد: » ﺷﻤﺎ ﻣﮕﺮ ﻃﺎﻏﻮﺗﯽ ﻫﺴﺘﯿﺪ ﮐﻪ آوازﻫﺎی زﻣﺎن ﻃﺎﻏﻮت

ﺷﺪ.

ﯾﮏ

ﮐﺮدﯾﻢ.