Munireh Baradaran - Simple Truth

ﻓﻠﻔﻞ داﻧﻪ ﯾﯽ ١٠٠ ﺗﻮﻣﺎن؟! ﯾﮏ ﺷﺐ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺮﮔﺸﺖ از ﺣﺴﯿﻨﻪ، آرزو دﺧﺘﺮ ﺟﻮان اﺗﺎق ﻣﺎن ﻫﻮس ﮐﺮده ﺑﻮد از ﻣﺤﻮﻃﻪ ﮐﺎری ی ﺳﺒﺰی ﺷﺪه ی اوﯾﻦ ﻓﻠﻔﻞ ﺑﭽﯿﻨﺪ. وﻗﺘﯽ آن را ﺑﻪ اﺗﺎق آورد ﺑﻪ ﻗﻄﻌﺎت ﮐﻮﭼﮏ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﮐﺮده و ﺑﻪ ﻫﺮﮐﺴﯽ ﺗﮑﻪ ﯾﯽ از آن ﺧﻮاب،  را داد. ﺷﺐ، ﻫﻨﮕﺎم اﺳﻤﺶ را ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ. ﺣﺪس زدﯾﻢ ﻣﻮﺿﻮع ﻓﻠﻔﻞ ﺑﺎﺷﺪ. از او ﻓﻠﻔﻞ ﻫﺎ را ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. آرزو ﭘﺎﺳﺦ داد ﺑﻮد: آن» ﻫﺎ را ﺧﻮردﯾﻢ. « ﭘﺎﺳﺪار ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد: » ﮐﺎر ﺗﻮ دزدی ﺑﻮده و دزدی ﺣﺪ ﺷﻼق دارد. از ﺷﻼق ﻣﯽ ﮔﺬرﯾﻢ اﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺟﺮﯾﻤﻪ ﺑﺪﻫﯽ. آرزو ﺑﺎ « ﺧﻮ  ﺷﯿﺮﯾﻦ  ﺳﺎدﮔﯽ د ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد: ﻣﮕﺮ اﯾﻦ » ﻫﺎ ﺑﺮای زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ ﻧﯿﺴﺖ؟ « اﻣﺎ ﭘﺎﺳﺪار ﻋﻤﻞ آرزو را ﮔﺴﺘﺎﺧﯽ و دزدی ﻧﺎﻣﯿﺪه و ﺑﺎﺑﺖ ﻫﺮ ﻓﻠﻔﻞ ١٠٠ ﺗﻮﻣﺎن ﺟﺮﯾﻤﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد. او آﻣﺪ و از ﺻﻨﺪوق اﺗﺎق اﯾﻦ ﭘﻮل را ﺑﺮد. اﯾﻦ و ﺑﻪ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻣﺎ آن ﺷﺐ ﻓﻠﻔﻞ ١٠٠ ﺗﻮﻣﺎﻧﯽ ﺧﻮرده ﺑﻮدﯾﻢ و ﭼﻪ ﺧﻮش ﻣﺰه ﺑﻮد. آن ﺷﺐ ﻣﻮﺿﻮع ﻓﻠﻔ ﻞ ﻣﺎﯾﻪ ی ﺗﻔﺮﯾﺢ ﻣﺎ ﺷﺪ. در ﭘﺎﯾﯿﺰ آن ﺳﺎل، اﻧﺘﺨﺎﺑﺎت ﻣﺠﻠﺲ ﺧﺒﺮﮔﺎن ﺑﻮد. در ﺳﺎﻟﻦ ﺑﻨﺪ ﯾﮏ ﺻﻨﺪوق رای ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. ﭘﺎﺳﺪاری ﺟﻠﻮی ﻫﻤﻪ ی اﺗﺎق ﻫﺎ آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﺑﺮای دادن رای ﺑﯿﺎﯾﯿﺪ. ﻣﺎ ﺗﺮدﯾﺪ داﺷﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﭼﻪ ﮐﻨﯿﻢ؟ وﻟﯽ ﻓﻀﺎی ارﻋﺎب ﻃﻮری ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﻮد را ﻣﺠﺒﻮر دﯾﺪﯾﻢ ﮐﺎﻏﺬی ﺑﻪ ﺻ ﻨﺪوق ﺑﯿﻨﺪازﯾﻢ. ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎ از اﯾﻦ ﮐﺎر ﻫﻢ ﺧﻮدداری ﮐﺮدﻧﺪ.