Munireh Baradaran - Simple Truth

زﻧﺪان ﻗﺰل

ﺣﺼﺎر

در اواﺧﺮ آذر ٦١ اﺳﻢ ﻣﻦ و ﻧﺮﮔﺲ را ﻫﻢ راه ﺗﻌﺪادی دﯾﮕﺮ ﺑﺮای اﻧﺘﻘﺎل ﺑﻪ ﹺ دﯾﮕﺮ ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ. از زﻣﺎﻧﯽ زﻧﺪان ﻪ ﺣﮑﻢ ﮐ ﻣﺎن اﺑﻼغ ﺷﺪه ﺑﻮد، اﻧﺘﻈﺎرش را داﺷﺘﯿﻢ و ﺧﻮدﻣﺎن را آﻣﺎده ﮐﺮده و ﺑﺎ ﭘﺎرﭼﻪ ی ﯾﮑﯽ از ﻣﺎﻧﺘ ﻮﻫﺎﯾﻢ دو ﻋﺪد ﺳﺎ ک دوﺧﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ. ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ دﯾﮕﺮ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﺑﻖ ﭘﺮﻫﯿﺎﻫﻮ ﻧﺒﻮد. آن ﹺ اﺗﺎق روز در ﻫﺎ را ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﺎ ﻧﺘﻮاﻧﯿﻢ از دوﺳﺘﺎن ﻣﺎن در اﺗﺎق ﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﻨﯿﻢ . ﺑﻪ اﻣﯿﺪ دﯾﺪاری دﯾﮕﺮ، ﺑﺎ ﺗﮏ ﺗﮏ اﻓﺮاد اﺗﺎق ٦ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدﯾ ﻢ. در راه رو ﮔﻠﻨﺎر را ﻧﯿﺰ دﯾﺪم ﮐﻪ ﻫ ﺑﻪ ﺮ ﮐﻠﮑﯽ ﺑﻮد ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد از اﺗﺎق ﺑﺮای ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﯿﺮون ﺑﯿﺎﯾﺪ . ﺑﺎﻋﺠﻠﻪ از ﻫﻢ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدﯾﻢ. ﭘﺲ از آن ﻣﻦ ﻫﺮﮔﺰ او را در زﻧﺪان ﻧﺪﯾﺪم. ﮔﻮﯾﺎ ﭘﺲ از ﭼﻨﺪ ﺳﺎل آزاد ﺷﺪ. ﻣﻮﻗﻊ ﺧﺮوج از ﺑﻨﺪ، ﻓﺎﻃﻤﻪ را ﻫﻢ دﯾﺪم. دﯾﮕﺮ ﮐﻢ ﺗﺮ ﭘﯿﺪاﯾﺶ ﻣﯽ روز . آن ﺷﺪ ﭼﻬﺮه اش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﭼﺎدر ﻣﺸﮑﯽ ا م را ﺧﻮاﺳﺖ. ﮔﻔﺖ ﺑﺮای ﮐﺎر، ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻏﺬای ﺑﻨﺪ و ﺗﻘﺴﯿﻢ آن، ﺑﺮدن زﺑﺎﻟﻪ ﻫﺎ و ﻧﻈﺎﯾﺮ آن، ﺑﻪ آن اﺣﺘﯿﺎج دارد. ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﻣﻼﻗﺎت ﻧﺪارد، از اﯾﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﻦ ﭼﺎدر رﻧﮕﯽ دﯾﮕﺮی ﮐﻪ آن روزﻫﺎ ﻫﻨﻮز ﻣﻤﻨﻮع ﻧﺸﺪه ﺑﻮد، ﺑﺎ ﺧﻮد داﺷﺘﻢ. ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﮕﺮان ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺑﻮدم. اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺗﻨﺎﻗﻀﺎﺗﺶ روزی او را ﺑﻪ ﺑﻦ ﺑﺴﺖ ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺸﺎﻧﺪ. او ﻣﯽ ﹺ زﯾﺎد و ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﻨﺎﻗﻀﺎت ﺧﻮد را ﺑﺎ ﮐﺎر ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﺪ، اﻣﺎ ذﻫﻦ ﻓﻌﺎل و ﮐﻨﺞ ﮐﺎو و ﺣﺴﺎس ﹰ از ﮔﺬﺷﺘﻪ اش ﻣﺎﻧﻊ آن ﺑﻮد. ﻋﻤﯿﻘﺎ ﺳﺮﺧﻮرده ﺑﻮد. از ﻃﺮف دﯾﮕﺮ ﻫﯿﭻ اﻧﺪﯾﺸﻪ ی ﺟﺪﯾﺪی را ﻧﭙﺬﯾﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﺧﻼء ﺧﻄﺮﻧﺎک اﺳﺖ، ﺑﻪ وﯾﮋه در زﻧﺪان. ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم زﻧ ﺪان ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺑﺪﺗﺮی ﺑﺮاﯾﺶ رﻗﻢ ﺑﺰﻧﺪ. ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﺷﺪ. ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺷﻨﯿﺪم رواﻧﯽ » « ﺷﺪه اﺳﺖ. او ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮد. ﹰ ﺑﯿﻤﺎری ﺣﺘﻤﺎ ا ش را ﻧﯿﺰ ﮐﺴﯽ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪ. ﭘﺲ از ﺧﺮوج از ﺑﻨﺪ ﺳﻮار اﺗﻮﺑﻮﺳﯽ ﺷﺪﯾﻢ. از ﻣﺤﻮﻃﻪ ی اوﯾﻦ ﮐﻪ ﺧﺎرج ﺷﺪﯾﻢ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﯿﻢ ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪﻫﺎ را ﺑﺮدارﯾﻢ. ﺑﻌﺪ از ﯾﮏ ﺳﺎل ﺧﯿﺎﺑﺎن ﻫﺎ را ﻣﯽ دﯾﺪم. ﮔﺮﭼﻪ ﭘﺮده ﻫﺎی اﺗﻮﺑﻮس را ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ، اﻣﺎ ﻣﯽ ﺷﺪ از درزﻫﺎی آن ﯾﺎ از ﭘﻨﺠﺮه ی اﺗﻮﺑﻮس ﺧﯿﺎﺑﺎن ﻫﺎ را دﯾﺪ. از ﺟﻠﻮی ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺳﻌﺎدت آﺑﺎد ﮔﺬﺷﺘﯿﻢ. ﺑﻪ ﯾﺎد ﺳﻮزان اﻓﺘﺎدم ﮐﻪ در اﯾﻦ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺑﻮد. ﺧﯿﺎﺑﺎن ﺧﻠﻮت ﺑﻮد، ﺑﺮ ﺷﺎﺧﻪ ی درﺧﺘﺎن ﺳﭙﯿﺪی ﺑﺮف ﺣﺰن دل اﻧ ﮕﯿﺰی داﺷﺖ. دﻟﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. از ﭘﺸﺖ ﭘﺮده ی اﺷﮏ، ﺧﯿﺎﺑﺎن

دﯾﺪار