Munireh Baradaran - Simple Truth
87 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد راﺣﺘﯽ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻗﺎﺑﻞ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﺑﺎ اوﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ.
ﻓﺮدای آن روز از ﺧﻮاب ﮐﻪ ﺑﯿﺪار ﺷﺪم، ﮔﻔﺘﻨﺪ در ﻫﻮاﺧﻮری ﺑﺎز اﺳﺖ. ﺧﻮش ﺣﺎل از اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﯾﮏ ﺳﺎل واﻧﺪی ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻢ در ﻓﻀﺎی آزاد ﻗﺪم ﺑﺰﻧﻢ ﺑﻪ ﺑﺴﯿﺎر ﺑﺰرﮔﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﻫﻮاﺧﻮری دوﯾﺪم. ﺣﯿﺎط ﻫﺎی ﺑﺰرﮔﺶ در آن زﻣﺴﺘﺎن ﺳﺮد اﻧﺒﺎﺷﺘﻪ از ﮐﭙﻪ ﻫﺎی ﺑﺮف ﺑﻮد. زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ در ﺑﻬﺎر و ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﮐ ﻪ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﻞ و ﺳﺒﺰی ﻣﯽ را ﮔ ﮐﺎرﻧﺪ، ﺣﯿﺎط ﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﭘﺎرک زﯾﺒﺎ ﻣﯽ ﺷﻮد. ﺳﺮم را ﺑﺎﻻ ﮐﺮدم ﮐﻪ آﺳﻤﺎن را ﺑﺒﯿﻨﻢ. ﺳﯿﻢ ﹺ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﮐﻤﯽ ﹺ آﺟﺮی ﻫﺎی ﺧﺎردار دورﺗﺎدور دﯾﻮار دورﺗﺮ ﺑﺮج ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﯽ دﯾﺪه ﻣﯽ ﺑﺰرگ ﻧﯿﺰ ﯾﮏ زﻧﺪان ﺑﻮد. ﺷﺪ. اﯾﻦ ﺣﯿﺎط
ﺧﺒﺮ دادﻧﺪ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺣﺎﺿﺮ اﺳﺖ. وارد ﺳﺎ ﺧﺘﻤﺎن ﮐﻪ ﺷﺪم ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم در دو ﻃﺮف راه رو ﺳﻔﺮه ﭘﻬﻦ ﺷﺪه و زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ ﻫﺮ ﮐﺪام ﺟﻠﻮی ﺳﻠﻮل ﺧﻮدﺷﺎن ﻧﺸﺴﺘﻪ اﻧﺪ. ﹺ ﻫﺸﺖ » ﭼﺎی در زﯾﺮ « دﯾﮓ از داﺧﻞ ﻫﺎی ﺑﺰرگ در ﮐﺘﺮی ﯾﺎ ﭘﺎرﭼﯽ رﯾﺨﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺳﺮ ﺳﻔﺮه ﻫﺎ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ. اﯾﻦ ﻣﻨﻈﺮه ﻣﺮا ﺑﻪ ﯾﺎد ﺳﻔﺮه ﻫﺎی ﻧﺬری اﻧﺪاﺧﺖ. ﻫﻤﻪ ی زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ ﺷ ﹺ ﺳﻔﺮه ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. ﻣﻦ ﻧﯿﺰ ﺟﻠﻮی ﺳﻠﻮل ﺧﻮدم ﮐﻨﺎر ﺎد و ﭘﺮﺳﺮوﺻﺪا ﺳﺮ ﯾﮏ ﺳﻔﺮه ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﭼﺎی داغ ﭘﺲ از ﻗﺪم ﹺ ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﯽ ﻋﺠﯿﺐ ﺧﻮش زدن ﻣﺰه ﻣﯽ ﻧﻤﻮد. ﺑﻌﺪ از ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ دوﺳﺘﯽ ﻣﺮا ﺑﺮای دﯾﺪﻧﯽ ﹺ ﺑﻨﺪ ﻫﺎی ﺑﻨﺪ ﺑﺮد. در اﺑﺘﺪای ورودی ﯾﮏ اﺗﺎق ﺳﺎﻟﻦ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻗﺮار داﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﻬﺪاری ﻣﻌﺮوف ﺑﻮد، اﻣﺎ ﺑﺮای ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ و در ﺳﺎﻋﺎت ﻧﻤﺎز ﺑﺮای ﻧﻤﺎزﺧﻮاﻧﺪن اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽ ﹺ اﯾﻦ اﺗﺎق ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺳﮑﻮت ﺷﺪ. در رﻋﺎﯾﺖ ﻣﯽ ﺷﺪ. اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم وارد ﺷﻬﺮ ﺟﺪﯾﺪی ﺷﺪه ﹺ ام. ﻧﻈﻢ و ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﻮد زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ وﺿﻊ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ، ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺟﺎﻟﺐ و دﻗﯿﻖ ﻣﯽ آﻣﺪ. ﻫﻤﮕﯽ ﻧﯿﺰ ﺑﺎ رﻏﺒﺖ آن را رﻋﺎﯾﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ، ﭼﺮا ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﻮد. در اوﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ اﻧﻀﺒﺎﻃﯽ وﺟﻮد ﮐﻪ ﻗﻮاﻧﯿﻦ آن ﻣﻮﻗﺘﯽ ﻧﺪاﺷﺖ. ﺷﺎﯾﺪ ﯾﮏ دﻟﯿﻞ ﺑﻮدن زﻧﺪان اوﯾﻦ در آن زﻣﺎن ﺑﻮد. ﭼﻨﯿﻦ ﻧﻈﻤﯽ در اوﯾﻦ ﻧﯿﺰ در ﺳﺎل ﻫﺎی ﺑﻌﺪ ﺑﻪ وﺟﻮد آﻣﺪ. دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ « ﮐﺎرﮔﺮ »
ﺷﻮم و ﺑﺎ ﻧﻈﻢ و اﻧﻀﺒﺎط آن ﺟﺎ ﺑﯿﺶ ﺗﺮ آﺷﻨﺎ ﺷﻮم. ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﻧ ﻈﻤﯽ ﮐﻪ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ، ﺑﻪ زودی ﺳﺮﮐﻮب ﺷﺪ و ﺟﺎی ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﻘﺮرات دﺳﺖ وﭘﺎ ﮔﯿﺮ و آزاردﻫﻨﺪه ی ﺳﺎﺧﺘﻪ وﭘﺮداﺧﺘﻪ ی ﺗﻮاب و آن ﻫﺎ داد ﻫﺎ زﻧﺪان را ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ ﮐﺮدﻧﺪ. ﻗﺒﻞ از ﻧﺎﻫﺎر، ﻧﻤﺎز ﺟﻤﻌﯽ در راه رو ﺑﻨﺪ اﺟﺮا ﻣﯽ ﺷﺪ. اﯾﻦ ﻧﻤﺎز ﺟﻤﻌﯽ ﭘﯿﺶ ﻧﻤﺎز ﻧﺪاﺷﺖ و در ﭘﺎﯾﺎ ﹺ آن زﻧﺪاﻧﯽ ن ﻫﺎی ﻣﺬﻫﺒﯽ درﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ دﺳﺖ ﻫﺎی ﯾﮏ دﯾﮕﺮ را ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ دﻋﺎی وﺣﺪت ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ. اﯾﻦ ﻣﺮاﺳﻢ ﺑﻌﺪﻫﺎ از ﻃﺮف رﺋﯿﺲ و ﺎﻣﻮرﯾﻦ ﻣ زﻧﺪان ﻣﻤﻨﻮع و ﺑﺮﭼﯿﺪ ه ﺷ ﺪ. ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻓﺮدی ﻧﻤﺎز ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ. ﻫﺮ از ﭼﻨﺪ ﮔﺎﻫﯽ ﯾﮑﯽ از ﻣﺮﺑﯿﺎن آﻣﻮزﺷﯽ ﮐﻪ آﺧﻮﻧﺪ ﺑﻮد، ﭘﯿﺶ ﻧﻤﺎز ﻣﯽ در آن ﻣﻮاﻗﻊ ﻧﻤﺎز ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺧﻮاﻧﺪه ﻣﯽ ﺑﻌﺪ از ﻧ ﻫﺎ ﺎ ر ﺳﮑﻮت ﻧﺴﺒﯽ در ﺑﻨﺪ ﺣﺎ ﮐﻢ ﺑﻮد. ﺑﺎ دوﺳﺘﻢ در راه رو ﻗﺪم ﻣﯽ زدﯾﻢ
ﺶ ﺑﺴﺎﻃ
ﺷﺪ.
ﺷﺪ و ﺗﻨﻬﺎ
Made with FlippingBook Online newsletter