Munireh Baradaran - Simple Truth

92 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده را ﺗﻔﺎﻟﻪ ﻫﺎی آن ﺧﻄﺎب ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺗﻬﺪﯾﺪ ﮐﺮد ﮐﻪ ﭘﺪر ﮐﺎﻓﺮﻫﺎ را درﻣﯽ آورد و... ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺣﺮف ﻣﯽ  ﺑﺪدﻫﻨﯽ زد و در ﻻﺑﻪ ﻻی ﺣﺮف ﻫﺎﯾﺶ ﺑﺎ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﺗﮑﺮار ﻣﯽ ﮐﺮد: ﮐﺎه، » ﯾﻮﻧﺠﻪ، ﻃﻮﯾﻠﻪ، اﯾﻦ اﺳﺖ ﺷﻌﺎر ﻣﺎرﮐﺴﯿﺴﺖ .« ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﺗﻮاب ﻧﯿﺰ در ﻣﯿﺎن ﻣﺎ م ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. اﻣﺎ ﺣﺎﺟﯽ ﮔﻮﯾﯽ ﺧﻮﺷﺶ ﻧﯿﺎﻣﺪ  ﹺ ﺣﺎﺟﯽ د ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺷﻌﺎر ﮐﺴﯽ، آن ﻫﻢ ﯾﮏ زﻧﺪاﻧﯽ زن، ﺑﺎ او ﻫﻢ ﺻﺪا ﺷﻮد و ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﻏﻀﺐ آﻟﻮد ﺑﻪ آن ﻫﺎ ﺑﻌﺪ از ﭘﺎﯾﺎن ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻫﺎی ﻣﺴﺨﺮه اش ﺣﺮف آﺧﺮ را زد: ﻫﻤﻪ » ی ﺷﻤﺎ ﭼﭙﯽ ﻫﺎ ﺑﺎﯾﺪ اﻧﺰﺟﺎرﺗﺎن را از ﻣﺎرﮐﺴﯿﺴﻢ و ﮔﺮوه ﺗﺎن در ﺟﻤﻊ زﻧﺪاﻧﯿﺎن و از ﭘﺸﺖ ﻣﯿﮑﺮوﻓﻮن اﻋﻼم ﮐﻨﯿﺪ. « ﻣﺎ ﺑﻪ ﺻﺪا درآﻣﺪﯾﻢ: وﻟﯽ ﺣﺎج آﻗﺎ ﻣﺎ ﮐﻪ ﮐﺎری ﻧﮑﺮده اﯾﻢ. ﮔﻔﺖ: » ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ. ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ وﻗﺖ ﻣﯽ دﻫﻢ ﻫﺮﮐﺲ ﻗﺒﻮل ﻧﮑﺮد، ﺟﺎﯾﺶ در اﯾﻦ ﺑﻨﺪ ﻧﯿﺴﺖ. ﺑﻨﺪ ﻫ ﺸﺖ آن روﺑﻪ روﺳﺖ « رﻓﺖ. ﺑﯿﻦ ﻣﺎ آن ﺷﺐ و روزﻫﺎی ﺑﻌﺪ ﺑﺤﺚ ﺑﻮد. ا ﮐﺜﺮﻣﺎن ﺗﺮدﯾﺪ ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﻪ اﯾﻦ اراده ی ﺣﺎﺟﯽ ﺗﻦ داد. ﻣﯽ ﮔﻔﺘﯿﻢ اﻣﺮوز اﻧﺰﺟﺎر ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﺪ و ﭼﻪ ﺑﺴﺎ روزی دﯾﮕﺮ ﮔﺰارش ﻫﻢ ﺑﺨﻮاﻫﺪ. واﻧﮕﻬﯽ ﭘﺬﯾﺮش ﯾﺎ ﻋﺪم ﭘﺬﯾﺮش اﻧﺰﺟﺎر ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻊ ﻫﺮﮐﺴﯽ در دادﮔﺎه و ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ داﺷﺖ. ﭼﻨﯿﻦ ﺿﺎﺑﻄﻪ در ﺑﻨﺪ دﯾﮕﺮ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﻪ؟ ﺗﻌﺪادی ﻫﻢ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ اﻋﻼم  ﯾﯽ ﺑﺮای زﻧﺪﮔﯽ اﻧﺰﺟﺎر ﺑﮑﻨﻨﺪ. ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﮔﺬﺷﺖ. ﺣﺎﺟﯽ آﻣﺪ و ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺻﻒ ﮐﺮده و ﮔﻔﺖ: » ﻫﺮﮐﺲ ﻗﺒﻮل ﻧﺪارد ﺑﯿﺮون. ﺣﺪود « ٤٠ ـ ٥٠ ﻧﻔﺮ از ﺑﻨﺪ ﺑﯿﺮون رﻓﺘﯿﻢ. ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ دور دﯾﮕﺮی ﭘﺮ از ﺗﻼﻃﻢ و ﻓﺸﺎ ر در دوره ﹺ ﻣﻦ آﻏﺎز ﺷﺪ. ی زﻧﺪان ﹰ ﺑﯿﻤﺎر ﺑﻮد و وﺿﻊ ﻧﺎآرام و ﻧﺮﮔﺲ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ در ﻫﻤﺎن ﺑﻨﺪ ﺑﻤﺎﻧﺪ. او ﺟﺪا روی ﻣﺎ ﺑﻮد، ﺑﻪ  ﺗﻨﺒﯿﻬﺎﺗﯽ ﮐﻪ در ﭘﯿﺶ راﺳﺘﯽ ﺑﺮاﯾﺶ ﺗﺤﻤﻞ ﻧﺎﭘﺬﯾﺮ ﺑﻮد. از ﻗﺒﻞ ﺑﺎ ﯾﮏ دﯾﮕﺮ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ و ﺳﻔﺎرﺷﺎت ﻣﺎن را ﺑﻪ ﯾﮏ دﯾﮕﺮ ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ. از اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد دﯾﮕﺮ او را ﻧﺒﯿﻨﻢ، ﺳﺨﺖ ﻣﺘﺄﺛﺮ ﺑﻮدم. ﻧﮕﺮان ﺑﯿﻤﺎری و ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﺶ ﺑﻮدم. او ﻫﻢ ﻧﮕﺮان ﻣﻦ ﺑﻮد. دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ در ﮐﻨﺎرش ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪم، اﻣﺎ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻃﺒﻖ ﺗﻤﺎﯾﻞ ﻣﺎ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﯽ ﺷﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ وارد ﺑﻨﺪ ﻫﺸﺖ، ﻣﻌﺮوف ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﻣﺠﺮد، ﺷﺪﯾﻢ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ورود ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺗﻮﺟﻪ ام را ﺟﻠﺐ ﮐﺮد، ﻟﺒﺎس ﻫﺎی آوﯾﺨﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﯿﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﻮد. در ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﻐﺎزه ﻫﺎی ﮐﻬﻨﻪ ﻓﺮوﺷﯽ در ذﻫﻨﻢ ﺗﺪاﻋﯽ ﺷﺪ. در اﯾﻦ ﺟﺎ ﻧﯿﺰ اﺑﺘﺪای ورودی ﺑﻨﺪ را ﻣﯿﻠﻪ ﻫﺎﯾﯽ از راه رو ﺟﺪا ﻣﯽ ﹺ ﻫﺸﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﻪ آن زﯾﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ. ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﭙﻪ ﮐﭙﻪ در راه رو و زﯾﺮ ﻫﺸﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. راه رو ﺑﺮﺧﻼف ﺑﻨﺪ ﭼﻬﺎر ﮐﻮﭼﮏ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺳﻠﻮل ﻫﺎﯾﯽ در دو ﻃ ﺮﻓﺶ. اﻧﺪازه ی ﺳﻠﻮل ﹰ ﯾﮏ ﻫﺎ ﮐﻮﭼﮏ ﺑﻮد ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ در دو. در ﻫﺮ ﺳﻠﻮل ﯾﮏ ﺗﺨﺖ ﺳﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﻗﺮار داﺷﺖ. روی ﺗﺨﺖ ﻫﺎ ﻫﻢ ﭘﺮ از زﻧﺪاﻧﯽ ﺑﻮد. ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد اﯾﻦ ﺟﺎ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺑﻨﺪﻫﺎی اوﯾﻦ، ﺗﺮاﮐﻢ ﺟﻤﻌﯿﺖ زﯾﺎد اﺳﺖ. ﺑﺎﻻی ﻫﺮ ﺳﻠﻮل

«ﺧﻔﻪ! » ﺣﺎﻟﯽ ﮐﺮد:

ﮐﺮد.

وﻧﯿﻢ