Munireh Baradaran - Simple Truth

ﻋﯿﺪ ١٣٦٢ ﹸﻪ ﺻﺒﺢ ﺑﻮد. آن ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺳﺎل ﻧﻮ ﺣﻮاﻟﯽ ﺳﺎﻋﺖ ﻧ ﹺ ﺳﻠﻮل روز در ﻫﺎی ﻣﺎ را ﻧﺒﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. ﺷﺎدی ﻋﯿﺪ ﻫﻤﻪ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ا ﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﻟﺒﺎس ﻧﻮ داﺷﺖ آن روز ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮد. ﺟﻮان ﺗﺮﻫﺎ ﺳﻔﺮه ی ﻫﻔﺖ ﺳﯿﻦ را آﻣﺎده ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. در وﺳﻂ راه رو ﺑﺴﺎط ﻫﻔﺖ ﺳﯿﻦ ﮐﺎﻣﻞ ﻣﯽ ﺳﺒﺰﺷﺪه ﺟﻠﻮی آﯾﻨﻪ ﺟﻠﻮه  ﺷﺪ. ﮔﻨﺪم ﯾﯽ زﯾﺒﺎ داﺷﺖ و اﻧﺴﺎن را ﺑﻪ ﯾﺎد ﺧﺎﻃﺮات دوران آزادی ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ. ﮔﻞ ﻫﺎی رﻧﮕﺎرﻧﮓ ﭘﺎرﭼﻪ ﯾﯽ زﯾﻨﺖ ﺑﺨﺶ ﺳﻔﺮه ﺑﻮد. ﻣﺠﺎﻫﺪﻫﺎ ﻗﺮآﻧﯽ ﻧﯿﺰ در ﺳﻔﺮه ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ. ﯾﮏ ﮐﯿﮏ ﺑﺰر گ ﻫﻢ از ﻧﺎن و ﻗﻨﺪ و ﮐﺮه درﺳﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺳﻔﺮه

ﻣﺎﻫﯽ ﻫﻢ داﺷﺖ. ﻣﺎﻫﯽ را از ﭘﺎرﭼﻪ درﺳﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ. اﯾﻠﯿﺎر و ﺳﺎرا، ﮐﻮدﮐﺎن ﺑﻨﺪ، از دﯾﺪن اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﻨﻮع و رﻧﮕﺎرﻧﮕﯽ ﺑﻪ ﻫﯿﺠﺎن آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﺰﻧﻨﺪ. آن ﻫﺎ در ﻋﻤﺮ ﯾﮏ ﺳﺎﻟﻪ ی ﺧﻮد در زﻧﺪان ﻫﯿﭻ اﯾﻦ وﻗﺖ ﻫﻤﻪ اﺷﯿﺎء ﻣﺘﻨﻮع و رﻧﮕﯽ ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. ﭘﺲ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺳﺎل ﻧﻮ اﻋﻼم ﺷﺪ، ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮی زﻣﺰﻣﻪ ﮐﻨﺎن ﺳﺮود ﺑﻬﺎران » ﺧﺠﺴﺘﻪ ﺑﺎد « را ﺷﺮوع ﮐﺮدﻧﺪ. ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻘﯿﻪ ﻫﻢ ﺑﺎ آن ﻫﺎ ﻫﻢ راه ﺷﺪﻧﺪ و ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ: ﻫﻮا دل » ﭘﺬﯾﺮ ﺷﺪ ﮔﻞ از ﺧﺎک ﺑﺮدﻣﯿﺪ... و ﺑﯿﺖ « ...» ﺑﻪ آﻧﺎن ﮐﻪ ﺑﺎ ﻗﻠﻢ ﺗﻤﺎﻣﯽ درد را ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺟﻬﺎﻧﯿﺎن ﭘﺪﯾﺪار ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﺑﻬﺎران ﺧﺠﺴﺘﻪ ﺑﺎد ﺑﯿﺶ« ﺗﺮ ﺑﻪ دل ﻫﺎ ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺖ.

ﻣﺎن

ﭘﺲ از آن روﺑﻮﺳﯽ و ﺗﺒﺮﯾﮏ ﻋﯿﺪ آﻏﺎز ﺷﺪ. ﺻﺪای ﺧﻨﺪه و ﺷﺎدی ﺳﺮاﺳﺮ ﺑﻨﺪ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. در ﻣﯿﺎن ﺷﺎدی و ﺧﻨﺪه، ﯾﮏ ﺑﺎره اﻧﺪوﻫﯽ ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﻧﺸﺴﺖ. ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ و ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﺒﻬﻢ ﻣﺎن اﻧﺪﯾﺸﯿﺪم. ﺳﺎرا و اﯾﻠﯿﺎر و ﺻﺪﻫﺎ ﮐﻮدک ﻧﻈﯿﺮﺷﺎن ﻫﺮﮔﺰ ﭘﺪرﺷﺎن را ﻧﺪﯾﺪﻧﺪ. ﯾﺎد و ﺧﺎﻃﺮه ی ﺑﺮادرم زﻧﺪه ﺷﺪ. اﯾﻦ ﻫﻤﻪ دﺧﺘﺮان ﺟﻮاﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و اﮐﻨﻮن... دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻢ در ﮔﻮﺷﻪ ﯾﯽ دﻧﺞ، و ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻣﺮا ﻧﺒﯿﻨﺪ. از راه ﹰ ﺧﻠﻮت ﺑﻮد. ﭼﻨﺪ رو ﺑﯿﺮون آﻣﺪم. زﯾﺮ ﻫﺸﺖ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﻧﻔﺮی ﻗﺪم ﻣﯽ زدﻧﺪ. ﻣﻦ ﻫﻢ ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻗﺪم زدن. ﭘﺲ از دﻗﺎﯾﻘﯽ ﻗﺪم ﻫﺎﯾﻢ را ﺗﻨﺪ ﮐﺮدم، ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻓﺮار. ﻓﺮدای آن روز ﻣﺴﺌﻮل ﺑﻨﺪ ﮐﻪ ﯾﮑﯽ از ﺗﻮاب ﻫﺎ ﺑﻮد، ﺗﺬﮐﺮ داد ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺳﺮود ﺧﻮاﻧﺪه ﻣﯽ »ﺷﺪ ﺷﻤﺎ ﺣﻖ ﻧﺪاﺷﺘﯿﺪ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﻨﯿﺪ و ﭼﻨﺎن... « ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﺎﻻ ﮐﻪ » ﺧﻮاﻧﺪﯾﻢ و ﮔﺬﺷﺖ. ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ﺳﺎل دﯾﮕﺮ ﭼﻪ ﻣﯽ « ﮐﻨﯿﻢ. ﻫﻤﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺣﺮف ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ. ﻫﻨﻮز ﺑﺎورﻣﺎن ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺳﺎل دﯾﮕﺮی ﻫﻢ در زﻧﺪان داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ.