Munireh Baradaran - Simple Truth

99 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ آن ﻣﺎه ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ﻋﯿﺪ، از اﻣﯿﺪﻫﺎ و آرزوﻫﺎ و ﺑﻬﺎراﻧﯽ دﯾﮕﺮ ﺑﻮد. ﺣﺎﺟﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد، اﯾﻦ ﻫﺎ ﻫﻤﮕﯽ از ﯾﮏ ﻣﻮﺿﻮع ﻧﻮﺷﺘﻪ اﻧﺪ و ﻫﯿﭻ دﻫﻨﺪ. ﯾﮏ از ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﺎ ﻧﺮﺳﯿﺪ. ﻣﺎﻫﯽ ﯾﮏ ﺑﺎر

ﻣﯽ« ﺧﻂ»

ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﯿﻢ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻨﻮﯾﺴﯿﻢ. ﺧﺎﻧﻮاده ﹺ ﻧﺎﻣﻪ ﹺ ﮐﺎﻏﺬ ی ﭘﺸﺖ ﮐﻪ ﻓﺮم زﻧﺪان ﺑﻮد، ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻨﻮﯾﺴﻨﺪ. ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺠﺎز ﺑﻮدﯾﻢ ﺑﻪ اﻓﺮاد درﺟﻪ ی اول ﺧﺎﻧﻮاده ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻨﻮﯾﺴﯿﻢ و آن ﻫﻢ در ﻫﻔﺖ ﺳﻄﺮ. ا ﮐﺜﺮ ﻧﺎ ﻣﻪ ﻫﺎ ﻧﻤﯽ ﹰ رﺳﯿﺪ. ﺿﻤﻨﺎ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺧﺎﻧﻮاده ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﻋﮑﺲ ﺑﻔﺮﺳﺘﻨﺪ. اﻣﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻋﮑﺲ ﮐﻮدﮐﺎن را. ﻫﺮ ﮐﺴﯽ آﻟﺒﻮﻣﯽ از ﻋﮑﺲ ﮐﻮدﮐﺎن ﺧﺎﻧﻮاده و ﻓﺎﻣﯿﻞ ﺑﺮای ﺧﻮد درﺳﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﻣﺎ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻋﮑﺲ ﻫﺎ ﺑﺎ دﻧﯿﺎی ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﺎ راﺑﻄﻪ ﺑﺮﻗﺮار ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ. در ﯾﮑﯽ از روزﻫﺎی اواﺳﻂ ﻓﺮوردﯾﻦ، ﺳﺎرا و اﯾﻠﯿﺎ ر ﻫﺮ دو ﯾﮏ ﺳﺎﻟﻪ ﻣﯽ ﹺ ﺷﺪﻧﺪ. ﭘﺪر در ﺻﻔﺤﻪ  ﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﺘﻘﺎﺑﻼ

ﻫﺮ دو ﮐﻮدک اﻋﺪام ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻣﺎ در ﺗﺪارک ﯾﮏ ﺟﺸﻦ ﺗﻮﻟﺪ ﻣﻔﺼﻞ ﺑﺮای آن دو ﺑﻮدﯾﻢ. ﺑﻪ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﯾﮑﯽ از ﻫﻢ ﺑﻨﺪی ﻫﺎ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻫﺪﯾﻪ، ﻟﺒﺎس ﻣﺤ ﻠﯽ ﺑﺮای ﺳﺎرا و اﯾﻠﯿﺎر درﺳﺖ ﮐﻨﯿﻢ. ﺑﺮای ﺳﺎرا ﮐﻪ ﭘﺪرش ﺑﻠﻮچ ﺑﻮد، ﻟﺒﺎس ﺑﻠﻮﭼﯽ و ﺑﺮای اﯾﻠﯿﺎر ﮐﻪ ﭘﺪرش ﺗﺮک ﺑﻮد ﻟﺒﺎس ﻣﺤﻠﯽ ﺗﺮﮐﯽ دوﺧﺘﯿﻢ. ﺑﻪ اﺿﺎﻓﻪ ی د ی ﺗﻌﺪا اﺳﺒﺎب ﹺ ﺗﻮﻟﺪ. ﺑﺎزی و ﺑﺎز ﻫﻢ ﯾﮏ ﮐﯿﮏ ﺑﺰرگ ﺑﺮای دوﺧﺘﻦ ﻟﺒﺎس ﻫﺎی ﻣﺤﻠﯽ ﻫﻤﻪ ی ﺑﻨﺪ را ﺧﺒﺮ ﮐﺮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺎرﭼﻪ ﻫﺎی رﻧﮕﯽ، ﻧﺦ ﮔﻞ دوزی و ﺗﻮر اﺣﺘﯿﺎج دارﯾﻢ. ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻫﺮﭼﻪ در ﺗﻪ ﺳﺎک ﻫﺎ و ﺑﻘﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻮد، ﺑﯿﺮون آورده ﺷﺪ. ا ﮔﺮ ﻟﺒﺎﺳﯽ داﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﻮر داﺷﺖ ﯾﺎ ﭘﺎرﭼﻪ اش رﻧﮕﯽ ﺑﻮد ﻫﻤﻪ را ﺗﺼﻮرش ﻫﻢ ﻧﻤﯽ  دادﻧﺪ اﺻﻼ رﻓﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎی ﻣﺘﻨﻮع در زﻧﺪان ﭘﯿﺪا ﺷﻮد. ﹺ ﺳﻠﻮل ﮐﻪ در ﻫﺎﯾﻤﺎن ﺑﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ، ﺷﺮوع ﺑﻪ دوﺧﺘﻦ ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ و ﺗﺎ ﺳﺮوﮐﻠﻪ ی ﻣﺎدر ﺳﺎرا و ﯾﺎ اﯾﻠﯿﺎر ﭘﯿﺪا ﻣﯽ ﺷﺪ آن ﻫﺎ را ﻗﺎﯾﻢ ﻣﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ. ﺧﻮاﺳﺘﯿﻢ ﻏﺎﻓﻞ ﮔﯿﺮﺷﺎن ﮐﻨﯿﻢ و ﻧﺒﺎﯾﺪ از ﮐﺎر ﻣﺎ ﺗﺎ روز ﺗﻮﻟﺪ ﻣﻄﻠﻊ ﻣﯽ ﺑﺎﻻﺧﺮه روز ﺗﻮﻟﺪ ﻓﺮارﺳﯿﺪ. ﺑﺴﺎط ﺟﺸﻦ را در راه رو ﭼﯿﺪﯾﻢ و ﻟﺒﺎس ﻫﺎی ﻣﺤﻠﯽ را ﺑﻪ ﺗﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﺮدﯾﻢ. آن دو ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑﺎ آن ﻟﺒﺎس ﻫﺎ، ﻫﯿﺒﺖ ﺧﻨﺪه داری ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. ﻫﺪﯾﻪ ﻫﺎ را ﻫﻢ ﮐﻪ ﻋﺮوﺳﮏ و ﺗﻮپ ﻫ ﺎی ﭘﺎرﭼﻪ ﯾﯽ و ﭼﻨﺪ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﮐﺎرﺗﻮن و... ﺑﻮد، ﮐﻨﺎر ﮐﯿﮏ ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ. ﺟﺸﻦ ﻣﻔﺼﻠﯽ ﺑﻮد. ﻫﺮ دو ﻣﺎدر از اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﺘﺄﺛﺮ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و اﺷﮏ در ﭼﺸﻤﺎن ﯾﮑﯽ از آن ﻫﺎ ﺣﻠﻘﻪ زده ﺑﻮد. ﺣﺪود ﹺ ﺑﻨﺪ ﻫﻢ ﻣﯿﻬﻤﺎن ﺑﻮدﻧﺪ و ﻫﻢ ﻣﯿﺰﺑﺎن. ﺟﺸﻦ ﺗﻮﻟﺪ ﺧﺎﻃﺮه دوﯾﺴﺖ ﻧﻔﺮ اﻧﮕﯿﺰی ﺑﻮد. ﹺ ﺳﻠ ﮔﺮﭼﻪ در ﹺ ﻣﺎدرﻫﺎ را ﻧﻤﯽ ﻮل ﺑﺴﺘﻨﺪ، اﻣﺎ ﻣﺤﯿﻂ زﻧﺪان، آن ﻫﻢ ﺷﺮاﯾﻂ ﯾﮏ ﹺ ﺗﻨﺒﯿﻪ زﻧﺪان ﯾﯽ ﺑﯽ ﺷﮏ ﺑﺮای دو ﮐﻮدک ﻣﺤﯿﻂ ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ ﻧﺒﻮد. ﻫﺮ دو ﮐﻮدک از ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدن ﻣﺤﯿﻂ و ﻧﺒﻮد ﻓﻀﺎﯾﯽ ﺑﺮای ﺟﻨﺐ وﺟﻮش، آن ﻫﻤﻪ ﺳﺮوﺻﺪا و ﺗﻐﺬﯾﻪ ی ﻧﺎ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﺪام ﺑﻬﺎﻧﻪ ﮔﯿﺮی و ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ.

وﻗﺘﯽ

ﺷﺪﻧﺪ.