One Hundred and Sixty Years

ﻋﻠﻰ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎﺏ] [ ﻣﺮﺣﻮﻡ ﺷﺪ ﻭ ﻧﺎﻣﺒﺮﺩﻩ ﺗﺤﺖ ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﻰ ﺩﺍﺋﻰ ﺧﻮﺩ ﻣﻴﺮﺯﺍ ﺳﻴّ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺟﻮﺍﻧﻰ ﺩﺭ ﺍﻣﻮﺭ ﺗﺠﺎﺭﺗﻰ ﺑﺎ ﺩﺍﺋﻰ ﻫﻤﮑﺎﺭﻯ ﻣﻰ . ﮐﺮﺩ ﺩﺭ ﻧﺴﺨﮥ ﭼﺎﭖ ﺧﺮﺍﺳﺎﻥ ﺩﺭ ﻭﺻﻒ ﺑﺎﺏ ﻣﻰ ﻧﻮﻳﺴﺪ » ﺭﻳﺶ ﻣﺸﮕﻰ ﻃﻼﺋﻰ، ﻭ ﺧﻮﺵ ﭼﺸﻢ ﻭ ﺍﺑﺮﻭ، ﻭ ﺩﻣﺎﻏﻰ ﮐﺸﻴﺪﻩ ﻭ ﻣﻴﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ ﻭ ﻻﻏﺮ ﺍﻧﺪﺍﻡ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﻮﻧﮕﺮﻡ ﻭ ﺑﻪ ﻗﻠﻴﺎﻥ ﻋﻼﻗﮥ ﻣﻔﺮﻃﻰ ﺩﺍﺷﺖ «. ﭼﻮﻥ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺭﻳﺶ ﻣﺸﮕﻰ ﻭ ﻃﻼﺋﻰ ﺍﺯ ﻋﺠﺎﻳﺐ ﺑﻮﺩﻩ ﻟﺬﺍ ﺩﺭ ﻧﺴﺨﻪ ﺗ ﻬﺮﺍﻥ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻳﺶ» ﺗُﻨُﮏ ﻃﻼﺋﻰ « ﺗﺒﺪﻳﻞ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺁﻥ ﻫﻢ ﺧﻼﻑ ﻭﺍﻗﻊ ﺍﺳﺖ . ﻋﻼﻗﮥ ﻣﻔﺮﻁ ﺑﺎﺏ ﺑﻪ ﻗﻠﻴﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﮐﺎﻣﻼ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻥ ﺳﺒﺐ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﻣﺼﺮﻑ ﺣﺸﻴﺶ ﻭ ﺗﺮﻳﺎﮎ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺷﺨﺺ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ ﺳﺒﺐ ﺍﻋﺘﻴﺎﺩ ﺍﻭ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﺗﻮﺟﻴﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ . ﺑﺎﺏ ﺑﻪ ﺩﺧﺎﻧﻴﺎﺕ ﻣﻌﺘﺎﺩ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺣﺪّﻯ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻋﺎﺩﺍﺕ ﮐﺮﺍﻫﺖ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮐﺘﺎﺏ « ﺑﻴﺎﻥ» ﺍﺳﺘﻌﻤﺎﻝ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻨﻊ ﻧﻤﻮﺩ . ﭘﺎﮐﻰ ﻭ ﻟﻄﺎﻓﺖ ﻭ ﻧﻈﺎﻓﺖ ﺑﺎﺏ ﺣﺘّﻰ ﻣﻮﺭﺩ ﻗﺒﻮﻝ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺶ ﻧﻴﺰ ﻣﻰ ﺑﺎﺷﺪ . ﻣﻨﻊ ﺩﺧﺎﻧﻴﺎﺕ ﺩﺭ ﮐﺘﺎﺏ ﺑﻴﺎﻥ ﻣﻮﺟﺐ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺲ ﺭﺍ ﻣﻰ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﺑﺎﺑﻰ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺗﮑﻠﻴﻒ ﮐﺸﻴﺪﻥ ﻗﻠﻴﺎﻥ ﻣﻰ ﮐﺮﺩﻧﺪ، ﺍﮔﺮ ﺍﻣﺘﻨ ﺎﻉ ﻣﻰ ﮐﺮﺩ ﺑﺎﺑﻰ ﺑﻮﺩﻧﺶ ﻣﺴﻠّﻢ ﺑﻮﺩ . ﺩﺭ ﻧﺴﺨﮥ ﭼﺎﭖ ﺧﺮﺍﺳﺎﻥ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺫﮐﺮ ﺍﻋﻼﻡ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺑﺎﺏ ﻣﻰ ﻧﻮﻳﺴﺪ ﻏﻮﻏﺎ »: ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﺍﻭﻝ ﮐﺴﻰ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺿﺪ ﺍﻭ ﻗﻴﺎﻡ ﮐﺮﺩ ﺳﻴﺪ ﺭﺿﺎ ﭘﺪﺭﺵ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ .«ﮐﺮﺩ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﻻ ﺩﻳﺪﻳﻢ ﺁﻗﺎ ﺳﻴﺪ ﻣﺤﻤﺪ ﺭﺿﺎ ﭘﺪﺭ ﺑﺎﺏ ﺑﻴﺴﺖ ﻭ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻝ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻦ ﺑﺎﺏ ﻣﺮﺣﻮﻡ ﺷﺪ . ﺳﻮﺍﻯ ﺁﻥ، ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺑﺎﺏ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ . ﮔﺮﻭﻫﻰ ﮐﻪ ﺑﺎﺑﻰ ﻧﺸﺪﻧﺪ ﻧﻴﺰ ﻫﻴﭻ ﮔﺎﻩ ﺍﺯ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﻭ ﮐﻮﺷﺶ ﺩﺭ ﺣﻔﻆ ﺣﺮﻣﺖ ﺍﻭ ﮐﻮﺗﺎﻫﻰ ﻧﮑﺮﺩﻧﺪ . ﺍﺯ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﮐﺴﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻃﻬﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺑﺎﺑﻰ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪ ﻳﮑﻰ ﻫﻢ ﻣﻴﺮﺯﺍ ﺳﻴﺪ ﻋﻠﻰ ﺩﺍﺋﻰ ﺑﺎﺏ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﺁ ﻳ ﻴﻦ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻧﮕﺸﺖ ﻭ ﺗﺒﺮّ ﻯ ﻧﮑﺮﺩ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﺷﺶ ﺗﻦ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺑﺎﺑﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﺳﺒﺰﻩ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺗ ﻬﺮﺍﻥ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﻩ ﺩﺍﺩ . ﺑﻘﻴﻪ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺳﻔﺮﻫﺎﻯ ﺑﺎﺏ ﻭ ﺗﻴﺮﺑﺎﺭﺍﻥ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺗﺒﺮﻳﺰ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻭ ﻧﻴﺰ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺑﻬﺎءﺍﻟﻠﻪ ﻭ ﻭﻗﺎﻳﻊ ﺑﻌﺪﻯ ﺁﻥ ﻧﮕﺎﺷﺘﻪ ﺗﻤﺎﻣﴼ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭﻳﻢ ﭼﻨﺪ ﻧﻤﻮﻧﮥ ﺑﺎﻻ ﺑﺮﺍﻯ ﺁﻧﮑ ﻪ ﻣﺎﻫﻴّ ﺖ ﻭ ﮐﻴﻔﻴّ ﺖ ﺍﻳﻦ ﺭﺩﻳّﻪ ﺭﺍ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ ﮐﺎﻓﻰ ﺑﺎﺷﺪ . ﻋﻠﻰ ﻗﺮﺍﺭ

ﺪ

١۴٨