Munireh Baradaran - Simple Truth

100 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده

ﺑﺎﻻﺧﺮ ه دو ﻣﺎدر ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﺑﭽﻪ را ﻧﺰد ﺧﺎﻧﻮاده ﺷﺎن ﺑﻔﺮﺳﺘﻨﺪ، ﮔﺮﭼﻪ دوری از ﻓﺮزﻧﺪ آﺳﺎن ﻧﺒﻮد اﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﻼﻣﺘﯽ و رﺷﺪ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﮐﻮدک ﭼﺎره ی دﯾﮕﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ. روزی ﮐﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺳﺎرا و اﯾﻠﯿﺎر از ﻧﺰد ﻣﺎ ﺑﺮوﻧﺪ، ﺑﺴﯿﺎر ﻏﻢ اﻧﮕﯿﺰ ﺑﻮد. آن دو ﭘﯿﻮﻧﺪ ﻫﺮ ﯾﮏ از ﻣﺎ ﺑﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺑﻮدﻧ ﺪ. ﻫﺮ ﯾﮏ از ﻣﺎ آن دو را ﮐﻮدک ﺧﻮد ﻣﯽ داﻧﺴﺖ. دو ﻣﺎدر ﺑﺎ ﭼﻬﺮه ﯾﯽ ﻏﻢ زده و ﻧﮕﺮان از ﮐﻮدﮐﺎن ﺧﻮد وداع ﮐﺮدﻧﺪ ﺗﺎ دو ﻫﻔﺘﻪ ﯾﮏ ﺑﺎر، در ﻣﻼﻗﺎت ﻫﺎ ﺷﺎﻫﺪ ﺑﺰرگ ﺷﺪن ﮐﻮدﮐﺎن ﺧﻮد ﺑﺎﺷﻨﺪ.  ﹺ آﻫﻨﯽ ﺳﺮﻣﺎ ﻫﻨﻮز از ﺑﻨﺪ رﺧﺖ ﺑﺮﻧﺒﺴﺘﻪ ﺑﻮد، اﻣﺎ ﺑﻬﺎر رﺳﯿﺪه ﺑﻮد. ﺗﻮری

ﻫﺎ

درﻫﻢ ﻓﺸﺮده ی ﭘﻨﺠﺮه ی ﮐﻮ ﭼﮏ ﻣﺎﻧﻊ ﺣﺲ ﺑﻬﺎر ﻧﺒﻮد. ﭘﻨﺠﺮه ی ﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺨﺮوﺑﻪ ﯾﯽ ﻣﺸﺮف ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺎﯾﻞ ﺑﻨﺪ و آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ی زﻧﺪان ﺑﻮد. از آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮی ﻏﺬا و ﭼﺮﺑﯽ و دﻧﺒﻪ ﻣﯽ آﻣﺪ. اﻣﺎ ﺻﺒﺢ ﻫﺎی زود ﻗﺒﻞ از ﺷﺮوع ﭘﺨﺖ ﻏﺬا، ﺑﻮی ﻋﻠﻒ را ﻣﯽ ﺷﺪ ﺣﺲ ﮐﺮد. ﻣﺨﺮوﺑﻪ را ﻋﻠﻒ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﻮد و ﮔﻞ ﻫﺎی ﺧﻮدروی ﺑﻨﻔﺶ و ﺳﻔﯿﺪ آن را ﺗ ﺰﯾﯿﻦ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺻﺒﺢ ﹺ ﻗﻔﺴﻤﺎن ﺑﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﻫﺎ ﮐﻪ در ﺷﺪ، ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﯿﻢ ﺑﺮ درﮔﺎﻫﯽ ﭘﻨﺠﺮه

ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﻢ؛ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺗﻮری آﻫﻨﯽ ﺑﭽﺴﺒﺎﻧﯿﻢ و ﮔﻞ ﻫﺎی ﺑﻨﻔﺶ و ﺳﻔﯿﺪ را ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ؛ ﺻﺪای ﺟﯿﺮﺟﯿﺮک ﻫﺎ را ﺑﺸﻨﻮﯾﻢ و ﮔﺎه ﺻﺪای ﻣﻼﯾﻢ ﺟﻮﯾﺒﺎری ــ آﺑﯽ ﮐﻪ از ﻓﺎﺿﻼب آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺮون ﻣﯽ رﯾﺨﺖ ــ ارﺗﺒﺎط ﻣ ﺎ را ﺑﺎ ﻃﺒﯿﻌﺖ ﺗﮑﻤﯿﻞ ﻣﯽ ﮐﺮد. اﻣﺎ ﻣﺎ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﯿﻢ در ذﻫﻦ ﺧﻮد آن را ﭼﺸﻤﻪ ﯾﯽ زﻻل ﯾﺎ رودﺧﺎﻧﻪ ﯾﯽ ﮐﻮﭼﮏ ﺑﻨﮕﺎرﯾﻢ. آزار و اذﯾﺖ از ﻃﺮف ﻣﺴﺌﻮل ﺑﻨﺪ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻧﺪاﺷﺖ. او ﻫﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ ﻣﯽ ﹺ ﺧﻮاﺳﺖ در ﺳﻠﻮل ﻫﺎی ﻣﺎ را ﺑﺒﻨﺪد، ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮی ﮐﻪ ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﮐﻠﯿﻪ داﺷﺘﻨﺪ و در آﺧﺮﯾﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺷﻮﯾﯽ ﺑﺮوﻧﺪ، درﮔﯿﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺑﺮ اﺳﺎس ﮔﺰارش ﻫﺎی او ﻣﺪام ﺗﻨﺒﯿﻪ ﻣﯽ ﺷﺪﯾﻢ.

روزی ﺣﺪود دوازده ﻧﻔﺮ را ﺻﺪا زدﻧﺪ. ﻓﮑﺮ ﮐﺮدﯾﻢ ﺗﻨﺒﯿﻬﺎت ﻣﺘﺪاول در اﻧﺘﻈﺎرﺷﺎن ﺑﺎﺷﺪ، اﻣﺎ ﻫﯿﭻ ﯾﮏ را ﺗﺎ ﯾﮏ ﺳﺎل وﻧﯿﻢ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﺑﺎزﻧﮕﺮداﻧﺪﻧﺪ. آن ﻫﺎ را ﻣﺎه ﻫﺎ در ﯾﮏ دﺳﺖ ﺷﻮﯾﯽ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﺪام ﺟﯿﺮه ی ﺷﻼق داﺷﺘﻨﺪ. ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪﯾﻦ ﻣﺎه آن ﻫﺎ را ﺑﻪ اﻧﻔﺮادی ﻫﺎی ﮔﻮﻫﺮدﺷﺖ ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ. روز اﺳﺎﻣﯽ ﺗﻌﺪادی را ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ، ﻣﻦ ﻫﻢ ﺟﺰو آن ﻫﺎ ﺑﻮدم. ﺧﻮد را ﺑﺮای ﺗﻨﺒﯿﻪ آﻣﺎده ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ. ﻣﺎ را ﺑﻪ ﯾﮑﯽ از ﻣﺤﻮﻃﻪ » ﻫﺎی زﯾﺮ ﻫﺸﺖ واﺣﺪ « ﺑﺮدﻧﺪ. ﺟﺎﯾﯽ اﻧﺒﺎرﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﻮد. ﺑﺎ ﯾﺪ روﺑﻪ دﯾﻮار ﻣﯽ اﯾﺴﺘﺎدﯾﻢ ﺑﺪون ﺣﺮﮐﺘﯽ و ﺻﺪاﯾﯽ. ﺣﺎﺟﯽ آﻣﺪ. از ﻧﺎﺳﺰاﻫﺎ و ﮔﻔﺘﻪ ﻫﺎﯾﺶ ﻣﻌﻠﻮم ﺷﺪ ﻋﻠﺖ ﺗﻨﺒﯿﻪ ﻧﻘﺾ ﻣﻘﺮرات اﺳﺖ: دﯾﺮ در ﺳﻠﻮل ﺣﺎﺿﺮﺷﺪن، ﺷﺐ ﻫﺎ ﺑﻌﺪ از ﺳﺎﻋﺖ ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ ﺑﯿﺪارﻣﺎﻧﺪن، ﺑﺎ ﻣﺴﺌﻮل ﺑﻨﺪ ﺟﺮوﺑﺤﺚ ﮐﺮدن و... ﺣﺎﺟﯽ ﻧﺎﺳﺰا ﻣﯽ ﮔﻔﺖ و آن را ﺑﺎ ﭼﺎﺷﻨﯽ ﻣﺸﺖ و ﻟﮕﺪ ﻣﯽ آﻣﯿﺨﺖ. از ﻧﻔﺮ اول ﺷﺮوع ﮐﺮده ﺑﻮد و ﺟﻠﻮ ﻣﯽ آﻣﺪ. ﻧﻮﺑﺖ ﻣﻦ ﮐﻪ رﺳﯿﺪ، اﺣﺴﺎس

ﺻﺒﺢ ﯾﮏ