Munireh Baradaran - Simple Truth

101 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﮐﺮدم ﺑﺎ ﺿﺮﺑﻪ ﯾﯽ روی ﻫﻮا ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم. ﻟﮕﺪ ﺣﺎﺟﯽ ﺑﺎ ﭘﻮﺗﯿﻦ ﺳﻨﮕﯿﻨﺶ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻦ ﺑﻮد. ﭘﺎﯾﺶ را از ﻋﻘﺐ وﺳﻂ دو ﭘﺎی ﻣﻦ ﻗﺮار داد و ﻣﺮا در ﯾﮏ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ زدن ﻫﻢ روی ﻫﻮا ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد. ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻣﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﺮم ﮐﻮﺑﯿﺪ. ﺗﻌﺎدل ﺧﻮد را از دﺳﺖ دادم و ﺑﻪ دﯾﻮار ﺧﻮردم. ﺧﻮدم را ﮐﻨﺘﺮل ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﻧﯿﺎﻓﺘﻢ. اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم دﭼﺎر ﺧﻮن رﯾﺰی ﺷﺪم. ﺣﺎﺟﯽ ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ را از ﻣﺸﺖ و ﻟﮕﺪ ﺧﻮد ﺑﯽ ﻧﺼﯿﺐ ﻧﮕﺬاﺷﺖ، رﻓﺖ. اﻣﺎ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ﺗﺎ ﮐﯽ ﺑﺎﯾﺪ آن ﺟﺎ ﻣﯽ اﯾﺴﺘﺎدﯾﻢ. ﺑﻌﺪ از ﮔﺬﺷﺖ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﺎﻫﺎﯾﻢ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺷﺪه ﮐﻤﺮم ﺑﻪ ﺷﺪ ت درد ﻣﯽ ﮐﺮد. ﮔﺎﻫﯽ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ام را روی ﯾﮏ ﭘﺎ ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﭘﺎی دﯾﮕﺮم را اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻣﯽ دادم و ﮔﺎه آﻫﺴﺘﻪ ﭘﯿﺸﺎﻧﯿﻢ را از ﺟﻠﻮ ﺑﻪ دﯾﻮار ﺗﮑﯿﻪ ﻣﯽ دادم. اﯾﻦ ﻃﻮری اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ روی ﭘﺎﻫﺎﯾﻢ ﺗﺮ ﻣﯽ ﮐﻢ ﺷﻮد. ا ﮔﺮ در اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﻧﮕﻬﺒﺎن رد ﻣﯽ ﺷﺪ و ﻏﺎﻓﻞ ﮔﯿﺮم ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﺘﮏ در اﻧﺘﻈﺎر م ﺑﻮد. ﺑﺎ ﮐﻮﭼﮏ ﺗﺮﯾﻦ ﺻﺪای ﭘﺎﯾﯽ ﺳﺮم را از دﯾﻮار ﺑﺮﻣﯽ داﺷﺘﻢ و ﺑﯽ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽ اﯾﺴﺘﺎدم. ﻫﻨﮕﺎم ﻧﺎﻫﺎر و ﺷﺎم ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﯾﯽ اﺟﺎزه داﺷﺘﯿﻢ زﻣﯿﻦ ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﻢ. اﯾﻦ ﺗﻤﺪﯾﺪ ﻗﻮا ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪی را راﺣﺖ ﺗﺮ ﺑﺎﯾﺴﺘﯿﻢ و ﺑﺎز دوﺑﺎره ﺧﺴﺘﮕﯽ. اﻣﺎ ﺷﺐ ﻣﺸﮑﻞ ﺗﺮﯾﻦ زﻣﺎن ﺑﻮد. ﺑﯽ درد و ﺧﺴﺘﮕﯽ اﺿﺎﻓﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ و اﻧﺴﺎن را ﮐﻼﻓﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد. در آن ﻟﺤﻈﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﯾﮏ آرزو داﺷﺘﯿﻢ: درازﮐﺸﯿﺪن. ﹸﻨﺪ ﻟﺤﻈﺎت ﺑﺴﯿﺎر ﮐ ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ. ﺣﻖ ﺣﺮف زدن ﺑﺎ ﯾﮏ دﯾﮕﺮ را ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ اﻣﺎ ﮔﺎه از ﻓﺮﺻﺖ ﻫﺎﯾﯽ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ و ﺑﺴﯿﺎر آﻫﺴﺘﻪ ﺣﺎل ﯾﮏ دﯾﮕﺮ را ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪﯾﻢ. ﻣﺎدرﺳﻬﯿﻼ ﮐﻪ ﺑﻪ دﯾﺴﮏ ﮐﻤﺮ ﻧﺎﺗﻮان ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺻﺪای ﻧﺎﻟﻪ  ﻣﺰﻣﻦ ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻮد، از درد ﮐﺎﻣﻼ ی آﻫﺴﺘﻪ اش را ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪم. روز دوم او دﯾﮕﺮ ﻃﺎﻗﺖ ﻧﯿﺎورد روی زﻣﯿﻦ ﻧﺸﺴﺖ. ﻧﮕﻬﺒﺎن ﺳﺮ رﺳﯿﺪ و ﺑﺎ ﻣﺸﺖ و ﻟﮕﺪ او را ﻣﺠﺒﻮر ﮐﺮد ﮐﻪ دوﺑﺎره ﺑﺎﯾﺴﺘﺪ. ﺑﻌﺪ از ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ او ﻧﺸﺴﺖ. ﺑﺎز ﻣﺸﺖ و ﻟﮕﺪ و ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ اﯾﺴﺘﺎدن، ﺑﺎر ﺳﻮم او را ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮد ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ. اﻣﺎ ﺣﺪس ﻣﯽ زدﯾﻢ ﻋﻮاﻗﺐ ﺑﺪﺗﺮی در اﻧﺘﻈﺎرش ﺑﺎﺷﺪ. از ﯾﮏ دﯾﮕﺮ ﺳﺎﻋﺖ را ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪﯾﻢ. ﺻﺒﺢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد. ﺑﻪ ﻫﻢ دﯾﮕﺮ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﯿﻢ ﹰ ﺣﺎﺟﯽ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﺧﻮاﻫﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎد. ﺑﺮای ﺧﻮردن ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﻫﻢ دﻗﺎﯾﻘﯽ ﺻﺒﺢ ﺣﺘﻤﺎ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ. ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ دﺳﺖ ﺷﻮﯾﯽ ﻫﻢ ﻓﺮﺻﺘﯽ ﺑﺮای ﺗﻤﺪ ﯾﺪ ﻗﻮا ﺑﻮد. ﺻﺪای ﺣﺎﺟﯽ آﻣﺪ. از ﺷﺪت ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﻣﯽ ﻏﺮﯾﺪ. ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎری ﻣﺎدرﺳﻬﯿﻼ ﺑﺎ ﻣﺸﺖ و ﻟﮕﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺶ اﻓﺘﺎد. ﻣﺎدرﺳﻬﯿﻼ ﻣﺮﺗﺐ ﺗﮑﺮار ﻣﯽ » ﮐﺮد: ﻣﮕﺮ ﻣﻦ ﭼﻪ ﮐﺮده ام؟ ﺣﺎﺟﯽ « ﺑﻪ ﻣﺸﺖ و ﻟﮕﺪ ا ﮐﺘﻔﺎ ﻧﮑﺮد. ﺟﻌﺒﻪ ﯾﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﺮد، ﭘﺸﺖ او ﮐﻪ روی زﻣﯿﻦ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺳﻨﮕﯿ ﻨﯽ اش روی زن ﺑﯽ ﭼﺎره ﻧﺸﺴﺖ. ﺻﺤﻨﻪ ی ﻓﺠﯿﻌﯽ ﺑﻮد. اﯾﻦ زن ﺑﯿﻤﺎر ﻣﯽ آﻣﺪ؟ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮی ﺑﻪ اﻋﺘﺮاض ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺣﺎج» آﻗﺎ او ﻣﺮﯾﺾ اﺳﺖ. ﺧﻮدﺗﺎن ﮐﻪ ﻣﯽ داﻧﯿﺪ. « اﻣﺎ ﮔﻮش او ﺑﺪﻫﮑﺎر ﻧﺒﻮد و ﺑﻌﺪ از ﭘﺎﯾﺎن ﺷﮑﻨﺠﻪ ی

ﺧﻮاﺑﯽ ﺑﻪ

ﭼﻪ ﺑﻪ روز