Munireh Baradaran - Simple Truth

111 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده اﯾﻦ اﯾﺪه ﺑﺎ آﻣﺪن ﺣﺪود ﻫﻔﺘﺎد ﻧﻔﺮ از زﻧﺪاﻧﯿﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﺎزﮔﯽ از اوﯾﻦ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ، ﻫﻢ راه ﺑﻮد. اﯾﻦ ﻋﺪه را ﺑﻪ » ﻋﻨﻮان ﺳﺮ ﻣﻮﺿﻌﯽ « ﻫﺎی اوﯾﻦ ﺑﻪ ﻗﺰل ﺣﺼﺎر ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑ ﻮدﻧﺪ. ﻣﺪت ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ آن ﹺ ﻣﺎ ــ ﺑﻮدﻧﺪ و در ﻫﺎ در ﺑﻨﺪ ﻫﻔﺖ ــ ﺑﻨﺪ ﮐﻨﺎری ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﺳﺎل ٦٢ ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﻣﺎ آورده ﺷﺪﻧﺪ. ﺑﺎ آﻣﺪن آن ﺐ ﻫﺎ ﺟﻨ وﺟﻮش ﺧﺎﺻﯽ در ﺑﻨﺪ اﯾﺠﺎد ﺷﺪه ﺑﻮد . ﺑﺮﺧﻮرد آن ﻫﺎ ﺑﺎ ﺗﻮاب ﻫﺎی ﻣﺴﺌﻮل ﺑﻨﺪ ﺑﺴﯿﺎر ﺗﻨﺪ و ﺑﺎ ﺣﺎﺟﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﺻﺮﯾﺢ ﺑﻮد. ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﻪ وﺟﻪ ﻫﯿﭻ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺗﻦ ﺑﻪ ﻣ ﻘﺮرات ﺗﺤﻤﯿﻠﯽ داد ﮐﻪ ﻫﻮﯾﺖ ﻣﺎ را زﯾﺮ ﺳﺆال ﻣﯽ ﺑﺮد، ﻣﺜﻞ ﺷﺮﮐﺖ در ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎی آﻣﻮزﺷﯽ زﻧﺪان، ﮔﻮش دادن ﺑﻪ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻫﺎی ﺗﺤﻤﯿﻠﯽ دﯾﮕﺮ زﻧﺪاﻧﯿﺎن و ﻧﻤﺎزﺧﻮاﻧﺪن. ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﻪ ی اﯾﻦ ﹰ ﺗﺤﺮﯾﻢ ﮐﻨﯿﻢ. ا ﮔﺮﭼﻪ ﻣﺎ ﻫﻢ در آن ﻫﺎ را ﻋﻠﻨﺎ زﻣﺎن ﻧﻤﺎز ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﻧﺪﯾﻢ وﻟﯽ ﺑﺤﺚ آن ﻫﺎ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ آ ن را اﻋﻼم ﮐﻨﯿﻢ ﺑﻞ ﮐﻪ از ﺣﻖ ﺧﻮد ﹰ ﻣﺎ ﺗﺎ آن در داﺷﺘﻦ ﻓﮑﺮ و اﻧﺪﯾﺸﻪ دﻓﺎع ﮐﻨﯿﻢ. ﺿﻤﻨﺎ ﻣﻨﻔﻌﻞ و  زﻣﺎن در ﺷﮑﻠﯽ ﮐﺎﻣﻼ ﺗﺤﻤﯿﻠﯽ ﭘﺎی ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻫﺎ و ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎی آﻣﻮزش اﺟﺒﺎری ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ. اﻣﺎ ﻣﻮﺿﻊ ﺟﺪﯾﺪ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺗﺤﺮﯾﻢ ﺷﻮﻧﺪ.  ﻫﺎ ﮐﺎﻣﻼ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ و ﺗﻌﺪادی دﯾﮕﺮ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ ﻓﻀﺎی ﻋﻤﻮﻣﯽ زﻧﺪان ﺑﺎﺷﺪ و ﻓﻀﺎی ﻋﻤﻮﻣﯽ در زﻧﺪان ﻫﺎ در آن دوره ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻣﻨﻔﯽ ﺑﻮد ﺑﺎاﯾﻦ وﺟﻮد ﻓﺸﺎر و ﺗﻨﺒﯿﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ زﯾﺎد ﺑﻮد. ﻣﺎ ﻣﻄﺮح ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ آﯾﺎ ﻣﺎ در اﻧﺰوا از ﺳﺎﯾﺮ زﻧﺪاﻧﯿﺎن و ﻋﺪم ﺗﻨﺎﺳﺐ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺎ ﺳﻄﺢ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻋﻤﻮﻣﯽ ﻗﺎدر ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﺑﻮد ﻓﺸﺎرﻫﺎی ﺑﯿﺶ ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﻣﯽ  آﺗﯽ را ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﯿﻢ و ﺑﺎ اﯾﻦ روﯾﻪ اﺻﻮﻻ رﺳﯿﺪﯾﻢ؟ اﯾﻦ ﻧﻮع ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﮐﻪ آن زﻣﺎن ﭘﯿﺶ رس ﻣﯽ ﻧﻤﻮد، اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻌﺪﻫﺎ در زﻧﺪان ﺑﻪ اﻣﺮی ﻣﺘﺪاول ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪ. دﻓﺎع از ﻧﻈﺮ ﺷﺨﺼﯽ، داﺷﺘﻦ اﻧﺪﯾﺸﻪ، ﺗﺤﺮﯾﻢ ﻫﺎی ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎی آﻣﻮزﺷﯽ زﻧﺪان و اﺑﺮاز ﻋﻠﻨﯽ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺎ ﺣﮑﻮﻣﺖ و ﻏﯿﺮه ﺑﻌﺪﻫﺎ آن ﻗﺪر ﮔﺴﺘﺮش ﯾﺎﻓﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ رﻓﺘﺎری ﻏﺎﻟﺐ در زﻧﺪان ﻫﺎ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪ. در آن زﻣﺎن ﻧﻈﺮ ﻣﺎ در اﻗﻠﯿﺖ ﻣﻄﻠﻖ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ. ﻓﻀﺎی ﻣﺴﺎﻋﺪ ﻧﯿﺰ ﺑﺮای ﺗﺒﺎدل ﻓﮑﺮی وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ. از ﯾﮏ ﻃﺮف ﻓﻀﺎی ﭘﻠﯿﺴﯽ در زﻧﺪان و از ﻃﺮف دﯾﮕﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻦ ﮐﻮﭼﮏ ﺗﺮﯾﻦ درﮐﯽ از دﻣﻮﮐﺮاﺳﯽ در ﺣﺮﮐﺖ ﺧﻮدﻣﺎن و ﺳﺎﯾﻪ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺳﯿﺎﺳﯽ و ﮔﺮوﻫﯽ، ﻣ ﺎﻧﻊ ﻣﯽ ﮐﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﻧﻈﺮات ﯾﮏ دﯾﮕﺮ را ﺑﺸﻨﻮﯾﻢ. اﻣﺎ در آن ﻓﻀﺎی ﺧﻔﻘﺎن و رﮐﻮد زﻧﺪان، درآﻣﺪن از ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ دﻓﺎﻋﯽ و ﻣﻘﺎوﻣﺘﯽ ﻧﻮﻋﯽ ﻣﺒﺎرزه ﻃﻠﺒﯽ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣ آﻣﺪ و آن ﯽ ﻗﺪر ﮔﯿﺮاﯾﯽ داﺷﺖ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻣﺎ را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﺮد. ﹰ ﻧﻮﻋﯽ ﺧﻮش ﺿﻤﻨﺎ ﺑﯿﻨﯽ ﺑﻪ آﯾﻨﺪه ﻣﺎﻧﻊ از آن ﺑﻮد ﮐ ﻪ ﺳﺨﺘﯽ راﻫﯽ را ﮐﻪ در ﭘﯿﺶ داﺷﺘﯿﻢ، در ﻧﻈﺮ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ. در اﯾﻦ راه آن ﭼﻨﺎن ﻓﺸﺎر و ﺷﮑﻨﺠﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﺑﺮ ﻣﺎ رﻓﺖ ﮐﻪ در ﻣﺨﯿﻠﻪ ی ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﻤﯽ ﮔﻨﺠﯿﺪ و ﻧﺘﯿﺠﻪ آن ﺷﺪ ﮐﻪ در ﭘﺎﯾﺎن راه ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻌﺪادی اﻧﺪک )ﺑﺴﯿﺎر اﻧﺪک( ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ. ﺑﻘﯿﻪ را ﭼﻮن ﺑﻠﻮری در ﻫﻢ ﺷﮑﺴﺘﻨﺪ و ﭼﻪ دﻫﺸﺘﻨﺎ ک در ﻫﻢ ﺷﮑﺴﺘﻨﺪ.

ﺗﺮ

یﻫﺎ ﮐﺸﯽ ﺧﻂ