Munireh Baradaran - Simple Truth

121 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﯾﮏ ﻣﺮﯾﺾ در آن ﺟﺎ ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮد. ﻣﻌﺪه ی او ﺣﺘﺎ ﺗﺤ ﻤﻞ ﯾﮏ داﻧﻪ ﺧﺮﻣﺎ ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺖ. ﺑﯿﺶ ﹺ وﻗﺖ ﺗﺮ ﻫﺎ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد و ﻫﺮﮔﺰ ﻫﻢ رﻧﮓ ﮐﺒﺎب ﻫﺎی ﺣﺎﺟﯽ را ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮد. اردﺑﯿﻠﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮای دﯾﺪار او داﺧﻞ ﺳﻠﻮل ﺷﻮد. اﻟﺒﺘﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر ﺑﺮاﯾﺶ راﺣﺖ ﹺ ورودی ﺳﻠﻮل ﺑﺮای ﻫﯿﮑﻞ او ﮐﻮﭼﮏ ﺑﻮد. او ﮐﻪ داﺧﻞ ﺷﺪ دﯾﮕﺮ ﺑﺮای ﻧﺒﻮد. در ﺣﺎﺟﯽ ﺟﺎ ﻧﺒﻮد، او ﮐﻨﺎر ﻣﯿﻠﻪ ﻫﺎ اﯾﺴﺘﺎده و ﻣﺮﺗﺐ ﺗﮑﺮار ﻣﯽ دروغ ﻣﯽ » ﮐﺮد:

« ﮔﻮﯾﺪ.

اﯾﻦ ﺑﺎزدﯾﺪ ﺧﻨﺪه دار ﺗﻤﺎم ﺷﺪ. ﭘﯿﺶ ازآن ﻧﯿﺰ ﺑﺎزدﯾﺪﻫﺎﯾﯽ از ﺑﻨﺪ ﻫﺸﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻻﺟﻮردی و ﺣﺎﺟﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪ در اﯾﻦ ﺑﺎزدﯾﺪﻫﺎ ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻨﺪ. ﯾﮏ ﺑﺎر ﻧﯿﺮی ﯾﮑﯽ از ﺣﮑﺎم ﺷﺮع دادﮔﺎه ﹺ ﻣﺎ در ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﻫﺎی اوﯾﻦ آﻣﺪ. او ﺑﺎ دﯾﺪن ﺟﻤﻌﯿﺖ زﯾﺎد ﺑﺎ ﻓﻀﺎی ﮐﻮﭼﮏ ﺑﻨﺪ و ﺳﻠﻮل ﻫﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮده ﺑﻮد و وﻗﺘﯽ ﭘﻨﺠﺮه ﹺ ﻫﺎی ﮐﻮﭼﮏ ﺑﺎ ﺗﻮری ﻓﻠﺰی

ﺳﻠﻮل ﻫﺎ را دﯾﺪ، ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺟﻠﻮی ﺧﻮد را ﺑﮕﯿﺮد و ﮔﻔﺖ: » اﯾﻦ را رﺿﺎﺷﺎه ﺳﺎﺧﺘﻪ. زﻧﺪان ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ اﯾﻢ ﭘﻨﺠﺮه ﻫﺎی ﺑﺰرگ و آﻓﺘﺎب ﮔﯿﺮ دارد « ــ ﻣﺎ ﺑﻌﺪﻫﺎ زﻧﺪان ﻫﺎی ﻧﻮﺳﺎﺧﺘﻪ را دﯾﺪﯾﻢ. ﺗﻤﺎم ﭘﻨ ﺠﺮه ﻫﺎی آن ﺑﺎ ﮐﺮﮐﺮه ﻫﺎی آﻫﻨﯽ ﻣﺴﺘﻮر ﺷﺪه ﺑﻮد، ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻊ ﻫﻮای آزاد و آﻓﺘﺎب ﺑﻮد ــ و ﻻﺟﻮردی ﭘﺎﺳﺦ داد: آﻗﺎ اﯾﻦ ﺣﺎج» ﺟﺎ ﻫﻢ

ﺑﺮای اﯾﻦ ﻫﺎ زﯾﺎدی اﺳﺖ. اﯾﻦ ﻫﺎ ﺑﺎﯾﺪ اﻋﺪام ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ. ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻈﻠﻮﻣﺸﺎن را ﻧﮕﺎه ﻧﮑﻨﯿﺪ. اﯾﻦ ﻫﺎ آﺗﺶ ﭘﺎره ﻫﺎﯾﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ. « ﻻﺟﻮردی و دﯾﮕﺮان ﻫﻤﯿﺸﻪ در اﺳﺘﻔﺎد ه از واژه ی ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺑﺮای زﻧﺪاﻧﯿﺎن و ﺑﻪ وﯾﮋه ﺑﻪ زﻧﺎن اﺑﺎ داﺷﺘﻨﺪ و اﻟﻔﺎﻇﯽ ﻧﻈﯿﺮ ﻣﻨﺎﻓﻖ، ﺧﺒﯿﺚ و ﮐﺎﻓﺮ را ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽ ﺑﺮدﻧﺪ و آن روز ﻻﺟﻮردی ﺑﺎ ﺑﻪ ﮐﺎرﺑﺮدن آﺗﺶ» « ﭘﺎره ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد، زﻧﺪاﻧﯽ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﺑﻮدن و ﻫﻮﯾﺖ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﻣﺎ را ﻧﺎدﯾﺪه ﺑﮕﯿﺮد. از زﻣﺎﻧﯽ ﹺ ﺳﻠﻮل ﮐﻪ در ﻫﺎ ﺑﺎز ﺷﺪه ﺑﻮد، ﻣﺎ ﻧﯿﺰ در ﮐﺎرﮔﺮی » « ﺑﻨﺪ ﺷﺮﮐﺖ داﺷﺘﯿﻢ و ﺑﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ از ﻣﺎ ﻣﯽ« ﺳﺮﮐﺎرﮔﺮ » ﺷﺪ. ﮐﺎرﮔﺮی و ﺳﺮﮐﺎرﮔﺮی ﻏﯿﺮ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﭼﯿﺰ ﹾ ﹺ ﺑﻨﺪ ﹺ ﻣﺴﺌﻮل ﹺ ﺻﺤﺒﺖ ﻃﺮف  ﻣﻄﻠﻮﺑﯽ ﺑﻮد، ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺧﺎص ﺧﻮد را ﻧﯿﺰ داﺷﺖ. ﻣﺜﻼ

ﺳﺮﮐﺎرﮔﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮔﺎه ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮد ﺗﺼﻤﯿﻤﯽ ﺑﮕﯿﺮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﻧﻈﺮ ﺟﻤﻊ ﻫﻢ ﺧﻮاﻧﯽ ﻧﺪاﺷﺖ و ﺑﻪ اﺧﺘﻼف ﻧﻈﺮﻫﺎ و درﮔﯿﺮی ﻫﺎی ﺑﯿﻦ زﻧﺪاﻧﯿﺎن ﻣﻨﺠﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﯾﮏ ﺑﺎر ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ﯾﮑﯽ از اﻋﯿﺎد ﻣﺬﻫﺒﯽ ﺷﺮﺑﺖ آب ﻟﯿﻤﻮ دادﻧﺪ. ﺳﺮﮐﺎرﮔﺮ آن روز ﮐﻪ ﯾﮑﯽ از زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی ﭼﭗ ﺑﻮد آن را ﭘﺲ داد. ﮔﺎه در اﻋﯿﺎد ﻣﺬﻫﺒﯽ ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از ﺟﯿﺮه ی ﻏﺬاﯾﯽ زﻧﺪان، ﭼﯿﺰی ﻫﻢ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﺬری داده ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻏﯿﺮ ا ﹺ ﻣﺬﻫﺒﯽ، ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﺎ ز ﺑﺎر ﺗﺤﻘﯿﺮآﻣﯿﺰ ﻫﻢ ﺑﻮد. ﻣﺠﺎﻫﺪﻫﺎ ﺑﺎ ﭘﺲ دادن آن ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺑﻮدﻧﺪ. ﹺ ﯾﮑﯽ از ﭼﭗ روزی دﯾﮕﺮ ﮐﻪ ﺑﺎز ﻧﻮﺑﺖ ﺳﺮﮐﺎرﮔﺮی ﻫﺎ ﺑﻮد، ﺑﻪ ﺟﻨﺠﺎﻟﯽ ﺑﺰرگ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺸﻦ ﺗﺮﯾﻦ و وﺣﺸﯿﺎﻧﻪ ﺗﺮﯾﻦ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﻫﺎی ﺣﺎﺟﯽ اﻧﺠﺎﻣﯿﺪ. آن روز ﻣﺴﺌﻮل ﺑﻨﺪ از ﺳﺮﮐﺎرﮔﺮ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺷﺮﮐﺖ در ﺑ ﺮﻧﺎﻣﻪ ی ﻣﺼﺎﺣﺒ ﻪ، ﻣﻮﮐﺖ ﻫﺎی راه روی داﺧﻠﯽ ﺑﻨﺪ ﺑﻪ راه روی ﺑﯿﺮون ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﻮد. اﯾﻦ ﺳﻨﺖ ﻣﻌﻤﻮل ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮای ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﮐﺎرﮔﺮ ﻣﻮﻇﻒ ﺑﻮد ﻣﻮﮐﺖ راه  ﻫﺎﯾﯽ ﭼﻮن ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ، دﻋﺎ و ﺳﺨﻨﺮاﻧﯽ رو ﺑﻨﺪ را ﹺ ﻫﻤﻪ ﺟﻤﻊ ﮐﺮده و در ﺑﯿﺮون ﺑﻨﺪ ﺑﺮای ﻧﺸﺴﺘﻦ ﭘﻬﻦ ﮐﻨﺪ. ﮐﺎرﮔﺮان ی ﺑﻨﺪﻫﺎ اﯾﻦ ﮐﺎر را