Munireh Baradaran - Simple Truth

122 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. از ﻃﺮف دﯾﮕﺮ ﻣﺪت ﻫﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺎ ﭼﭙﯽ ﻫﺎ دﯾﮕﺮ در اﯾﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﺮدﯾ ﻤﯽﻧ ﻢ، ﻟﺬا ﺳﺮﮐﺎرﮔﺮ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد: » اﯾﻦ وﻇﯿﻔﻪ ی ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ، وﻇﯿﻔﻪ ی ﻣﺴﺌﻮل ﺑﻨﺪ اﺳﺖ ﯾﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ در ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺷﺮﮐﺖ ﻣﯽ « ﮐﻨﻨﺪ. ﭼﻨﯿﻦ ﺻﺮاﺣﺘﯽ در ﻣﻮﺿﻊ ﮔﯿﺮی از ﯾﮏ ﻃﺮف در آن زﻣﺎن ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻨﺪ و از ﻃﺮف دﯾﮕﺮ اﻋﻼم آﺷﮑﺎ ر ﻋﺪم ﻫﻢ ﮐﺎری ﺑﺎ ﻣﺠﺎﻫﺪﻫﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﺎی ﺷﻨﯿﺪن اﯾﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ. ﻓﻀﺎی ﺳﺮد و ﻧﮕﺮ ان ﮐﻨﻨﺪه ﯾﯽ در ﺑﻨﺪ اﯾﺠﺎد ﺷﺪ . اﻧﺘﻈﺎر ﻣﯽ رﻓﺖ ﺣﺎﺟﯽ واﮐﻨﺶ ﺗﻨﺪی ﻧﺸﺎن دﻫﺪ. ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺷﺮوع ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺟﻠﻮی ﺑﻨﺪ ﻣﺎ ﻣﻮﮐﺘﯽ ﭘﻬﻦ ﻧﺒﻮد ﻟﺬا ﮐﺴﯽ ﻫﻢ در ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺷﺮﮐﺖ ﻧﮑﺮد . ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﻣﺴﺌﻮل ﺑﻨﺪ ﺑﺎﻋﺼﺒﺎﻧ ﯿﺖ اﺧﻄﺎر ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﻮﮐﺖ ﭘﻬﻦ ﺷﻮد، اﻣﺎ ﺗﻮﺟﻪ « ﺳﺮﮐﺎرﮔﺮ » ﯾﯽ ﺑﻪ اﺧﻄﺎرش ﻧﮑﺮد. ﺑﺎﻻﺧﺮه ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ از ﻣﺠﺎﻫﺪﻫﺎ ﮐﻪ ﺟﺰو ﮐﺎرﮔﺮی » آن« روز ﻫﻢ ﻧﺒﻮدﻧﺪ، ﻣﻮﮐﺖ را ﺑﯿﺮون ﺑﺮدﻧﺪ. ﺷﺐ، ﭘﺲ از ﭘﺎﯾﺎن ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ، ﺣﺎﺟﯽ آﻣﺪ. ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒﻮد ﺑﺎ ﮔﺮوه ﺿﺮﺑﺖ آﻣﺪه ﺑﻮد. از ﺧﺸﻢ ﻣﯽ ﻏﺮﯾﺪ. ﻫﻤﮕﯽ ﻣﺎ ﭼﭙﯽ ﻫﺎ را ﺑﺎ ﮐﺘ ﮏ و ﻣﺸﺖ و ﻟﮕﺪ از ﺑﻨﺪ ﺑﯿﺮون ﺑﺮدﻧﺪ و وﺳﻂ راه ﹺ واﺣﺪ ﺑﻪ ﺻﻒ ﮐﺮدﻧﺪ ﹺ ﺑﺰرگ رو و ﺷﺮوع ﮐﺮدﻧﺪ ﺑﻪ زدن. ﻣﺜﻞ ﺣﯿﻮان ﻣﯽ ﻏﺮﯾﺪﻧﺪ و دﯾﻮاﻧﻪ وار ﺑﺎ ﻣﺸﺖ و ﻟﮕﺪ و ﭼﻮب ﻣﯽ زدﻧﺪ. ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮی ﻓﺮﯾﺎد زدﻧﺪ: » ﻧﺰن! ﭼﺮا ﻣﯽ زﻧﯽ؟ « اﯾﻦ دو ﮐﻠﻤﻪ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ در ﻓﻀﺎ ﭘﯿﭽﯿﺪ و ﻫﻤﮕﯽ ﻣﺎن آن را ﺗﮑﺮار ﮐﺮدﯾﻢ. اﯾﻦ ﻓﺮﯾﺎد اﻋﺘﺮاض ﺑﻪ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﺑﻮد. آن ﻫﺎ ﺑﺎ وﺣﺸﯿﮕﺮی ﺑﯿﺶ ﺗﺮی زدﻧﺪ. ﺗﻌﺪادی ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪﻧﺪ اﻣﺎ ﻋﺪه ﯾﯽ ﻫﻢ ﭼﻨﺎن در اﻋﺘﺮاض ﺑﻪ ﮐﺘﮏ ﻫﺎ ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽ ﻧﺰن! » زدﻧﺪ: ﺿﺮﺑﻪ « ﻫﺎ ﺑﺎز ﻫﻢ وﺣﺸﯿﺎﻧﻪ ﹺ! ﹺ ﻧﺰن! ﻧﺰن ﺗﺮ ﺷﺪ و ﭘﺲ از ﻣﺪﺗﯽ ﺻﺪای

ﻣﻌﺪودی در ﻓﻀﺎ ﺷﻨﯿﺪه ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺿﺮﺑﺎت ﻫﻢ ﺑﺮ ﺳﺮ آن ﻫﺎ ﻣﺘﻤﺮﮐﺰ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺻﺪای ﻣﺸﺖ و ﻟﮕﺪ و ﺷﮑﺴﺘﻦ ﭼﻮب ﻫﺎ، ﺑﺎ ﻧﺎﻟﻪ ﻫﺎی اﻋﺘﺮاض ﹺ ﻧﺰن! ﻧﺰن! در ﻫﻢ آﻣﯿﺨﺘﻪ آﻣﯿﺮ ﺑﻮد و در راه رو اﻧﻌﮑﺎس وﺣﺸﺘﻨﺎ ﮐﯽ ﻣﯽ ﯾﺎﻓﺖ. ﭘﺲ از ﻣﺪﺗﯽ، دﯾﮕﺮ رﻣﻘﯽ ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد؛ ﻫﻤﻪ ﺳﺎ ﮐﺖ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. اﻣﺎ ﺻﺪای ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺷﺪن ﭼﻮب ﻫﺎ ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﯽ رﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﯽ آن ﻫﻢ ﻗﻄﻊ ﺷﺪ. ﺗﺨﺘﻪ ﭼﻮب ﻫﺎی ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺷﺪه روی زﻣﯿﻦ ﹺ ﺳﻠﻮل ﭘﺨﺶ ﺑﻮد. ﻣﺎ را زﯾﺮ ﻣﺸﺖ و ﻟﮕﺪ ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ و ﺑﺎر دﯾﮕﺮ در ﻫﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ. ﺗﻌﺪادی را ﻫﻢ ﺑﻪ زﯾﺮ ﻫﺸﺖ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ. ﺻﺒﺢ ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ، داﻧﺴﺘﯿﻢ ﺗﻨﺒﯿﻬﺎت دﯾﮕﺮی ﻧﯿﺰ ﻧﺼﯿﺐ ﺷﺎن ﺷﺪه: ﺑﯽ ﺧﻮاﺑﯽ، ﺳﺮﭘﺎﻧﮕﻪ داﺷﺘﻦ و ﮐﺘﮏ زدن. ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮﺷﺎن ﺻﺪﻣﺎت ﺟ ﺪی دﯾﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﻌﻀﯽ ﺳﺮﺷﺎن ﺧﻮﻧﯿﻦ ﺑﻮد، ﺻﻮرت ﹰ ورم ﮐﺮده ﻫﺎ اﮐﺜﺮا ﺑﻮد، ﯾﮑﯽ ﭘﺎﯾﺶ آﺳﯿﺐ دﯾﺪه ﺑﻮد و ﺑﻪ درﺳﺘﯽ ﻗﺎدر ﺑﻪ راه رﻓﺘﻦ ﻧﺒﻮد، ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﭘﺮده ی ﮔﻮﺷﺶ ﭘﺎره ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻫﻢ از درد و ﻋﻔﻮﻧﺖ آن رﻧﺞ ﻣﯽ ﺑﺮد. آن ﺷﺐ و روز ﭘﺲ از آن، رﻋﺐ و وﺣﺸﺖ در ﺑﻨﺪ و در ﭼﻬﺮه ﻫﺎ آﺷﮑﺎر ﺑﻮد.

ﭼﻨﺪ روز ﺑﻌﺪ، ﺗﺎزه آزادﺑﺎش ﻇﻬﺮ ﺗﻤﺎم ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﺎ در ﺳﻠﻮل ﻫﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ ﻪ »  ﯾﺎ اﻟ « و ﺣﺎﺟﯽ وارد ﺷﺪ. ﺟﻠﻮی اوﻟﯿﻦ ﺳﻠﻮل اﯾﺴﺘﺎد. اﯾﻦ ﺑﺎر ﻟﺤﻨﺶ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﻧﺒﻮد؛ ﺧﺸﮏ و ﺧﺸﻦ ﺑﻮد. ﮔﻔﺖ ﮐﺎر را ﯾﮏ ﺳﺮه ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد. دوازده