Munireh Baradaran - Simple Truth

123 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﻧﻔﺮ را از ﺳﻠﻮل ﺟﺪا ﮐﺮد و ﺑﺮد. ﮐﺠﺎ؟ ﻧﻤ ﯽ داﻧﺴﺘﯿﻢ. ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﯽ ﻣﺒﻬﻢ در اﻧﺘﻈﺎرﻣﺎن ﮐﺮدﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﺴﺌﻮل ﺑﻨﺪ آﻣﺪ و از اﻟﻬﻪ ﮐﻪ ﺑﯿﺮون ﺳﻠﻮل ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد، ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻠﻮل ﺑﺮود. اﻟﻬﻪ آن روز دﻧﺪاﻧﺶ را ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد و ﺧﻮن رﯾﺰی داﺷﺖ ﻟﺬا ﺑﻪ ﻣﺴﺌﻮل ﺑﻨﺪ اﻃﻼع داده ﺑﻮد ﺑﺮای اﯾﻦ ﮐﻪ اﻣ ﹺ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ دﺳﺖ ﮑﺎن ﺷﻮﯾﯽ را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، آن ﺷﺐ را در راه رو ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺬراﻧﺪ. اﻟﻬﻪ از رﻓﺘﻦ اﻣﺘﻨﺎع ﮐﺮد. ﺑﮕﻮﻣﮕﻮ ﺷﺪ. ﻣﺴﺌﻮل ﺑﻨﺪ ﺧﻮاﺳﺖ اﻟﻬﻪ را ﺑﻪ زور داﺧﻞ ﺳﻠﻮل ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ. اﻟﻬﻪ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﮐﺮده دﺳﺘﺶ را ﭘﺲ زد. در اﯾﻦ ﻣﯿﺎن زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﮐﻪ در راه رو ﺑﻮدﻧﺪ، دﺧﺎﻟﺖ ﮐﺮدﻧﺪ و ﻣﯽ ﺧﻮاﺳ ﺘﻨﺪ اﻟﻬﻪ را از دﺳﺖ ﻣﺴﺌﻮل ﺑﻨﺪ ﺧﻮد را ﺑﺎﺧﺘﻪ و ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد. ﯾﮏ  ﺧﺎرج ﮐﻨﻨﺪ. ﻣﺴﺌﻮل ﺑﻨﺪ ﮐﺎﻣﻼ ﺑﺎره ﺟﯿﻐﯽ ﮐﺸﯿﺪ و درﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺧﻮد ﻣﯽ زد از ﺑﻨﺪ ﺑﯿﺮون دوﯾﺪ. ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ ﺳﺮوﮐﻠﻪ ی ﺣﺎﺟﯽ ﭘﯿﺪا ﺷﺪ. ﺑﺪون اﺷﺎره ﹺ ﺳﻠﻮل ﯾﯽ ﺑﻪ ﻣﺎﺟﺮا، در ﻫﺎ را ﺑﺎز ﮐﺮد و ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﮏ ﺗﮏ ﺑﯿﺮون ﺑﺮوﯾ ﻢ. ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺗﻬﺪﯾﺪآﻣﯿﺰ ﺳﺮاﭘﺎی ﯾﮏ ﹺ ﻣﺎ را ﮐ ﯾﮏ ﻪ از ﺟﻠﻮﯾﺶ ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺘﯿﻢ، وراﻧﺪاز ﮐﺮد و ﺑﻪ ﺗﻌﺪادی » ﮔﻔﺖ ﺑﺮو زﯾﺮ ﻫﺸﺖ .« در اﯾﻦ ﻣﯿﺎن از ﺗﻤﺴﺨﺮ و ﻟﻮده ﮔﯽ ﻧﯿﺰ دﺳﺖ ﺑﺮﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﻮد. وﻗﺘﯽ ﯾﮑﯽ از زﻧﺪاﻧﯽ ﹸﺮد از ﻫﺎی ﮐ ﺟﻠﻮﯾﺶ رد ﻣﯽ ﺷﺪ ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﺗﻤﺴﺨﺮآﻣﯿﺰ ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑ ﹸ ﻪ ادادرآوردن زﺑﺎن ﮐ ﺮدی . و وﻗﺘﯽ ﯾﮑﯽ از زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎﯾﯽ را ﮐﻪ ﻣﺪﺗﯽ در اوﯾﻦ ﺑﻮد و ﺗﺎزﮔﯽ ﺑﻪ ﻗﺰل ﺣﺼﺎر ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد، دﯾﺪ، ﺟﻠﻮﯾﺶ زاﻧﻮ زده و ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ اﻧﺴﺎن را ﺑﻪ ﯾﺎد ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻫﺎی ﮐﻤﺪی ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ، ﮔﻔﺖ: » ﺑﺎﻧﻮ! ﺷﻤﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ؟ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ را آزاد ﮐﺮده ﺑﻮدم. « اﻣﺎ آن ﺷﺐ ﻟﻮده ﮔﯽ ﻫﺎﯾﺶ ﮐﺴﯽ ر ا ﺑﻪ ﺧﻨﺪه ﻧﻤﯽ اﻧﺪاﺧﺖ. آﯾﻨﺪه ی ﺗﺎرﯾﮑﯽ را ﮐﻪ ﻓﺮا روﯾﻤﺎن ﺑﻮد، ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ. ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ زﯾﺮ ﻫﺸﺖ ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺷﺪم. ﻣﺎ ﺣﺘﺎ ﻓﺮﺻﺖ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدﯾﻢ ﻟﺒﺎس ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ ﺑﭙﻮﺷﯿﻢ و ﻫﻤﮕﯽ ﭘﺎﺑﺮﻫﻨﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺳﯽ ﻧﺎزک و ﭼﺎدرﻫﺎی رﻧﮓ ورورﻓﺘﻪ ﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﻼﻓﺤﻪ از آن اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ. ﻣﻮﻗﻌﯽ ﻪ ﮐ از ﺑﻨﺪ ﺑﯿﺮون ﻣﯽ رﻓﺘﯿﻢ دﻣﭙﺎﯾﯽ ﮐﻢ آوردﯾﻢ. ﻟﻨﮕﻪ ﺑﻪ ﻟﻨﮕﻪ ﺑﻮدﻧﺶ دﯾﮕﺮ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد. ﺑﻪ ﺷﺎﻧﺲ ﻣﻦ ﯾﮏ ﻟﻨﮕﻪ دﻣﭙﺎﯾﯽ ﻗﺮﻣﺰ و ﯾﮏ ﻟﻨﮕﻪ دﻣﭙﺎﯾﯽ ﺳﯿﺎه ﺧﻮرد. ﻣﺪﺗﯽ در راه رو ﻣﻌﻄﻞ ﺷﺪﯾﻢ. ﻣﺎ را روﺑﻪ دﯾﻮار ﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﺎ ﮐﻮﭼﮏ ﺗﺮﯾﻦ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﯾﯽ از ﭘﺸﺖ ﻣﯽ زدﻧﺪ. ﯾﮏ ﺑﺎر زﯾﺮ ﮔﻮش ام ﺻﺪای ﭘﭻ ﭘﭽﯽ ﺷﻨ ﯿﺪم. ﮐﺴﯽ ﻣﯽ » ﮔﻔﺖ: ﺣﺎﻟﺖ ﭼﻪ ﻃﻮره؟ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ. « ﺟﺮأت اﯾﻦ ﮐﻪ ﺳﺮم را ﺑﺮﮔﺮداﻧﻢ و او را ﺑﺒﯿﻨﻢ، ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﻣﺎ از ﺻﺪای ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ اش ﺗﺸﺨﯿﺺ دادم ﮐﻪ از ﺧﻮدی ﻫﺎ ﻧﯿﺴﺖ. ﭘﺎﺳﺨﺶ را ﻧﺪادم. از ﮐﻨﺎر ﻣﻦ رد ﺷﺪ و ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺎر را ﺑﺎ ﻧﻔﺮ دﯾﮕﺮی ﮐﺮد. ﻧﻔﺮ دﯾﮕﺮ ﺗﺸﺨﯿﺺ ﻧﺪاد ﮐﻪ او ﭘﺎﺳﺪار اﺳﺖ و ﭘﺎﺳﺨ ﺶ را داد ﮐﻪ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ رﯾﺨﺘﻨﺪ و او را ﮐﺘﮏ ﻣﻔﺼﻠﯽ زدﻧﺪ. ﻣﺎ را ﺑﯿﺮون ﺑﺮدﻧﺪ. ﮐﺎﻣﯿﻮﻧﯽ ﮐﻪ از اﺗﺎﻗ ﻋﻘﺐ آن ﺑﺮای ﺣﻤﻞ ﮔﻮﺷﺖ و ﮐﺎﻻﻫﺎی دﯾﮕﺮ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽ ﺷﺪ، در اﻧﺘﻈﺎرﻣﺎن ﺑﻮد. ﻣﺎ را ﺳﻮار ﮐﺮدﻧﺪ و ﮐﺎﻣﯿﻮن راه آن ﺷﺐ ﺧﻮد را ﺑﺮای » ﹺ ﮐﻨﺴﺮوی ﺧﻮاب آﻣﺎده ﻣﯽ «

ﺑﻮد.

ﮏ