Munireh Baradaran - Simple Truth

124 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده اﻓﺘﺎد. ﺳﺎﻋﺖ ﺣﻮاﻟﯽ ﯾﮏ ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ ﺑﻮد. ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﯽ آﻫﺴﺘﻪ از ﯾﮏ دﯾﮕﺮ ﺳﺌﻮا ل ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ » ﻣﺎ را ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﻣﯽ ﺑﺮﻧﺪ؟ » « ﮔﻮﻫﺮدﺷﺖ ﻣﻦ « » ﻫﻢ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮔﻮﻫﺮدﺷﺖ. » « درﺳﺖ اﺳﺖ ﮔﻮﻫﺮدﺷﺖ. « اﻣﺎ ﻫﻨﻮز راه زﯾﺎدی ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﮐﺎﻣﯿﻮن اﯾﺴﺘﺎد و ﻣﺎ را ﭘﯿﺎده ﮐﺮدﻧﺪ. ﭘﺲ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺟﺎﯾﯽ دﯾﮕﺮ در ﻗﺮل ﺣﺼﺎر ﺑﻮدﯾﻢ. ﻣﺎ را داﺧﻞ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و در ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻫﺎی ﯾﮏ ﻣﺘﺮ از ﯾﮏ دﯾﮕﺮ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻨﺪ. ﻧﮕﻬﺒﺎﻧ ﯽ ﺑﺎ ﭼﻤﺎق ﺳﺮاغ ﺗﮏ ﺗﮏ ﻣﺎن آﻣﺪ. ا ﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﻣﯽ » ﮔﻔﺖ: ﻧﺰن! ﭼﺮا ، او ﺑﯿﺶ « زﻧﯽ؟ ﻣﯽ ﺗﺮ ﻣﯽ زد. آن ﻗﺪر ﻣﯽ زد ﮐﻪ ﺻﺪای اﻋﺘﺮاض زﻧﺪاﻧﯽ ﻗﻄﻊ ﺷﻮد. ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﻣﻦ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ ﺗﮑﺮار ﻣﯽ ﻧﺰن! » ﮐﺮد: « و ﺑﺎ ﻫﺮ ﺻﺪای او ﺿﺮ ﺑﻪ ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ. او ﺑﺎز ﺗﮑﺮار ﻣﯽ ﮐﺮد: ﺗﺮ از ﯾﮏ رﺑﻊ ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ او را ﻣﯽ زدﻧﺪ. ﻣﻘﺎوﻣﺖ اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﺟﻮان ﺗﺤﺴﯿﻦ اﻧﺴﺎن را ﺑﺮﻣﯽ اﻧﮕﯿﺨﺖ. در ﮔﻮﺷﻪ ﯾﯽ دﯾﮕﺮ ﮐﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ی زﯾﺎدی از ﻣﻦ داﺷﺖ، ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﯾﮑﯽ دﯾﮕﺮ را ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﯽ زﻧﻨﺪ. او ﻧﯿﺰ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺿﺮﺑﻪ ﺗﮑﺮار ﻣﯽ ﻧﺰن! » ﮐﺮد: « او ﺟﺮأت ﮐﺮده و روی زﻣﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد. از ﺟﺎﯾﯽ دورﺗﺮ ﺻﺪای ﺧﻔﻪ ی زﻧﯽ ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﯽ رﺳﯿﺪ. ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﺗﺸﺨﯿﺺ داد ﺻﺪای ﮐﯿﺴﺖ. ﺷﺐ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن رﺳﯿﺪ و ﻧﻮر ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﯽ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺸﺨﯿﺺ ﺑﻮد. آن روز ﻧﻮﺑﺖ ﻣﻼﻗﺎت ﻣﺎ ﺑﻮد. ﻗﻄﻌﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻼﻗﺎت ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ داد. ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﺎ ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ؟ و آن ﻫﺎ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻧﮕﺮان ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ. ﺑﻪ ﯾﺎد ﺧﺎﻧﻮاده ام اﻓﺘﺎدم و ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم در اﯾﻦ ﻣﺪت ﭼﻪ ﻗﺪر ﺳﺨﺘﯽ ﮐﺸﯿﺪه اﻧﺪ. ﺧﻮاﻫﺮم ﻫﺮ ﺑﺎر ﭘﺲ از ﻣﻼﻗﺎت ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻮﺷﺰد ﻣﯽ » ﮐﺮد ﻣﻮاﻇﺐ ﺧﻮدت ﺑﺎش. « ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ ﻣﺎ را ﺑﻪ اﺗﺎﻗﯽ ﺑﺮدﻧﺪ و در را ﺑﺴﺘﻨﺪ. ﺧﻮش ﺣﺎل ﺑﻮدﯾﻢ ﮐ ﻪ در ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﻫﺴﺘﯿﻢ. ﻧﮕﺮاﻧﯽ و اﺿﻄﺮاب در ﭼﻬﺮه ﺗﮏ ی ﺗﮏ ﻣﺎن ﻣﻮج ﻣﯽ زد. روی ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎ ﻟﮑﻪ ﭼﻬﺮه ﻫﺎی ﮐﺒﻮد ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯽ ﺧﻮرد. ﻓﺮﺷﺘﻪ ﭘﺎک ژوﻟﯿﺪه و آﺷﻔﺘﻪ ﺑﻮد. ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺷﺐ ﻗﺒﻞ او را ﺑﻪ اﺗﺎﻗﮏ ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﺑﺮده و ﺣﺎﺟﯽ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ او را ﻣﯽ زده اﺳﺖ. ﭘﺲ آن ﺻﺪای ﻓﺮﯾﺎد ﺧﻔﻪ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ او ﺑﻮد . اﺗﺎق ﺑﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﻣﺎ ﮐﻪ ﭼﻬﻞ ﻧﻔﺮ ﻣﯽ ﺷﺪﯾﻢ، ﺑﺴﯿﺎر ﮐﻮﭼﮏ ﺑﻮد. در ﮔﻮﺷﻪ ﯾﯽ ﺗﻌﺪادی ﭘﺘﻮی ﺳﺮﺑﺎزی اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﺎر ﺷﺪﯾﻢ ﭘﺘﻮﻫﺎ را روز زﻣﯿﻦ ﭘﻬﻦ ﮐﺮدﯾﻢ و ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ. ﻫﻤﮕﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ و ﮔﺮﺳﻨﻪ. ﺑﺎ ﺿﺮﺑﻪ ی ﺷﺪﯾﺪی در ﺑﺎز ﺷﺪ و ﭘﺎﺳﺪاری ﺑﺎ ﻟﮕﺪ ﯾﮏ ﺳﯿﻨﯽ ﻏﺬا ﺑﻪ داﺧﻞ ﻫﻞ داد. ﻣﺎ ﮐﻪ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﻫﻢ ﻧﺨﻮرده ﺑﻮدﯾﻢ، ﺳﺨﺖ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻮدﯾﻢ. اﻣﺎ ﻣﻘﺪار ﻏﺬا ﺗﻨﻬﺎ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺣﺪا ﮐﺜﺮ ﭘﻨﺞ ﻧﻔﺮ را ﺳﯿ ﺮ ﮐﻨﺪ. ﻧﻪ ﺑﺸﻘﺎﺑﯽ ﺑﻮد و ﻧﻪ ﻗﺎﺷﻘﯽ، دﺳﺖ ﻫﺎﯾﻤﺎن ﻫﻢ ﮐﺜﯿﻒ ﺑﻮد. ﭼﺎره ﯾﯽ ﻧﺒﻮد، ﺷﮑﻢ ﮔﺮﺳﻨﻪ را ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺎﺳﺨﯽ ﻣﯽ دادﯾﻢ. ﺑﺎ ﻧﺎن ﻟﻘﻤﻪ ﮐﺮدﯾﻢ و ﺧﻮردﯾﻢ. اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻮدﯾ ﻢ ﻣﮕﺮ دو ﻟﻘﻤﻪ ﮐﺴﯽ را ﺳﯿﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺟﺎﯾﻤﺎن

ﺑﯿﺶ« ﯽ؟ زﻧ ﭼﺮا ﻣﯽ »