Munireh Baradaran - Simple Truth

125 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﺑﺴﯿﺎر ﺗﻨﮓ ﺑﻮد. ﺷﺐ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﯿﻢ ﺑﺨﻮاﺑﯿﻢ. ﻫﯿﭻ وﺳﯿﻠﻪ ﯾﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺪاده ﺑﻮدﻧﺪ. روزﻫﺎی اول ﺣﺘﺎ ﻧﻮار ﺑﻬﺪاﺷﺘﯽ ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ. ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدﯾﻢ ﻟﺒﺎس ﻫﺎﯾﻤﺎن را ﭘﺎره ﮐﻨﯿﻢ و از آن اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﯿﻢ. ﺑﻪ زﻫﺮه، دﺧﺘﺮ ﺗﻮاﺑﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ را ﺑﻪ دﺳﺖ ﺷﻮﯾﯽ ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎد، ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ﻧﻮار اﺣﺘﯿﺎج دارﯾﻢ و او ﺟﻮاب داده ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺮﺑﻮط ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻪ ﺣﺎج آﻗﺎ ﺑﮕﻮﯾﯿﺪ. ﯾﮏ ﺑﺎر ﺑﻪ ﺣﺎﺟﯽ ﮔﻔﺘﯿﻢ و او ﺑﯽ ﺷﺮﻣﺎﻧﻪ ﮔﻔﺖ: ﺑﯽ» ﺣﯿﺎﻫﺎ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﮑﺸﯿﺪ. ﺑﻪ« راﺳﺘﯽ ﺑﯽ ﺣﯿﺎ ﮐﯽ ﺑﻮد؟ اﻣﺎ ﭘﺲ از آن ﻧﻮار دادﻧﺪ. اﯾﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ از ﺳﯿﺎﺳﺖ ﻫﺎی زﻧﺪاﻧﺒﺎن ﻫﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ، ﺣﺘﺎ اﺑﺘﺪاﯾﯽ ﺗﺮﯾﻦ وﺳﯿﻠﻪ ی ﻣﻮرد ﻧﯿﺎز را ﺑﺎﯾﺪ درﺧﻮاﺳﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ، ﺗﺎ ﺑﺪﻫﻨﺪ. آن اﯾﻦ ﻃﺮﯾﻖ اﺣﺴﺎس ﺑﺰرگ» ﻣﻨﺸﯽ ﻣﯽ« ﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﺧﯿﺎل ﺧﻮد ﻣﺎ را ﺗﺤﻘﯿﺮ. ﻣﺪت ﻫﺎ ﺻﺎﺑﻮن ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ. اﯾﻦ را ﻫﻢ ﻣﮑﺮر ﮔﻔﺘﯿﻢ ﺗﺎ دادﻧﺪ. از ﻣﺴﻮاک و وﺳﺎﺋﻞ ﺑﻬﺪاﺷﺘﯽ ﻫﻢ ﺗﺎ ﻣﺪت ﻫﺎ روزﻫﺎی ﺳﺨﺘﯽ را ﻣﯽ ﮔﺬراﻧﺪﯾﻢ. ﺣﺎﺟﯽ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ روز ﯾﮏ ﺑﺎر ﻣﯽ آﻣﺪ و ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﯾﯽ ﻣﺎ را زﯾﺮ ﺷﻼق ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ. ﺣﺎﻻ دﯾﮕﺮ ﮐﺎﺑﻞ ﻫﻢ در ﮐﻨﺎر ﮐﺘﮏ ﻫﺎی دﯾﮕﺮ راﯾﺞ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻫﯿﭻ ﮔﻮﻧﻪ اﻣﮑﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ آن روزﻫﺎﯾﻤﺎن را ﺗﻨﻮع دﻫﯿﻢ در اﺧﺘﯿﺎر ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ. روزﻫﺎ ﺑﺴﯿﺎر ﯾ ﻧﻮاﺧﺖﮏ و ﺑﻪ ﹸﻨﺪی ﻣﯽ ﮐ ﮔﺬﺷﺖ، اﻣﺎ ﻣﺎ زﻧﺪه ﺑﻮدﯾﻢ و ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮد را ﺳﺮ ﭘﺎ ﻧﮕﻪ ﻣﯽ داﺷﺘﯿﻢ. ﯾﮑﯽ از ﺗﻔﺮﯾﺤﺎت و ﺳﺮﮔﺮﻣﯽ ﻫﺎی ﻣﺎ ﯾﺎدﮔﯿﺮی ﺷﻌﺮ ﺑﻮد. ﻫﻨﻮز ﺑﺨﺶ ﻫﺎﯾﯽ از ﺷﻌﺮ » اﺑﺮاﻫﯿﻢ در آﺗﺶ « ﺷﺎﻣﻠﻮ، ﺷﻌﺮی در رﺛﺎی وان » ﺣﻤﺎﺳﻪ « یوﺗﺮ ی ﻣﻘﺎوﻣﺖ وﯾﺘﻨﺎم و ﺷﻌﺮی از ﻣﺎﺋﻮ را ﺑﻪ ﯾﺎد دارم ﮐﻪ در آن روزﻫﺎی ﺳﯿﺎه ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﺷﻌﺮ را ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪﯾﻢ ﺑﻞ ﮐﻪ ﻣﯽ ﻧﻮﺷﯿﺪﯾﻢ و از ﻫﺮ ﺑﻨﺪش ﻧﯿﺮو ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ. ﭼﻨﺪ روز ﺑﻌﺪ اﺗﺎﻗﻤﺎن را ﺗﻐﯿﯿﺮ دادﻧﺪ. اﯾﻦ ﺑﺎر ﯾﮏ دﺳﺖ ﺷﻮﯾﯽ و ﹺ ﮔﺮم ﻧﺪاﺷﺖ ﮐﻨﺎر اﺗﺎﻗﻤﺎن ﻗﺮار داﺷﺖ. اﯾﻦ ﺣﻤﺎﻣﯽ ﮐﻪ آب ﺟﺎ ﻫﻢ اﺗﺎق ﺑﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺗﻌﺪادﻣﺎن ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﭼﮏ ﺑﻮد. اﻣﺎ اﯾﻦ اﺗﺎق ﭘﻨﺠﺮه ﯾﯽ داﺷﺖ رو ﺑﻪ ﺑ ﺎﻏﭽﻪ ی ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺑﺎ ﭼﻨﺪ درﺧﺖ ﮐﻪ دوﺳﺖ ﻣﺎ ﺷﺪﻧﺪ. زﻧﺪاﻧﯽ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎ درﺧﺖ ﺳﺘﺎره و ﻣﺎه و ﻫﺮ آن ﭼﻪ ﻃﺒﯿﻌﺖ اﺳﺖ ﭘﯿﻮﻧﺪی ﻋﺎﻃﻔﯽ ﺑﺮﻗﺮار ﮐﻨﺪ. ﭘﺎﯾﯿﺰ آﻣﺪه ﺑﻮد ﺑﺎ ﺣﺰن ﺧﻮد، و اﻧﺪوه درﺧﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮگ ﻫﺎﯾﺶ را ﻣﯽ رﯾﺨﺖ ﺑﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﺣﺰﯾﻦ ﻣﺎ ﭼﻪ ﻫﻢ آﻫﻨﮓ ﺑﻮد. ﺗﺪﺑﯿﺮی اﻧﺪﯾﺸﯿﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ روزه ورزش ﮐ ﻨﯿﻢ و ﻧﯿﺮوی زﻧﺪﮔﯿﻤﺎن را ﺗﻘﻮﯾﺖ ﮐﻨﯿﻢ. ﺳﻪ ﮔﺮوه ورزش ﺗﺸﮑﯿﻞ دادﯾﻢ و ﺑﻪ ﻧﻮﺑﺖ ورزش ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ. در ﺣﯿﻦ ورزش ﯾﮏ ﹺ ﻫﻢ ﻣﯽ ﹶﻨﮓ ﮔﺮوه، ﺑﻘﯿﻪ ﺗ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﻓﻀﺎ ﺑﺮای آن ﻫﺎ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﺎﺷﺪ. ﻣﺎ ﮐﻪ از ﻓﺮط ﻧﯿﻤﻪ ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﻫﺮ روز ﺿﻌﯿﻒ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪﯾﻢ، ﺗﻮان ﺧﻮد را ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽ ﺑﺮدﯾﻢ ﮐﻪ در ﺣﯿﻦ ورزش از ﭘﺎ ﻧﯿﺎﻓﺘﯿﻢ. اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﻗﺪم ﺑﺰﻧﯿﻢ اﻣﺎ اﺗﺎق ﮐﻮﭼﮏ ﺑﻮد. ﺑﺮای اﯾﻦ ﮐﺎر ﺣﻠﻘﻪ ﯾﯽ ﺗﺸﮑﯿﻞ داده و دورﺗﺎدور اﺗﺎق ﻗﺪم زﻧﺎن، آﻫﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﭼﺮﺧﯿﺪﯾﻢ و ﻫﺮ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﯾﮏ ﺑﺎر ﺟﻬﺖ ﭼﺮﺧﺶ را ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﯽ دادﯾﻢ ﮐﻪ ﺳﺮﮔﯿﺠﻪ ﻧﮕﯿﺮﯾﻢ. دراﯾﻦ ﺣﺎل ﻫﻤﻪ ﺳﺎ ﮐﺖ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ. اﯾﻦ ﺳﮑﻮت اﻧﺴﺎن را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮه ﻫﺎ ی دور ﻣﯽ ﺑﺮد و آﯾﻨﺪه ﻫﺎی دور.

ﻫﺎ ﺑﻪ

ﺧﺒﺮی ﻧﺒﻮد.