Munireh Baradaran - Simple Truth

127 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﺑﻪ اﺗﻬﺎم اﯾﻦ ﮐﻪ رﻧﺠﺒﺮی ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺑﺎﯾﮑﻮت ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. ﮐﺴﯽ ﺑﺎ آن ﻫﺎ ﺣﺮف ﻧﻤﯽ و زد ﻫﻨﮕﺎم ﻏﺬاﺧﻮردن ﮐﻨﺎرﺷﺎن ﻧﻤﯽ ﻧﺸﺴﺖ. ﻣﻦ و ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ دﯾﮕﺮی ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﻌﯿﺎرﻫﺎی ﻏﯿﺮاﻧﺴﺎﻧﯽ را ﻗﺒﻮل ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ، ﺧﻮد ﻧﯿﺰ ﻣﺸﻤﻮل ﺗﺤﺮﯾﻢ ﺑﻮدﯾﻢ. اﯾﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻣﺤﺪود ﺑﻪ آن ﺳﺎل ﻧﺒﻮد و ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺟﻨﺒﻪ ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ی ﻏﯿﺮاﻧﺴﺎﻧﯽ آن اﻓﺰوده ﺷﺪ . ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﻓﺸﺎرﻫﺎﯾﯽ از درون، اﻧﺴﺎن را ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﻣﯽ آزرد. زﻧﺪان ﭼﻪ ﭘﺪﯾﺪه ی ﻋﺠﯿﺒﯽ اﺳﺖ! ﭼﺮا ﺷﺮاﯾﻂ ﯾﮏ ﺳﺎﻧﯽ ﮐﻪ در آن ﻗﺮار داﺷﺘﯿﻢ و آﯾﻨﺪه ی ﺗﯿﺮه و ﻣﺒﻬﻤﯽ ﮐﻪ ﻓﺮاروی ﺗﮏ ﺗﮏ ﻣﺎن ﻗﺮار داﺷﺖ، ﺑﺮای ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪن ﻣﺎ ﺑﻪ ﯾﮏ دﯾﮕﺮ ﮐﺎﻓﯽ ﻧﺒﻮد؟ واﻗﻌﯿﺖ زﻧﺪان ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺑﻮد. ﻫﺮ ﭼﻪ ﺷﺮاﯾﻂ زﻧﺪان ﺗﻨﮓ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ، ﻓﺎﺻﻠﻪ ی ﻣﯿﺎن دﻧﯿﺎﻫﺎی ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﻣﯽ اﯾﻦ دوری  ﹺ زﺷﺘﯽ اﻟﺒﺘﻪ در ﮐﻨﺎر ﻫﺎ، زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻫﺎی دﯾﮕﺮی ﻧﯿﺰ وﺟﻮد داﺷﺖ. در ﻫﻤﺎن ﺣﺎل ﮐﻪ ﺗﻌﺪادی ﻣﺮزﻫﺎی ﺑﯿﻦ ﺧﻮد را ﻋﺒﻮرﻧﺎﭘﺬﯾﺮﺗﺮ ﻣﯽ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ، ﺗﻌﺪادی ﻫﻢ درﯾﭽﻪ ﻫﺎی روح ﺧﻮد را ﯾﮏ ﺳﺮ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽ ﮔﺸﻮدﻧﺪ و رواﺑﻂ ﻋﺎﻃﻔﯽ ﺷﺪﯾﺪی ﺑﯽ ﻧﺸﺎن ﺑﺮﻗﺮار ﻣﯽ ﮔﺮدﯾﺪ. ﻋﺪم اﻣ ﻨﯿﺖ ﻣﻄﻠﻘﯽ ﻓﺮاروی ﻣﺎن ﺑﻮد و ﻣﺎ آراﻣﺶ ﺧﺎﻃﺮ را در دوﺳﺘﯽ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺟﺴﺘﯿﻢ. ﻣﻦ آن روزﻫﺎ ﺻﺎﺣﺐ دو دﺧﺘﺮ ﺑﻮدم. دو دﺧﺘﺮ ﺟﻮاﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺎدر ﺧﻮﯾﺶ را ﻣﯽ ﹺ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺑﺎروی و ﻣﺎدرﺷﺪن ﺑﺎ ﻧﯿﺎز آن ﺟﺴﺘﻨﺪ و ﻧﯿﺎز ﻫﺎ ﺗﻼﻗﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد. ﺷﺐ ﻫﺎ ﺑﯿﻦ آن دو ﻣﯽ ﺧﻮاﺑﯿﺪم و ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻟﺮزش ﻫﯿﺴﺘﺮﯾﮏ آن ﻫﺎ را ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ در ﭘﻨﺎه ﻣﻦ ﺧﻮد را آرام ﺗﺮ ﻣﯽ ﯾﺎﻓﺘﻨﺪ. آن دو ﺑﺮاﯾﻢ از آﯾﻨﺪه ﻫﺎ داﺳﺘﺎن ﻫﺎ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ و ﺧﯿﺎل ﺑﺎﻓﯽ ﻫﺎ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ ا ﮔﺮ روزی آزاد ﺷﻮﯾﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎی ﯾﮏ دﯾﮕﺮ ﻣﯿﻬﻤﺎﻧﯽ ﺧﻮاﻫﯿﻢ رﻓﺖ. ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ دوﺳﺖ دارﻧﺪ آﺷﭙﺰی ﻣﺮا اﻣﺘﺤﺎن ﮐﻨﻨﺪ. از ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﺣﺮف ﻣﯽ زدﻧﺪ. ﺷﺐ ﭼﻪ ﻫﺎ ﻗﺪر ﺧﻮاب ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﻣﯽ ﹺ ﺷﺪﯾﺪی داﺷﺘﻢ. ﺑﻪ دﻧﺪان ﭼﻨﺪ روزی ﺑﻮد ﮐﻪ دﻧﺪان درد ﻫﺎﯾﻢ ﻟﻌﻨﺖ ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎدم ﮐﻪ ﭼﻪ وﻗﺘﯽ را ﺑﺮای درد اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮده اﻧﺪ. درد اﻣﺎن ام را ﺑﺮﯾﺪه ﺑﻮد. ﻫﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ در ﺑﺮای ﻏﺬا ﺑﺎز ﻣﯽ ﺴﮑﻦ ﻣﯽ  ﺷﺪ، ﻣ ﺧﻮاﺳﺘﻢ. ﻫﺮ ﺑﺎر ﻓﺤﺶ ﻧﺜﺎرم ﻣﯽ ﺷﺪ و ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﻗﺮﺻﯽ ﻣﯽ دادﻧﺪ. وﻗﺘﯽ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ دﻧﺪاﻧﻢ اﺣﺘﯿﺎج ﺑﻪ دﻧﺪان ﭘﺰﺷﮏ دارد، ﺑﺎﺗﻤﺴﺨﺮ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ: دﻧﺪان » ﭘﺰﺷﮏ؟ اﯾﻦ ﺟﺎ از اﯾﻦ ﺧﺒﺮﻫﺎ ﻧﯿﺴﺖ. « روز ﺷﺸﻢ ﮐﻪ از درد ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﯽ ﹺ اﺗﺎق را ﮐﻮﺑﯿﺪﻧﺪ. اﻣﺎ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﯽ ﻧﯿﺎﻣﺪ. آن ﭘﯿﭽﯿﺪم ﺑﻘﯿﻪ در ﻗﺪر ﮐﻮﺑﯿﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﭘﺎﺳﺪاری آﻣﺪ از ﭘﺸﺖ در ﭼﻨﺪ ﻓﺤﺶ داد و ر ﻓﺖ. ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ زﻫﺮه ی ﺗﻮاب آﻣﺪ. ﻣﺮا در آن ﺴﮑﻨﯽ داد و رﻓﺖ.  ﺣﺎل ﮐﻪ دﯾﺪ، ﻣ ﻓﺮدای آن روز ﻣﺮا ﺑﯿﺮون ﺑﺮدﻧﺪ. ﺣﺎﺟﯽ ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺮا ﻧﺰد دﻧﺪان ﭘﺰﺷﮏ ﺑﺒﺮد. ﻗﺒﻞ از رﻓﺘﻦ ﮔﻔﺖ: زن» ﺑﺮادرت را ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﺧﻮدت ﺑﻮد، آزاد ﮐﺮدم. « ﺧﺒﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش ﮐﻨﻨﺪه ﺣﺎل ﯾﯽ ﺑﺮاﯾﻢ ﺑﻮد. ﭘﺲ ﹺ ﻟﻬﺠﻪ از آن ﺣﺎﺟﯽ ﺑﺎ ﺗﻘﻠﯿﺪ ﹸﺮﮐﯽ ﹺ ﺗ ی ﺑﻪ ﻣﺴﺨﺮه ﺑﺎزی ﭘﺮداﺧﺖ. در ﻻﺑﻪ ﻻی ﺣﺮف ﻫﺎﯾﺶ ﻣﯽ » ﮔﻔﺖ: ﹺ ﺧﺮ ﹸﺮک آن آﺧﻮﻧﺪ ﺗ

ﺷﺪ.

دﯾﺪﯾﻢ.