Munireh Baradaran - Simple Truth

132 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده دﯾﻮاری ﻧﺒﻮد و آن ﺟﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﺮاﻗﺐ زﻫﺮه ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺎ را ﻣﯽ ﭘﺎﯾﯿﺪ. اﯾﻦ دوره ی ﺳﯿﺎه در ﺑﯿﻦ زﻧﺪاﻧﯽ ﺗﺨﺖ» ﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﻌﺮوف « ﻫﺎ .ﺷﺪ روزﻫﺎ ﻣﯽ ﹸﻨﺪ و ﭼﻪ ﺳﺨﺖ. از ﺳﺎﻋﺖ ﮔﺬﺷﺖ، اﻣﺎ ﭼﻪ ﮐ ٦ ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ١٠ ﺷﺐ ﺑﯽ ﺣﺮﮐﺖ در ﺳﮑﻮﺗﯽ ﻣﺮﮔﺒﺎر. ﻋﻀﻼت ﺑﺪن و ﺑﻪ وﯾﮋه ﭘﺎﻫﺎ از ﺑﯽ ﺣﺮﮐﺘﯽ درد داﺷﺘﻨﺪ. ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ﺑﺴﺘﻪ و ﮔﻮش ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﺻﺪاﯾﯽ ﺑﺮای ﺷﻨﯿﺪن ﻧﻤﯽ ﯾﺎﻓﺘﻨﺪ، ﻟﺤﻈﻪ ﭼﻪ ﻫﺎ ﺳﻨﮕﯿﻦ و ﯾﮏ ﻧﻮاﺧﺖ ﺑﻮدﻧﺪ. ﺷﺐ ﻫﺎ ﮐﻪ دراز ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪم ا ﺣﺴﺎس راﺣﺘﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻋﻀﻼﺗﻢ را ﺑﮑﺸﻢ و ﭘﺎﻫﺎی ﺧﺸﮏ ﺷﺪه را دراز ﮐﻨﻢ. ﺷﺐ ﻫﺎ ﻧﯿﺰ ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ و ﭼﺎدر ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﻮد ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻮاﻇﺐ ﻣﯽ ﺑﻮدﯾﻢ ﺣﺘﺎ در ﺧﻮاب ﻫﻢ ﺣﺠﺎب ﻣﺎن ﺣﻔﻆ ﺷﻮد. ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ ﻫﺎ ﻣﺮدان ﭘﺎﺳﺪار ﺑﻪ داﺧﻞ ﻣﯽ آﻣﺪﻧﺪ. ﮐﻔﺶ ﻫﺎ ﺷﺎن ﺻﺪاﯾﯽ ﻧﺪاﺷﺖ، آﻣﺪﻧﺸﺎن را ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﻣﮕﺮ ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﻧﺎ ﮔﻬﺎن ﺑﺎ ﻟﮕﺪی ﺑﻪ ﻫﻮا ﭘﺮت ﻣﯽ ﺷﺪی. ﯾﮏ ﺷﺐ ﺣﻀﻮر ﯾﮑﯽ از آن ﻫﺎ را ﺑﺎﻻی ﺳﺮ ﺧﻮد ﺣﺲ ﮐﺮدم. از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﺷﺪه ﺑﻮدم اﻣﺎ ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪم ﻣﺎﻧﻊ از دﯾﺪﻧﺶ ﺑﻮد. دﻗﺎﯾﻘﯽ ﺑﺎﻻی ﺳﺮم ﻣﮑﺚ ﮐﺮد و رﻓﺖ. ﺑﺸﻘﺎب را ﭘﺸﺖ ﺳﺮﻣﺎن ﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ و زﻫﺮه ﻏﺬا را در آن ﻣﯽ رﯾﺨﺖ. ﺧﻮر دن ﻏﺬا ﺗﻨﻮﻋﯽ در ﻟﺤﻈﺎت ﺳﻨﮕﯿﻦ و ﯾﮏ ﻧﻮاﺧﺖ روز ﺑﻮد. آرام ﺧﻮردن ﻟﺬت ﺑﯿﺶ ﺗﺮی داﺷﺖ. ﭼﻪ ﻗﺪر در آن روزﻫﺎ ﻫﻮس ﭼﺎی ﻣﯽ ﮐﺮدم. دو ﻣﺎه ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻟﺐ ﺑﻪ ﭼﺎی ﻧﺰده ﺑﻮدم. وﻗﺘﯽ زﻫﺮه ﺑﺮای ﺧﻮدش ﭼﺎی درﺳﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد، ﻣﺎ ﻋﻄﺮ ﭼﺎی را ﻣﯽ ﻧﻮﺷﯿﺪﯾﻢ! ﯾﮏ ﺑﺎر ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ: » از ﭼﺎﯾﻢ اﺿﺎﻓﻪ ﻣﺎﻧ ﺪه، ا ﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﺪ دﺳﺘﺶ را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻨﺪ. « ﮐﻠﮏ ﻣﯽ زد. واﻧﮕﻬﯽ ﭼﺎی ﮔﺪاﯾﯽ و ﻫﻢ راه ﺑﺎ ﺣﻘﺎرت ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻫﻢ ﮐﻪ ﺗﺸﻨﻪ ﺑﺎﺷﯽ، از ﮔﻠﻮ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﻤﯽ رود. ﮔﻮﯾﺎ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ دﺳﺘﺶ را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮده ﺑﻮد. ﭼﻮن ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﺑﺎﻻی ﺳﺮش رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﺴﺨﺮه اش ﻣﯽ ﮐﺮد و ﻣﻦ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم. ﮔﺮﭼﻪ راﺑﻄﻪ ﺑﺎ دﻧﯿﺎی ﺧﺎرج ﺑﻪ ﮐﻠﯽ ﻗﻄﻊ ﺑﻮد و اﻋﻀﺎی ﺑﺪن در رﺧﻮﺗﯽ ﮐﺎﻣﻞ، اﻣﺎ ﭘﺮﻧﺪه ی ﺧﯿﺎل آزاد ﺑﻮد و ﻣﯽ ﺗﻮاﻧ ﺣﺎل ﻓﺮا  ﺴﺖ ﭘﺮواز ﮐﻨﺪ و از ﺟﻬﻨﻢ رود و ﺑﻪ دﻧﯿﺎﻫﺎی آزاد ﭘﺮ ﺑﮑﺸﺪ. ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺣﻮادث زﯾﺒﺎی ﮔﺬﺷﺘﻪ را ﺑﺎ ﺟﺰﺋﯿﺎت در ﻣﺠﺴﻢ ﮐﻨﻢ و آﯾﻨﺪه را در ﻧﻈﺮم ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺑﯿﺎﻓﺮﯾﻨﻢ. ﺗﻼش ﻣﯽ ﮐﺮد م ﺑﻪ ﻋﺰﯾﺰاﻧﻢ و ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ آن  ﺑﻪ ﻣﺮدی ﮐﻪ دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻢ، ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ و ﻣﺜﻼ ﻫﺎ در اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﭼﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ. ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم داﺳﺘﺎﻧﯽ ﺗﺮﺳﯿﻢ ﮐﻨﻢ. ﺷﺮوع ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر ﮐﺮدم، اﻣﺎ

ﹺ دﺳﺖ روزﻫﺎ ﺳﻪ ﺑﺎر ﻧﻮﺑﺖ ﺷﻮﯾﯽ داﺷﺘﯿﻢ و ﻫﺮ ﺑﺎر ﯾﮏ دﻗﯿﻘﻪ. زﻫﺮه ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ا ﮔﺮ از ﯾﮏ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﺷﻮد، ﭘﺮده را ﻣﯽ ﮐﻨﺎر زﻧﺪ، از ﻫﻤﺎن ﯾﮏ دﻗﯿﻘﻪ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽ ﮐﺮدم و ﭼﻨﺪ ﺑﺎر دﺳﺖ و ﭘﺎﯾﻢ را ﺗﮑﺎن ﻣﯽ  دادم. از ﯾﺒﻮﺳﺖ ﺷﺪﯾﺪی ﮐﻪ ﻗﺒﻼ ﺳﺎﺑﻘﻪ ﻧﺪاﺷﺖ رﻧﺞ ﻣﯽ ﻣﺪام درد ﻣﯽ  ﺑﺮدم و ﺑﺎﺳﻨﻢ از ﻧﺸﺴﺘﻦ ﮐﺮد.

ذﻫﻦ