Munireh Baradaran - Simple Truth

138 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﺷﺐ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﮔﺬﺷﺖ. در ﺧﻮاب و ﺑﯿﺪاری ﺷﺐ را ﺑﻪ ﺻﺒﺢ رﺳﺎﻧﺪم. ﭘﺮﯾﺸﺎن و ﻧﮕﺮان ﺑﻮدم ﮐﻪ ﭼﻪ ﭘﯿﺶ ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ. ﻧﮕﻬﺒﺎن ﻣﺮﺗﺐ از درﯾﭽﻪ ﻣﺎ را ﻣﯽ ﭘﺎﯾﯿﺪ. روز ﺑﻌﺪ را ﻫﻢ در ﻫﻤﺎن اﺗﺎق ﮔﺬراﻧﺪم. ﺻﺒﺢ و ﯾﮏ ﺑﺎر ﻇﻬﺮ ﻣﺎ را ﺑﻪ دﺳﺖ ﺷﻮﯾﯽ ﺑﺮدﻧﺪ. ﻣﻬﺎر ادرارم را از دﺳﺖ داده ﺑﻮدم و وﺿﻊ ﺑﺪی داﺷﺘﻢ. ﺑﺎزﺟﻮ ﺑﻪ ﺳﺮاغ زن آﻣﺪ و ﺳﺆاﻻﺗﯽ از او ﮐﺮد. از ﭘﺮﺳﺶ ﻫﺎ و ﭘﺎﺳﺦ ﻫﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ دﻧﺒﺎل ﺷﻮﻫﺮش ﺑﻮده اﻧﺪ، اﻣﺎ ﺷﻮﻫﺮ را ﻧﯿﺎﻓﺘﻪ و زن را دﺳﺖ ﮔﯿﺮ ﮐﺮده اﻧﺪ. زن ﻣﯽ ﮔﻔﺖ: » ﺷﻮﻫﺮم رﻓﺘﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮت اﻣﺎ ﻧﻤﯽ داﻧﻢ ﮐﺠﺎ، ﻣﻦ ﻏﯿﺮ از ﺧﺎﻧﻪ داری و ﺑﭽﻪ داری ﮐﺎر دﯾﮕﺮی ﻧﺪارم. « ﮐﻮدک داﺋﻢ ﮔﺮﯾﻪ و ﺑﯽ ﺗﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﭘﺲ از آن ﻣﺎدر و ﺑﭽﻪ را ﺑﻪ ﺳﻠﻮل ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ و ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪم. ﺣﻮاﻟﯽ ﺷﺐ ﮐﻪ زﯾﺮ ﭘﺘﻮی ﺳﺮﺑﺎزی دراز ﮐﺸﯿﺪه ﹺ دﯾﮕﺮی را آوردﻧﺪ. ﻫﻨﻮز ﮐﻔﺶ ﺑﻪ ﭘﺎ داﺷﺖ. ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺗﺎزه دﺳﺖ ﺑﻮدم، زن ﮔﯿﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ و ﻫﻨﻮز دﻣﭙﺎﯾﯽ ﺑﻪ او ﻧﺪاده اﻧﺪ. ﻧﮕ ﻬﺒﺎن ﮔﻔﺖ: ﺣﻖ ﺣﺮف » زدن ﻧﺪارﯾﺪ. « ﺑﻌﺪ در را ﺑﺴﺖ و رﻓﺖ. ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ را ﺑﺎﻻ زدم. ﭼﻬﺮه اش ﺷﺒﯿﻪ ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﺑﻮد. ﺗﺮدﯾﺪ ﮐﺮدم. ﻧﮑﻨﺪ دوﺳﺘﻢ دﺳﺖ ﮔﯿﺮ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ. ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﻢ دﯾﮕﺮ درﺳﺖ ﻧﻤﯽ دﯾﺪ. ﻧﮕﺎه اش ﮐﺮدم. ﻧﮕﺎه اش ﻧﺎآﺷﻨﺎ ﺑﻮد. ﻟﺒﺨﻨﺪی زدم ﺗﺎ ﺳﺮ ﮔﻔﺖ وﮔﻮ را ﺑﺎزﮐﻨﻢ. ﺑﺎ ﺗﻨﺪی : » ﮔﻔﺖ ﺧﻮاﻫﺮ! ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪت را ﺑﮑﺶ ﭘﺎﯾﯿﻦ! « ﺻﺪای آﺷﻨﺎی دوﺳﺘﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮد. ﻫﺮ ﮐﻪ ﺑﻮد ﺗﻤﺎﯾﻠﯽ ﺑﻪ ﺣﺮف ﹺ اول زﻧﺪان آدم ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ و ﻓﮑﺮﮐﺮدن زدن ﻧﺪاﺷﺖ. ﺷﺐ دارد. ﺷﺐ اول در زﻧﺪان ﯾﻌﻨﯽ زﯾﺮوروﺷﺪن ﮐﺎﻣﻞ زﻧﺪﮔﯽ ﯾﮏ اﻧﺴﺎن. ﺣﺎل او را ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم. در زﻧﺪان ﺑﻪ آﺳﺎﻧﯽ ﻧﻤﯽ ﺷﻮد اﻋﺘﻤﺎد ﮐﺮد. ﺳﺎ ﻋﺘﯽ ﺑﻌﺪ ﻣﺮدی ﮐﻪ ﺻﺪای ﻣﺆدﺑﯽ داﺷﺖ ﻣﺮا از اﺗﺎق ﺻﺪا ﮐﺮد و دﻧﺒﺎل ﺧﻮد ﺑﺮد. در ﻣﯿﺎﻧﻪ » ی راه ﮔﻔﺖ: ﺧﻮب ﻓﮑﺮﻫﺎﯾﺖ را ﺑﮑﻦ و ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯿﺖ رﺣﻢ ﮐﻦ. « » ﮔﻔﺘﻢ: دﯾﮕﺮ آب از ﺳﺮ ﻣﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ. « اﯾﻦ» ﮔﻔﺖ: ﻗﺪر ﻧﺎاﻣﯿﺪ ﻧﺒﺎش. « از ﻃﺮز ﺻﺤﺒﺖ ﻣﺆدﺑﺎﻧﻪ اش ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮده ﺑﻮدم. ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﺑﺎزﺟﻮی ﻣﻦ ا از زﯾﺮ ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ ﻣﯽ دﯾﺪم ﮐﻪ زﻧﺪاﻧﯿﺎن ﻣﺮد و زن ﮐﻨﺎر دﯾﻮار ﻧﺸﺴﺘﻪ اﻧﺪ. ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎ ﭘﺘﻮ داﺷﺘﻨﺪ و ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. در ﯾﮏ ﻃﺮف راه رو ﺑﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻫﺎی ﮐﻮﺗﺎه درﻫﺎﯾﯽ ﺑﺎ ﻣﯿﻠﻪ ﻫﺎی آﻫﻨﯽ ﻗﺮار داﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ راه روﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﺑﺎز ﻣﯽ ﺷﺪ، ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺳﻠﻮل ﻫﺎ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ ﺟﻠﻮی اﯾﻦ ﻣﯿﻠﻪ ﻫﺎی آﻫﻨﯽ روی ﻧﻮک ﭘﺎ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ و ﮔﺎه ﭘﺎﯾﺸﺎن را ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽ دادﻧﺪ. دﺳﺖ ﻫﺎی آن ﻫﺎ را ﺑﺎﻻی ﺳﺮﺷﺎن ﺑﻪ ﻣﯿﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. ﺟﻠﻮی دری اﯾﺴﺘﺎدﯾﻢ ﮐﻪ ﭘﺮده ﯾﯽ داﺷﺖ. ﺑﺎزﺟﻮ زﻧﮕﯽ را ﻓﺸﺎر داد. دﺧﺘﺮی ﭘﺸﺖ ﭘﺮده آﻣﺪ و ﻣﺮا ﺑﻪ آن ﹺ ﭘﺮده ﮐﺸﺎﻧﺪ. دﻧﺒﺎﻟﺶ راه اﻓﺘﺎدم. دﺳﺖ ﻃﺮف ﭼﭗ ردﯾﻒ ﺳﻠﻮل ﹺ ﺑﻌﻀﯽ از آن ﻫﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ از درون ﻫﺎ ﺻﺪاﻫﺎی آﻫﺴﺘﻪ ﯾﯽ ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﯽ ﺧﻮش ﺣﺎل ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺳﻠﻮل ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﻨﺪ. آن ﺟﺎ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪم را ﺑﺮدارم. ﻗﺪم ﺑﺰﻧﻢ و ﻫﺮوﻗﺖ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺨﻮاﺑﻢ ، ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ، ﺣﺘﺎ آواز ﺑﺨﻮاﻧﻢ. ﻟﯿﺪا

ﺳﺖ.

رﺳﯿﺪ.