Munireh Baradaran - Simple Truth

152 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﺳﻠﻮل ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ. زﻫﺮه ﻫﻢ ﻣﻼﻗﺎت داﺷﺖ. ﻫ ﺮ ﮐﺪام ﻣﻼﻗﺎﺗﻤﺎن را ﺑﻪ ﺗﻔﺼﯿﻞ ﺑﺮای ﻫﻢ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدﯾﻢ. * * * ﺷﺐ ﻫﺎی ﺟﻤﻌﻪ در ﺣﺴﯿﻨﯿﻪ دﻋﺎی ﮐﻤﯿﻞ ﺧﻮاﻧﺪه ﻣﯽ ﹺ زﻧﺪاﻧﯽ ﺷﺪ. ﺷﺮﮐﺖ ﻫﺎ در اﯾﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺑﺮﺧﻼف ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻫﺎ اﺟﺒﺎری ﻧﺒﻮد. اﻟﺒﺘﻪ در ﻗﺰل ﺣﺼﺎر ﻗﺎﻧﻮن ﻃﻮر دﯾﮕﺮی از ﺳﻠﻮل ﻫﺎی ٢٠٩ ﻫﻢ ﺗﻌﺪادی زﻧﺪاﻧﯽ زن و ﻣﺮد را ﺑﺮای ﺷﺮ ﮐﺖ در اﯾﻦ دﻋﺎ ﻣﯽ ﺑﺮدﻧﺪ. ﺑﺎزﺟﻮی ﻣﺎ ﻫﻢ راه ﭼﻨﺪ ﻧﮕﻬﺒﺎن دﯾﮕﺮ دﺳﺘﻪ ی زﻧﺪاﻧﯿﺎن را زﯾﺮ ﻧﻈﺮ داﺷﺖ. ﻣﻠﯿﺤﻪ را ﻫﻢ ﺑﺮای اﯾﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻣﯽ ﺑﺮدﻧﺪ. ﯾﮏ ﺷﺐ ﺳﻌﯿﺪه، ﭘﺎﺳﺪار ﺑﺨﺶ زﻧﺎن، از ﻣﻦ و زﻫﺮه ﻫﻢ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮای رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺣﺴﯿﻨﯿﻪ آﻣﺎده ﺷﻮﯾﻢ. ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدﯾﻢ. ﺷﺎﯾﺪ اﺷﺘﺒﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺑﻪ ﺳﻌﯿﺪ ه ﮔﻔﺘﻢ: » ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻫﺴﺘﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯿﺎﯾﯿﻢ. وﻟﯽ ﻣﺎ ﮐﻪ ﻧﻤﺎز ﻧﻤﯽ او رﻓﺖ و دﻗﯿﻘﻪ ﯾﯽ ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﮔﻔﺖ: » آره، ﺑﺎزﺟﻮﯾﺘﺎن ﮔﻔﺘﻪ. « ﻣﻦ و زﻫﺮه اول ﺗﺮدﯾﺪ ﮐﺮدﯾﻢ، ﺑﻌﺪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﺑﺮوﯾﻢ. ﻣﻠﯿﺤﻪ ﻣﯽ » ﮔﻔﺖ ﻫﻮاﯾﯽ ﻫﻢ ﻣﯽ ﻣﻦ در اﯾﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ  ﻗﺒﻼ ﻫﺎ ﺷﺮﮐﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم. اﻣﺎ در آن ﻟﺤﻈﻪ دﭼﺎر ﯾﮏ ﻧﻮع ﺑﯽ ﺗﻔﺎوﺗﯽ ﺑﻮدم. اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم روﺣﯿﻪ ی ﺑﯽ ﺗﻔﺎوﺗﯽ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ﻫﻤﯿﻦ ﻣﺮا ﺑﻪ وﺣﺸﺖ ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ. ﺗﺮس از آﯾﻨﺪه و ﺧﻮدم. آن ﻫﺎ از ﻣﻦ ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺧﻮاﺳﺖ؟ ﺗﺎ ﮐﺠﺎ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﻋﻘﺐ ﻧﺸﯿﻨﯽ ﮐﻨﻢ و ﮐﺠﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺮﻣﺰ ﮐﺮده و ﮐﻤﺮﺑﻨﺪ را ﺳﻔﺖ ﺗﺮ ﮐﻨﻢ. آن روز ﺧﻮد ﺣﺴﺎب ﻣﯽ  ﻫﺎ ﭘﯿﺶ ﮐﺮدم ﻧﯿﺮوﯾﻢ را ﺑﺮای ﻧﺒﺮدﻫﺎی ﺑﺰرگ ﺗﺮ ذﺧﯿﺮه ﮐﻨﻢ. آﯾﺎ اﯾﻦ ﯾﮏ ﺗﻮﺟﯿﻪ ﻧﺒﻮد؟ ﻣﺴﺌﻠﻪ ی دﯾﮕﺮی ﻫﻢ ﺑﺮای ﻣﻦ و زﻫﺮه ﺳﺆال ﺑﺮاﻧﮕﯿﺰ ﺑﻮد: ﭼﺮا در ﮐﻨﺎر ﻣﻠﯿﺤﻪ و اﻣﺜﺎل او، ﻣﺎ را ﻫﻢ ﺑﺮای رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺣﺴﯿﻨﯿﻪ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮده اﻧﺪ؟ ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻦ از ﺳﻠﻮل ﯾﮏ اﻣﺘﯿﺎز ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ی زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی اﻧﻔﺮادی از آن ﺑﻬﺮه ﻣﻨﺪ ﻧﻤﯽ ﺷﺪﻧﺪ. اﻣﺎ ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ ﺳﺆاﻟﻤﺎن روﺷﻦ ﺷﺪ. ﺑﺎزﺟﻮی ﻣﺎ ﮐﻪ ﺧﻮدش ﻫﻢ ﻫﺮ ﺑﺎر زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ را ﻫﻢ راﻫﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد ﺑﯿﺶ ﹺ ﻣﺘﻬﻤﯿﻨﺶ را ﺑﻪ اﯾﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺗﺮ ﻫﺎ ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎد. اﯾﻦ ﮐﺎر درﺣﻘﯿﻘﺖ از اﺑﺘﮑﺎرﻫﺎ و ﺷﯿﻮه ﻫﺎی ﺧﺎص او ﺑﻮد. ﻏﯿﺮ از ﻣﺘﻬﻤﯿﻦ او، ﺗﻮاب را ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ دﻟﯿﻞ ﻫﻢ ﮐﺎری ﻓﻌﺎل در ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ ﻫﺎ در ﺳﻠﻮل ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ، ﺑﻪ دﻋﺎی ﮐﻤﯿﻞ ﻣﯽ ﺑﺮدﻧﺪ. ﺷﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺎ را ﻫﻢ راه ﺗﻌﺪاد دﯾﮕﺮی از زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ ﺑﯿﺮون ﺑﺮدﻧﺪ. ﺑﺮﺧﻼف ﹰ ﻃﻮﻻﻧﯽ را روی ﺗﭙﻪ ﹺ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﮔﺬﺷﺘﻪ، ﻣﺴﯿﺮ ی اوﯾﻦ ﭘﯿﺎده ﻃﯽ ﮐﺮدﯾﻢ. ﻫﻮای ﺧﻨﮏ و ﺗﻤﯿﺰ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﯾﯽ از ﺗﺸﻮﯾﺶ و ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﻫﺎﯾﻢ ﮐﺎﺳﺖ. در اﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل

ﺑﻮد.

« ﺧﻮاﻧﯿﻢ.

« ﺧﻮرﯾﺪ.

ﻫﺎﯾﯽ