Munireh Baradaran - Simple Truth

153 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﺑﺎرﻫﺎوﺑﺎرﻫﺎ آرزو ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺷﺒﯽ در ﻫﻮای آزاد آﺳﻤﺎن را ﺑﺎﻻی ﺳﺮم ﺑﺒﯿﻨﻢ. دره ی اوﯾﻦ زﯾﺮ ﭘﺎﯾﻤﺎن ﺑﻮد و ﺑﺎﻻی ﺳﺮﻣﺎن ﺳﺘﺎره ﻫﺎ و ﻣﺎه. ﻫﻮا ﭼﻪ ﺧﻨﮑﯽ ﻣﻄﺒﻮﻋﯽ داﺷﺖ. دﯾﮕﺮ از ﺳﺮﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﻟﺮزﯾﺪم. آن را ﺑﺎ ﭘﻮﺳﺖ و دﻫﺎﻧﻢ ﻣﯽ ﺑﻠﻌﯿﺪم. ﻧﮕﻬﺒﺎ ن اﯾﺮاد ﻧﻤﯽ ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺳﺮﻣﺎن را ﺑﺮای دﯾﺪن آﺳﻤ ﺎن ﺑﺎﻻ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ و ﺑﻪ دوروﺑﺮﻣﺎن ﻧﮕﺎه ﮐﻨﯿﻢ، ﺑﻪ اﻧﺒﻮه درﺧﺘﺎن دره و ﮐﻮرﺳﻮی ﺗﮏ .ﻫﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺣﺴﯿﻨﯿﻪ ﮐﻪ رﺳﯿﺪﯾﻢ ﻣﺎ را در ﮔﻮﺷﻪ ﯾﯽ ﺟﺪا از ﺑﻘﯿﻪ ی زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ ﻧﺸﺎﻧﺪﻧﺪ. ﻗﺒﻞ از ﻧﺸﺴﺘﻦ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺻﻒ ﭘﺴﺮﻫﺎ را ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﺮده ﯾﯽ از ﻣﺎ ﺟﺪا ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ ﺑﺒﯿﻨﻢ. ﺑﯿﺶ ﺗﺮﺷﺎن در ﺳﻨﯿﻦ ﺟﻮاﻧﯽ ﯾﺎ ﻧﻮﺟﻮاﻧﯽ ﺑﻮدﻧﺪ. دﻋﺎ ﺷﺮوع ﺷﺪ. دﻋﺎﺧﻮان ﯾﺎ از ﺑﯿﺮون آﻣﺪه ﺑﻮد ﯾﺎ ﯾﮑﯽ از ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎی زﻧﺪان ﺑﻮد. ﺑﻪ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ ﯾﮏ ﮐﺘﺎﺑﭽﻪ ی دﻋﺎی ﮐﻤﯿﻞ داده ﺷﺪ. زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ ﻫﻢ راه دﻋﺎﺧﻮان، دﻋﺎ را آﻫﺴﺘﻪ ﺗﮑﺮار ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﻫﺮ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﯾﮏ ﺑﺎر دﻋﺎﺧﻮان، دﻋﺎ را ﻗﻄﻊ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺑﻪ زﺑﺎن ﻓﺎرﺳﯽ ﻣﺮﺛﯿﻪ ﺧﻮاﻧﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد. آن وﻗﺖ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﮔﺎه ﻣﺮﺛﯿﻪ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﮔﻨﺎه و آﻣﺮزش ﻣﯽ ﺷﺪ، ﻓﺮﯾﺎد ﺿﺠﻪ ﺑﻪ اوج ﻣﯽ اﯾﻦ ﻓﻀﺎ ﺑﺮای ﻣﻦ ﻏﺮﯾﺐ ﻧﺒﻮد. ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻻﺟﻮردی و دﯾﮕﺮ ﻣﺴﺌﻮﻻن ﺑﻪ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ اﻟﻘﺎء ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ آن ﻫﺎ اﻧﺴﺎن ﻫﺎی ﮔﻨﺎه ﮐﺎری ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﻣﺖ ﺣﺰب » ﻪ  اﻟ « اﯾﺴﺘﺎده اﻧﺪ. ﺑﻪ آن ﻫﺎ اﻟﻘﺎء ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻋﻠﯿﻪ آن ﻫﺎ ﻫﺴﺖ. ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ و اﻧﺰوا ﻣﻮﺟﻮد، اﯾﻦ اﺣﺴﺎس ﮔﻨﺎه  ﹺ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﹺ رﮐﻮد در ﻓﻀﺎی ﮐﺎرﺑﻮدن را ﺗﺸﺪﯾﺪ ﻣﯽ ﮐﺮد. زﻧﺪاﻧﯽ ﺧﻮد را ﺑﯽ ﭘﻨﺎه ﻣﯽ دﯾﺪ. ﺑﺎ ﮔﺴﺘﺮش ﻣﻮج ﻧﺪاﻣﺖ و ﺗﻮاب ﻫﺎ ﻫﺎ ﻫﺮ روز ﻓﻀﺎی زﻧﺪان ﺗﻨﮓ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ و اﺣﺴﺎس ﺑﯽ ﭘﻨﺎﻫﯽ ﺷﺪت ﻣﯽ ﯾﺎﻓﺖ. اﻣﺎ اﯾﻦ ﻓﻀﺎ ﺑﺮای زﻫﺮه ﺑﻪ ﮐﻠﯽ ﻏﺮﯾﺐ ﺑﻮد. او ﭼﻨﯿﻦ ﺗﺼﻮری از زﻧﺪان ﻧﺪاﺷﺖ. آن ﺗﻮﺟﻪ  ﺷﺐ ﺑﺴﯿﺎر ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮد ﻧﻪ ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﯿﺮ دﻋﺎ و ﻣﺮﺛﯿﻪ ﮐﻪ اﺻﻼ ﯾﯽ ﺑﻪ آن ﻧﺪاﺷﺖ. ﭘﺲ از آن ﭼﻨﺪ ﺑﺎر از ﻣﻦ ﭘﺮﺳﯿﺪ آﯾﺎ اﯾﻦ ﺑﻪﻫﺎ راﺳﺘﯽ زﻧﺪاﻧﯽ ﺑﻮدﻧﺪ. او از دﯾﺪن آن ﻫﻤﻪ ﭼﻬﺮه ﻫﺎی ﻧﻮﺟﻮان در ﻣﯿﺎن ﭘﺴﺮان ﻣﻨﻘﻠﺐ ﺷﺪه ﺑﻮد. در ﺑﺎزﮔﺸﺖ از ﺣﺴﯿﻨﯿﻪ دﯾﮕﺮ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺳﺘﺎره و ﻣﺎه ﺗﻮﺟﻪ ﯾﯽ داﺷﺘﯿﻢ و ﻧﻪ ﺑﻪ ﻫﻮای ﺗﻤﯿﺰ ﺷﺒﺎﻧﻪ. ﻣﻦ ﻫﻢ ﺧﻮدم را در ﺑﯽ ﭘﻨﺎﻫﯽ و ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ آن ﺟﻮان ﻫﺎ ﺷﺮﯾﮏ ﻣﯽ ﻫﻔﺘﻪ ﻫﺎی ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺣ ﺴﯿﻨﯿﻪ ﺑﺮدﻧﺪ. ﻏﯿﺮ از ﭘﯿﺎده ﹺ ﻣﺴﯿﺮ ﺣﺴﯿﻨﯿﻪ ﮐﻪ ﺑﺮاﯾﻢ روی ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮد، ﻧﺸﺴﺘﻦ در ﺣﺴﯿﻨﯿﻪ و ﺷﻨﯿﺪن دﻋﺎﻫﺎ و ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎ، ﺧﺴﺘﻪ ﮐﻨﻨﺪه و ﮔﺎه ﺧﻔﻪ آور ﺑﻮد. ﻣﻦ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﯾﻠﯽ ﺑﻪ ﺷﺮﮐﺖ در دﻋﺎﺧﻮاﻧﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ، ﺑﺮای ﭘﺎﯾﺎن آن ﻟﺤﻈﻪ ﺷﻤﺎری ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﮔﺎه ﻫﻢ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻓﮑﺮی ﻣﺸﻐﻮل ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺗﺎ از آن ﻓﻀﺎ و ﻏﻢ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ. اﻣﺎ ﻫﺮ ﺑﺎر ﺻﺪای ﮔﻮش ﺧﺮاش ﺑﻠﻨﺪﮔﻮ و زﻣﺰﻣﻪ ﻫﺎی دﻋﺎﺧﻮاﻧﯽ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ ﻣﺮا ﺑﻪ آن ﻓﻀﺎ ﺑﺎزﻣﯽ ﺷﺒﯽ دﺧﺘﺮی را ﺑﻪ ﺳﻠﻮل ﻣﺎ آوردﻧﺪ ﮐﻪ ﺟﺰو دﺳﺘﻪ ﯾﯽ از زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی ﺗﺒﻌﯿﺪی از ﮐﺮدﺳﺘﺎن ﺑ ﻮد. آن ﻫﺎ در ﻗﺰل ﺣﺼﺎر ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﻌﻀﯽ ﺗﻮاب ﺑﻮدﻧﺪ و ﺣﺎﺟﯽ آن ﺎ را ﻫ

رﺳﯿﺪ.

دﯾﺪم.

ی ﯾﺄس

ﮔﺮداﻧﺪ.

ﺷﺎن