Munireh Baradaran - Simple Truth

157 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﭘﺎﺳﺪار ﻫﻢ ﮐﺎری ﻣﯽ ﮐﺮد. او ﺑﺴﯿﺎر ﻓﺮز و ﭼﺎﺑﮏ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ی ﮐﺎرﻫﺎ رﺳﯿﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺑﺎ ﺑﻮدن او ﻣﺎ ﻣﺸﮑﻞ ﮐﻢ ﺗﺮی داﺷﺘﯿﻢ. ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ را ﺑﻪ ﺣﻤﺎم ﻣﯽ ﹺ وﻗﺖ ﻏﺬا و ﭼﺎی ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎد. و ﺳﺮ داد. ﻫﻔﺘﻪ ﯾﯽ ﯾﮏ روز ﻫﻢ ﻧﺎﺧﻦ ﮔﯿﺮ و ﺳﻮزن ﺑﻪ ﺳﻠﻮل ﻫﺎ ﻣﯽ ﺳﻌﯿﺪه ﮐﻪ دوﺳﺖ داﺷﺖ او را ﺧﻮاﻫﺮﺳﻌﯿﺪه ﺻﺪا ﮐﻨﯿﻢ، ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﺎ ﺳﺎﯾﺮ ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ ﻟﺒﺎس ﻣﯽ ﺷﻠﻮار ﺟﯿ  ﭘﻮﺷﯿﺪ. ﻣﻌﻤﻮﻻ ﻦ و ﺑﻠﻮزﻫﺎی ﮐﻮﺗﺎه ﺑﻪ ﺗﻦ ﻣﯽ ﮐﺮد. آراﯾﺶ داﺷﺖ و ﺑﻪ ﺧﻮد ﻋﻄﺮ ﻣﯽ زد. ﺣﺪس ﻣﯽ زدﯾﻢ ﺑﺎ ﯾﮑﯽ از ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎی ﻣﺮد ﻧﺎﻣﺰد ﺷﺪه. ﮔﺎه ﺻﺪای آن ﭘﺎﺳﺪار را ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﺑﻪ اﺗﺎق ﺳﻌﯿﺪه در ﺳﻠﻮﻟﯽ ﻧﺰدﯾﮏ ﺳﻠﻮل ﻣﺎ ﻣﯽ ﻃﻮری رﻓﺘﺎر ﻣﯽ  آﻣﺪ. ﺳﻌﯿﺪه ﻣﻌﻤﻮﻻ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﺎ زﻧﺪاﻧﯽ درﮔﯿﺮی و دﻋﻮا ﭘﯿﺶ ﻧﯿﺎﯾ ﺪ. اﻣﺎ ﮔﺎه ﻣﻮذی ﹺ ﺧﺎﺻﯽ ﻫﻢ ﻧﺸﺎن ﻣﯽ ﮔﺮی داد. ﺑﻪ وﯾﮋه وﻗﺘﯽ اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮد ﻣﻮرد اﺣﺘﺮام ﻗﺮار ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ و ﺑﻪ او ﺑﯽ اﻋﺘﻨﺎﯾﯽ اﺳﺖ ﺷﺪه . ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ زری ﺑﻮد ﺑﯿﺶ ﹺ ﮐﺎرﻫﺎ را ﺑﻪ او واﻣﯽ ﺗﺮ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺧﻮدش را ﮐﻢ ﺗﺮ ﻣﯽ دﯾﺪﯾﻢ. اﻣﺎ از ﺳﺎل ٦٣ ﻣﻘﺮر ﺷﺪ ﮐﻪ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ را از اﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﺴﺌﻮ ﻟﯿﺖ ﻫﺎ ﺣﺬف ﮐﻨﻨﺪ. از آن ﭘﺲ دﯾﮕﺮ ﹺ دﯾﮕﺮی ﹺ زن زری را ﻧﺪﯾﺪﯾﻢ. او را ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ. ﭘﺲ از آن ﺳﻌﯿﺪه و ﭘﺎﺳﺪار ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﺎزﮔﯽ آﻣﺪه ﺑﻮد، روزﻫﺎ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﭘﺎﺳﺪاری ﮐﻪ ﺟﺪﯾﺪ ﺑﻮد، رﻓﺘﺎری ﻣﺆدب و ﻣﻬﺮﺑﺎن داﺷﺖ و ﺑﺎ دل ﺳﻮزی و ﺟﺪﯾﺖ ﮐﺎرﻫﺎی زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ را دﻧﺒﺎل ﻣﯽ ﮐﺮد. ﻫﺷﺐ ﺎ ﻫﻢ ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎی ﻣﺮد ﺳﺮﮐﺸﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﺑﻌﺪﻫﺎ او و ﺳﻌﯿﺪه ﻫﺮ دو از اوﯾﻦ ﯾﮏ ﺗﺎزه ﹺ دﯾﮕﺮ داﺷﺘﯿﻢ. ﻣﯿﻨﺎ زن ﺟﻮاﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ اﺗﻔﺎق ﻫﻤﺴﺮش دﺳﺖ وارد ﮔﯿﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد. آن دو ﺳﻪ ﺳﺎل ﻗﺒﻞ ﻫﻮادار ﯾﮑﯽ از ﮔﺮوه ﻫﺎی ﻣﺎرﮐﺴﯿﺴﺘﯽ ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﻌﺪﻫﺎ از آن ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﻫﺮ دو ﺑﻪ درس و ﮐﺎر ﻣ ﺸﻐﻮل ﺑﻮدﻧﺪ. ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﻪ زودی آزاد ﺷﻮﻧﺪ. اﯾﻦ ﺑﻪ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻣﺎ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ و دﯾﮕﺮ ﻗﺪم زدن در ﺳﻠﻮل ﭼﻨﺪان آﺳﺎن ﻧﺒﻮد. وﻗﺘﯽ ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ دﯾﮕﺮ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮای ﻗﺪم زدن وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ. اﻣﺎ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﯿﻢ درﺟﺎ ﺑﺰﻧﯿﻢ. در ﯾﮏ ﻧﻘﻄﻪ ﻣﯽ اﯾﺴﺘﺎدﯾﻢ و ﺑﺪون ﺣﺮﮐﺖ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﭘﺎﻫﺎ را ﯾﮏ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ دﺳﺘﻪ  ﮐﺮدﯾﻢ. ﺗﻮاﻓﻖ ﮐﺮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺳﺎﻋﺘﯽ را ورزش ﮐﻨﯿﻢ. ورزش ﺟﻤﻌﯽ ﺷﻮق دﯾﮕﺮی داﺷﺖ. در ﻫﻮای راﮐﺪ ﺳﻠﻮل ﺗﻨﻔﺲ ﺳﺨﺖ و ﻣﺸﮑﻞ ﺑﻮد. زری ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ی ورزش ﻣﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد، ﭼﻨﺪ ﺑﺎر درﯾﭽﻪ ی ﺳﻠﻮل را ﺑﺎز ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﺎ ﻫﻮای ﺗﺎزه ﺑﻪ ﺳﻠﻮل ﺑﺮﺳﺪ. ﻫﺮوﻗﺖ اﻣﮑﺎﻧﺶ ﺑﻮد، از اﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﮐﻤﮏ ارﻓﺎق ﻫﺎ و ﻫﺎ ﺑﻪ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺷﺐ ﻫﺎ ﺑﻌﺪ از ﺷﺎم ﮐﻪ ﻧﻮر ﺳﻠﻮل ﮐﻢ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ و ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﯿﻢ ﭼﯿﺰی ﺑﺨﻮاﻧﯿﻢ، ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﮔﭗ ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ. از ﺧﺎﻃﺮات و ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻫﺎ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﯿﻢ. ﻧﺎﻫﯿﺪ ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ در ﺳﻠﻮل ﻋﺎدت ﮐﺮده ﺑﻮد، ﺧﺎﻃﺮه ﻫﺎی ﺷﯿﺮﯾﻦ و ﮔﺎه ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﯾﮏ ﺑﺎر داﺳﺘﺎ ن ﻫﺎﯾﯽ از ﺟﻦ وﭘﺮی ﻣﯽ ﮔﻔﺖ. ﻣﻦ و زﻫﺮه ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدﯾﻢ ﮐﻪ

داد.

رﻓﺘﻨﺪ.

ﮐﺮد.