Munireh Baradaran - Simple Truth

161 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﺑﻮد و ﺣﻮاس ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﻣﺘﻮﺟﻪ رﯾﺸﺨﻨﺪﻫﺎ و ﺣﺮف ﻫﺎی ﻻﺟﻮردی ﺑﻮد. دﻟﯿﻞ ﭘﺎﻓﺸﺎری ﺻﺪﯾﻘﻪ را ﻣﯽ ﻣﯽ  ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻔﻬﻤﻢ. اﺣﺘﻤﺎﻻ ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻮﺿﻊ ﮔﯿﺮی و ﺣﺮف ﻫﺎی ﻣﺮا ﺑﺸﻨﻮد. ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻢ و ﺟﻠﻮ رﻓﺘﻢ. ﭘﺎﺳﺪار اﺟﺎزه داد ﺑﺎ آن ﻣﺮد ﺑﺪون واﺳﻄﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ. اﻫﻞ ﺗﺮﮐﯿﻪ ﺑﻮد. زﺑﺎﻧﺶ ﮐﻤﯽ ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﺎ زﺑﺎن آذری ﻣﺎ ﺑﻮد. ﻫﺮﺟﺎ ﮐﻪ ﺣﺮف ﯾﮏ دﯾﮕﺮ را ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪﯾﻢ ﺑﻪ اﻧﮕﻠﯿﺴﯽ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﯿﻢ. ﻟﺤﻦ دوﺳﺘﺎﻧﻪ اش و ﺣﻀﻮر ﺻﺪﯾﻘﻪ و آﺷﻨﺎی دﯾﮕﺮی ﮐﻪ در ﭼﻨﺪ ﻗﺪﻣﯽ ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺣﺮف ﺣﻮاس ﺑﻪ ﻫﺎی ﻣﺎ ﮔﻮش ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ، ﺑﻪ ﻣﻦ ﻗﻮت ﻗﻠﺐ ﻣﯽ داد. ﺑﻪ راﺣﺘﯽ و ﺣﺘﺎ ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ ﺧﻮدم را در زﻧﺪان ﺑﻪ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﮔﻔﺘﻢ. او از اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﯿﺶ ﺗﺮ از دو ﺳﺎل ﺑﻮد ﮐﻪ در زﻧﺪان ﺑﻮد م ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﭘﺮﺳﯿﺪ آﯾﺎ ﮐﺘﺎب در اﺧﺘﯿﺎر ﻣﺎ ﻣﯽ ﮔﺬارﻧﺪ؟ ﻣﻌﻠﻮم ﻣﯽ ﺷﺪ ﺑﻪ آن ﻫﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺎ ﮐﺘﺎب و اﻣﮑﺎﻧﺎت زﯾﺎدی دارﯾﻢ. ﮔﻔﺘﻢ: ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺘﺎب » ﻫﺎی اﺳﻼﻣﯽ ﮐﻪ آن ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ی ﺳﻠﻮل ﻫﺎ داده ﻧﻤﯽ ﻟﺤﻨﺶ « ﺷﻮد. دوﺳﺘﺎﻧﻪ ﺑﻮد و ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ. ﭘﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ آﯾﺎ ﻣﻦ ﻫﻢ از ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻧﺪاﻣﺖ ﮐﺮده و ﻃﺮف دار ﺟﻤﻬﻮری اﺳﻼﻣﯽ ﺷﺪه ام؟ ﮔﻔﺘﻢ: ﻓﮑﺮ ﻣﯽ » ﮐﻨﯽ آن ﭼﻪ در اﯾﻦ ﺟﺎ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯽ ﯾ ﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪه ﺗﻤﺎﻣﯽ واﻗﻌﯿﺖ زﻧﺪان ﺑﺎﺷﺪ؟ « ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﭘﺎﺳﺨﯽ ﻧﺪاد. ﻣﻦ ﻫﻢ ﺧﻨﺪﯾﺪم. از ﺷﻐﻠﺶ ﭘﺮﺳﯿﺪم. ﮔﻔﺖ ﺧﺒﺮﻧﮕﺎر اﺳﺖ. در ﭘﺎﯾﺎن ﺑﺮاﯾﻢ آرزوی ﺳﻼﻣﺘﯽ ﮐﺮد و ﺧﻮاﺳﺖ ﯾﮏ ﻋﮑﺲ از ﻣﻦ ﺑﮕﯿﺮد. اﻣﺘﻨﺎع ﮐﺮدم. ﮔﻔﺖ ﺑﺮای ﻣﻄﺒﻮﻋﺎت ﻧﯿﺴﺖ. ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮای ﯾﺎدﮔﺎر اﺳﺖ و ﭘﯿﺶ ﺧﻮدش ﻧﮕﻪ ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ. ﺑ ﺎز اﻣﺘﻨﺎع ﮐﺮدم. دوﺳﺘﺎﻧﻪ از ﻫﻢ وداع ﮐﺮدﯾﻢ و رﻓﺖ. ﻣﻦ و ﺻﺪﯾﻘﻪ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ و ﻣﻦ ﺳﺮ ﺟﺎی ﺧﻮدم ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ. اﺣﺴﺎس ﺧﺎﺻﯽ داﺷﺘﻢ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺎ ﯾﮏ اﻧﺴﺎن دﯾﮕﺮ، اﻧﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ زﻧﺪاﻧﯽ ﻧﺒﻮد و ﺑﻪ ﮐﺸﻮر دﯾﮕﺮی ﺗﻌﻠﻖ داﺷﺖ، ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﯾﯽ ﯾﮏ راﺑﻄﻪ ی اﻧﺴﺎﻧﯽ ﺑﺮﻗﺮار ﮐﺮده ﺑﻮدم. در اواﺧﺮ ﺑﻬﻤﻦ ﻣﺎه زﻫﺮه را ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﮐﺮدﻧﺪ. ﺟﺪاﯾﯽ ﻣﺎن ﺳﺨﺖ ﺑﻮد در ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻮﺗﺎه ﻣﻨﺎﺳﺒﺎت ﻋﻤﯿﻘﯽ ﺑﯿﻦ ﻣﺎن ﺑﺮﻗﺮار ﺷﺪه ﺑﻮد. اﻣﺎ درﻋﯿﻦ ﺣﺎل ﺧﻮش ﺣﺎل ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﻣﯽ رود ﮐﻪ از ﺳﻠﻮل ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ. از ﻣﺎﺟﺮاﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ از ﺑﻨﺪ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮده ﺑﻮدم، ﻣﺸﺘﺎق ﺑﻮد آن ﺟﺎ را ﺑﺒﯿﻨﺪ. از ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ و ﯾﮏ ﻧﻮاﺧﺘﯽ ﺳﻠ ﻮل ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم. دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺮا ﻫﻢ ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ. اﻣﺎ ﺑﺎزﺟﻮ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد: » ﻧﻪ ﻫﻨﻮز ﺧﯿﻠﯽ ﮐﺎرﻫﺎ دارﯾﻢ. « اﯾﻦ ﺣﺮف ﺗﺮس و دﻟﻬﺮه ی ﻣﺮا ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺑﻌﺪ از رﻓﺘﻦ زﻫﺮه ﻣﻦ و ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺪﯾﻢ. ﺑﯿﺶ ﺗﺮ وﻗﺖ ﹺ ﮐﺴﻞ ﻫﺎ ﺳﮑﻮت ﮐﻨﻨﺪه ﯾﯽ در ﺳﻠﻮل ﺑﺮﻗﺮار ﻣﯽ ﺷﺪ. ﻣﻦ و او ﮐﻢ ﺗﺮ ﻗ ﺎدر ﺑﻪ درک و ﺗﻔﺎﻫﻢ ﺑﺎ ﯾﮏ دﯾﮕﺮ ﺑﻮدﯾﻢ. ﺑﻨﯿﻪ ام ﺿﻌﯿﻒ ﺷﺪه و ﺑﺴﯿﺎر ﺗﺤﻠﯿﻞ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﻏﺬا آن ﻗﺪر ﮐﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ

ﮐﺮدم.