Munireh Baradaran - Simple Truth

168 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﭼﻮن ﺧﻮدش ﻣﻮرد اﻋﺘﻤﺎد ﺑﺎزﺟﻮ ﻗﺮار ﮔﺮﻓ ﺘﻪ ﺑﻮد. روزی ﺑﺎزﺟﻮ ﻫﻢ راه او ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺎن رﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﮔﻮﯾﺎ ﺑﺮای ﭘﯿﺪا ﮐﺮدن ردی از ﺑﺮادر ﭘﺮواﻧﻪ ﭼﻨﺪﺳﺎﻋﺘﯽ در ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮش ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﺎزﺟﻮ در ﺣﻀﻮر ﭘﺮواﻧﻪ و ﻣﺎدرش اﺳﻠﺤﻪ ﮐﻤﺮﯾﺶ را ﺑﺎز ﮐﺮده و ﮐﻨﺎر دﺳﺘﺶ ﻗﺮار داده و ﻧﻤﺎز ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮد. اﯾﻦ ﮐﺎر در ﻧﻈﺮ ﭘﺮواﻧﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ی ﺑﺰرﮔ ﻮاری ﺑﺎزﺟﻮ ﺑﻮد. و اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺎزﺟﻮ ﻫﯿﭻ ﺧﻄﺮی از ﺟﺎﻧﺐ ﭘﺮواﻧﻪ و ﻣﺎدر ﭘﯿﺮش اﺣﺴﺎس ﻧﻤﯽ ﮐﺮده، ﻣﻮﺿﻮع ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺄﻣﻠﯽ ﺑﺮای ﭘﺮواﻧﻪ ﻧﺒﻮد. ﻣﺮﺿﯿﻪ ﻫﻢ ﯾﮏ ﺳﺎﻟﯽ ﻣﯽ ﺷﺪ دﺳﺖ ﮔﯿﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد. او در ﻫﻤﺎن ﻣﺮاﺣﻞ اوﻟﯿﻪ ی ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ اﻃﻼﻋﺎﺗﺶ را داد ﺑﻮد. ﻣﯽ ﮔﻔﺖ: » روزی ﮐﻪ دﺳﺖ ﮔﯿﺮ ﺷﺪم ﻣﺮا ﺑﻪ ﮐﻤﯿﺘﻪ ی ٣٠٠٠ ﺑﺮدﻧﺪ. آن ﺟﺎ در ﮔﻮﺷﻪ ی راه رو ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻧﺎﻫﺎر آوردﻧﺪ. ﭘﻠﻮ و ﺧﻮرش ﻗﺮﻣﻪ ﺳﺒﺰی ﺑﻮد، ﻏﺬاﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ دارم. ﺑﺎ اﺷﺘﻬﺎ ﺑﺸﻘﺎب اول را ﺧﻮردم و ﭘﺮﺳﯿﺪم ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﯾﮏ ﺑﺸﻘﺎب دﯾﮕﺮ ﺑﺨﻮرم. ﻧﮕﻬﺒﺎن ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﺮاﯾﻢ ﻏﺬا رﯾﺨﺖ. ﻫﻤﺎن ﺟﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪم اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ ﺑﻪ زﻧﺪاﻧﯿﺎن ﮔﺮ ﺳﻨﮕﯽ ﻣﯽ دﻫﻨﺪ دروغ اﺳﺖ. « ﻧﺎﻫﯿﺪ ﮔﻔﺖ: » ﭘﺲ ﺗﻮ ﺑﺎ ﯾﮏ وﻋﺪه ﭘﻠﻮوﺧﻮرش ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻋﻘﯿﺪه دادی. ﻫﺮ دو « ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ. در آن روزﻫﺎ ﻏﺬاﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﯽ دادﻧﺪ آن ﻗﺪر ﮐﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﯿﻤﻪ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻮدﯾﻢ. ﭘﺮﺳﯿﺪم در ﺑﻨﺪ آن ﻫﺎ ﻫﻢ ﻏﺬا ﻫﻤﯿﻦ اﻧﺪازه اﺳﺖ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ اﻣﺎ آن « ﺑﻠﻪ» ﻫﺎ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﺧﺮ ﯾﺪ ﻣﻮاد ﻏﺬاﯾﯽ دﯾﮕﺮ ﭼﻮن ﺧﺮﻣﺎ و ﻣﯿﻮه ﮐﻢ ﺑﻮد را ﺟﺒﺮان ﮐﻨﻨﺪ. ﻣﺮﺿﯿﻪ ﻣﯽ » ﮔﻔﺖ: ﺷﮑﺮ ﺧﺪا ﮐﻪ ﺷﻮﻫﺮم ﻫﻢ ﺗﻮاب ﺷﺪه و در ﺑﻨﺪ ﺟﻬﺎدی ﻫﺎ ﮐﺎر زﻧﺪاﻧﯽ « ﮐﻨﺪ. ﻣﯽ ﻫﺎی آن ﺑﻨﺪ ﮐﺎرﻫﺎﯾﯽ ﭼﻮن ﻧﺠﺎری، ﺑﺎﻏﺒﺎﻧﯽ و ﺗﻌﻤﯿﺮات را ﺑﻪ ﻋﻬﺪه داﺷﺘﻨﺪ. ﻣﺮﺿﯿﻪ و ﺷﻮﻫﺮش، ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﻫﻮادار ﯾﮏ ﮔﺮوه ﻣﺎرﮐﺴﯿ ﺴﺘﯽ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﺧﺎﺻﯽ ﺟﺰ ﺧﻮاﻧﺪن ﭼﻨﺪ ﺟﺰوه و ﮐﻤﮏ ﻣﺎﻟﯽ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. ﻣﺮﺿﯿﻪ ﺑﻪ ﻫﻔﺖ ﺳﺎل و ﺷﻮﻫﺮش ﺑﻪ دوازده ﺳﺎل ﻣﺤﮑﻮم ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. ﭘﺮواﻧﻪ ﻫﻢ ﺑﻪ ده ﺳﺎل ﻣﺤﮑﻮم ﺷﺪه ﺑﻮد. او ﻫﻢ ﻫﻮادار ﯾﮏ ﮔﺮوه ﻣﺎرﮐﺴﯿﺴﺘﯽ ﺑﻮد. ﺣﮑﻢ ﻫﺎ ﺑﺮاﯾﺸﺎن ﻣﻬﻢ ﹺ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻋﻔﻮ ﺑﻮدﻧﺪ. ﻧﺒﻮد. ﺑﻪ اﻣﯿﺪ ﺑﻪ ﮐﺎرﮔﺮان زﻧﺪاﻧﯽ دﺳﺖ ﻣﺰد داده ﻧﻤﯽ ﺷﺪ. اﻣﺎ اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﻣﻼﻗﺎت ﻧﺪاﺷﺖ ﯾﺎ ﺧﺎﻧﻮاده اش دارای ﺑﻨﯿﻪ ی ﻣﺎﻟﯽ ﮐﺎﻓﯽ ﻧﺒﻮد، آن وﻗﺖ درﺧﻮاﺳﺘﯽ ﻣﯽ داد و ﺣﺪود ٣٠٠ ﺗﻮﻣﺎن ﮐﻤﮏ ﺧﺮﺟﯽ ﺑﻪ او داده ﻣﯽ ﺷﺪ. اﯾﻦ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﺎرﺷﺎن در راه ﺧﺪا و ﺑﺨﺸﺶ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺷﺎن اﺳﺖ. ﮐﻢ ﺗﺮ ﮐﺴﯽ، ﺣﺘﺎ اﮔﺮ ﺧﺎﻧﻮا ده اش از ﻧﻈﺮ ﻣﺎﻟﯽ در ﻣﻀﯿﻘﻪ ﺑﻮد، ﺑﻪ ﺧﻮد ﺟﺮأت ﻣﯽ داد درﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻤﮏ ﻣﺮﺿﯿﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻗﺪم ﻧﻤﯽ زد. در ﮔﻮﺷﻪ ی ﺳﻠﻮل ﮐﺰ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﺣﺮف ﻫﺎی ﭘﺮواﻧﻪ ﮔﻮش ﻣﯽ داد. ﭘﺮواﻧﻪ ﻗﺪم ﻣﯽ زد و از رؤﯾﺎﻫﺎﯾﺶ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ. ﮔﺎه ﺧﻮد را در ﺮﮔﻞ  ﭘﺎرﮐﯽ ﭘ وﺳﺒﺰه ﺗﺼﻮر ﻣﯽ ﮐﺮد و ﮔﺎه در ﺧﺎﻧﻪ ی ﺧ ﻮدﺷﺎن. ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ واﻗﻌﯿﺖ زﻧﺪاﻧﯽ ﺑﻮدﻧﺶ را ﺑﭙﺬﯾﺮد و ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ و

ﺧﺮﺟﯽ ﮐﻨﺪ.