Munireh Baradaran - Simple Truth

169 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﺳﺮﮔﺮﻣﯽ ﯾﯽ ﺑﺮای ﺧﻮد ﺟﻮر ﮐﻨﺪ. وﻗﺘﯽ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع را ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ ﺗﺼﺪﯾﻖ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ زﻧﺪاﻧﯽ ﺑﻮدﻧﺶ را ﺑﭙﺬﯾﺮد. ﻣﯽ ﮔﻔﺖ: » اﯾﻦ اﺣﺴﺎس ﺳﺮﻣﻮﺿﻌﯽ ﻫﺎ اﺳﺖ ﮐﻪ اﻧﮕﯿﺰه ﯾﯽ ﺑﺮای زﻧ ﺪاﻧﯽ ﺑﻮدن ﺧﻮدﺷﺎن دارﻧﺪ. اﻣﺎ ﻣﻦ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺗﻮاب ﻫﺴﺘﻢ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﻗﺒﻮل ﮐﻨﻢ در زﻧﺪان ﺑﺎﺷﻢ. ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺮاﯾﻢ ﺑﯽ ﻣﻌﻨﯽ اﺳﺖ. « ﻤﯽﻧ ﺑﺮدﻧﺪ، اﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ دﻟﯿﻞ ﮐﻪ واﻗﻌﯿﺖ زﻧﺪاﻧﯽ ﺑﻮدﻧﺸﺎن را ﻧﻤﯽ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻨﺪ، زﻧﺪان ﺑﺮ آن ﻫﺎ ﺳﺨﺖ ﺗﺮ ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ. ﻣﺎ ﮐﻪ در ﻫﺮ ﺷﺮاﯾﻄﯽ و ﺑﺎ ﮐﻮﭼﮏ ﺗﺮﯾﻦ اﻣﮑﺎﻧﯽ ﺑﺮای ﮔﺬراﻧﺪن اوﻗﺎت ﺧﻮد ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ و ﺳﺮﮔﺮﻣﯽ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻣﯽ دا دﯾﻢ، روزﻫﺎﯾﻤﺎن ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ. ﺑﺴﯿﺎر ﭘﯿﺶ ﻣﯽ آﻣﺪ ﮐﻪ ﭘﺮواﻧﻪ از ﺑﺎزﺟﻮﯾﺶ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﺪ. ﻣﺮﺿﯿﻪ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺳﺆال ﻫﺎﯾﺶ او را ﻫﻢ راﻫﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﭘﺮواﻧﻪ ﻣﯽ » ﮔﻔﺖ: وﻗﺘﯽ ﺑﺎزﺟﻮ ﺑﺮاﯾﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ در ﯾﮏ ﺣﺎﻟﺖ ﻋﺮﻓﺎﻧﯽ ﻓﺮو ﻣﯽ « روم. ﺑﺎ ﺷﯿﻔﺘﮕﯽ ﺑﺴﯿﺎر از او ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺑﺎزﺟﻮ ﺑﺮای او از ﺟﻨﮓ و ا ﺳﻼم و ﭼﯿﺰﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﺣﺮف ﻣﯽ زد و ﮔﺎه ﺑﻪ او اﺟﺎزه ﻣﯽ داد روﺑﻪ روﯾﺶ ﺑﻨﺸﯿﻨﺪ و ﺑﺪون ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ او را ﻧﮕﺎه ﮐﻨﺪ. اﻧﮕﯿﺰه ی درﺧﻮاﺳﺖ ﮔﺬراﻧﺪن ﭼﻨﺪ روز ﺗﻌﻄﯿﻠﯽ در ﺳﻠﻮل از ﺟﻤﻠﻪ اﻣﯿﺪی ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﺮواﻧﻪ ﺑﺮای دﯾﺪن ﺑﺎزﺟﻮﯾﺶ در ﺳﺮ داﺷﺖ. ﻫﺮ روز ﺑﻪ اﻣﯿﺪ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﻣﯽ ﺷﺪ. ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﮔﻔﺖ » ﺧﻮاب دﯾﺪه ام اﻣﺮوز ﺑﻪ ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ ﺧﻮاﻫﻢ رﻓﺖ. « ﺗﺎ ﺷﺐ ﺑﻪ اﯾﻦ اﻣﯿﺪ ﻗﺪم ﻣﯽ زد و ﻫﻤﻪ ی ﺻﺤﺒﺖ ﻫﺎﯾﺶ ﺑﻪ ﺑﺎزﺟﻮ ﺧﺘﻢ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﻫﺮ ﺑﺎر ﺑﺎ ﺑﺎزﺷﺪن درﯾﭽﻪ ی ﺳﻠﻮل از ﺟﺎ ﻣﯽ ﭘﺮﯾﺪ. آن ﺑﺎری ﮐﻪ او را ﺑﺮای ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ ــ و از ﺑﺨﺖ ﺑﺪ او، ﺗﻨﻬﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﯾﮏ ﺑﺎر او را ﺧﻮاﺳﺘﻨ ﺪ ــ ﭼﻬﺮه اش ﺳﺮخ ﺷﺪ. ﻣﺪﺗﯽ ﺑﺎ روﺳﺮﯾﺶ ور رﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ آراﺳﺘﮕﯽ روی ﺳﺮش ﻗﺮار ﮔﯿﺮد. ﻧﻈﺮ ﻣﺮﺿﯿﻪ را ﻫﻢ ﺟﻮﯾﺎ ﺷﺪ. وﻗﺘﯽ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺣﺎﻟﺖ ﺷﻮر و ﺷﯿﻔﺘﮕﯽ اش ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﻋﺸﻖ او ﺑﻪ ﺑﺎزﺟﻮ ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺪار ﺑﻨﺪﺷﺎن ﮔﺰارش ﺷﺪه ﺑﻮد و او را ﺑﺎ ﺗﺤﻘﯿﺮ و اﻫﺎﻧﺖ از ﺑﻨﺪ ﮐﺎرﮔﺎه اﺧﺮاج ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. ﻣﻦ و ﻧﺎﻫﯿﺪ در ﺣﻀﻮر آن دو ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف ﻧﻤﯽ زدﯾﻢ. وﺟﻮدﺷﺎن ﮐﺴﻞ آور و ﺧﺴﺘﻪ ﮐﻨﻨﺪه ﺑﻮد. روی ﻫﻢ ﺮده  رﻓﺘﻪ روزﻫﺎی ﺗﻌﻄﯿﻠﯽ ﻧﻮروز، ﺳﻠﻮل ﺣﺎﻟﺖ ﻣ ﯾﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮد. ﺻﺪای ﭘﺎﯾﯽ در راه رو ﺷﻨﯿﺪه ﻧﻤﯽ ﺷﺪ. در ﻫﻢ ﺑﺎز ﻧﻤﯽ و ﺷﺪ ﻏﺬا را از درﯾﭽﻪ ﺑﻪ داﺧﻞ ﻣﯽ ﺳﺮاﻧﺪﻧﺪ. روزﻧﺎﻣﻪ ﻫ ﭘﺲ از ﺗﻌﻄﯿﻼت آن دو را ﺑﺮدﻧﺪ. وﺿﻊ آن ﻫﺎ ﺑﺮاﯾﻢ ﺑﺴﯿﺎر رﻗﺖ اﻧﮕﯿﺰ ﺑﻮد. آرزو ﮐﺮدم ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﻫﻢ ﭼﻮن ﺑﻨﺪی ﻧﻔﺮﺳﺘﻨﺪم.

ﯾﮏ ﭼﻨﯿﻦ روﺣﯿﻪ ﯾﯽ در زﻧﺪان ﺑﺮاﯾﻢ آﺷﻨﺎ ﺑﻮد. ﻣﻠﯿﺤﻪ ﻫﻢ ﭼﻨﯿﻦ روﺣﯿﻪ ﯾﯽ داﺷﺖ. ﺑﻪ رﻏﻢ اﯾﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ دﺳﺘﻪ از زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ در ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﺑﺎ دﯾﮕﺮان، ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﻫﺎ و دﻟﻬﺮه ﻫﺎی ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ را ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ و از آﯾﻨﺪه و ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺧﻮد ﭼﻨﺪان در ﻫﺮاس ﺑﻪ ﺳﺮ

ﻢ ﻧﺒﻮد.