Munireh Baradaran - Simple Truth

16 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ی دوم ﺑﯽ ﺿﺮﺑﻪ

ﹺ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﯽ را ﺻﺪا ﮐﺮد ﮐﻪ دﺳﺘﻢ را اﺧﺘﯿﺎر دﺳﺘﻢ را ﻋﻘﺐ ﮐﺸﯿﺪم. زن ه ﺿﺮﺑﻪ ﮐﻪ زد ﮔﻔﺖ ﺑﻘﯿﻪ را ﻣﯽ  ﻧﮕﻪ دارد. د ﺑﺨﺸﻢ. ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺷﮑﻨﺠﻪ ی ﻣﻀﺤﮑﯽ ﹺ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﯽ دﺳﺘﻮر داد آن آﻣﺪ. دﺳﺘﻢ را ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﮐﺒﻮد و ورم ﮐﺮده ﺑﻮد. ﺑﻌﺪ ﺑﻪ زن ﺷ ﺐ ﻣﺮا در ﺳﯿﺎه ﭼﺎل ﻧﮕﻪ دارﻧﺪ، ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ اﯾﺴﺘﺎده ﺗﺎ ﺻﺒﺢ و ﻏﺬا ﻫﻢ ﻧﺪﻫﻨﺪ. ﻧﮕﻬﺒﺎن ﻣﺮا ﺑﻪ ﺳﻠﻮﻟﯽ ﺑﻪ اﺑﻌﺎد ﯾﮏ در ﯾﮏ ﺑﺮد. وﻗﺘﯽ در را ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺑﺴﺖ ، ﹰ ﺗﺎرﯾﮏ ﺷﺪ. دﺳﺘﻮر داﺷﺘﻢ ﻧﻨﺸﯿﻨﻢ. ﺳﺎﻋﺎﺗﯽ را ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ اﯾﺴﺘﺎده ﮔﺬراﻧﺪم. ﻫﺮ ﻣﻄﻠﻘﺎ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﯾﮏ ﺑﺎر ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﯽ ﺑﺮای ﺳﺮﮐﺸﯽ ﻣﯽ آﻣﺪ. ﺑﻌﺪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ. ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮب ﻧﺒﻮد. وﻗﺘﯽ ﻧﮕﻬﺒﺎن آﻣﺪ و ﻣﺮا ﺑﻪ ﺣﺎل ﻧﺸﺴﺘﻪ دﯾﺪ، دﺳﺘﻮر داد ﺑﻠﻨﺪ  اﺻﻼ ﺷﻮم. ﮔﻔﺘﻢ ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ. او ﻫﻢ اﺻﺮاری ﻧﮑﺮد. ﺣﺘﺎ ﭘﺘﻮﯾﯽ ﻫﻢ آورد. ﻣﯽ ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم و ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ  ﺧﻮاﺳﺖ ﻏﺬا ﻫﻢ ﺑﯿﺎورد. ﮔﻔﺘﻢ ﻣﯿﻞ ﻧﺪارم. ﭘﺎﻫﺎﯾﻢ را ﮐﺎﻣﻼ اﻧﺪﮐﯽ ﺑﺨﻮاﺑﻢ. ﺑﻌﺪازﻇﻬ ﺮ آن روز، ﺑﺎز ﻣﺮا ﺑﺮدﻧﺪ. ﺑﺎزﺟﻮ ﺟﺎروﺟﻨﺠﺎل راه اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺟﺎﺳﺎزی ﻫﺎ ﮐﺸﻒ ﺷﺪ ﭼﻨﯿﻦ ه و وﭼﻨﺎن ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ. ﻣﻌﻠﻮم ﺷﺪ ﻫﻤﺎن روز در ﻣﺠﺪد از ﻣﻨﺰل ﺑﺮادرم، ﺗﻌﺪادی ﻧﺸﺮﯾﻪ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده  ﺑﺎزرﺳﯽ اﻧﺪ. ﺑﻌﺪ ﻋﮑﺴﯽ را ﻧﺸﺎﻧﻢ داد و ﺑﺎ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﮐﯿﺴﺖ؟ » « ﻋﮑﺲ ﺳﻪ درﭼﻬﺎر ﺧﻮدم ﺑﻮد . ﮔﻔﺖ: ﻣﯽ» داﻧﯽ از ﮐﺠﺎ ﭘﯿﺪا ﺷﺪه؛ از ﺟﺎﺳﺎزی ﻣﻨﺰل ﺑﺮادرت. ﻣﯽ« داﻧﺴﺘﻢ دروغ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ. ﻋﮑﺲ در آﻟﺒﻮم ﺧﺎﻧﻮاد ﮔﯽ ﺑﺮادرم ﺑﻮد. ﺑﺎزﺟﻮ ﺗﻬﺪﯾﺪ ﻣﯽ ﻣﯽ» ﮐﺮد ﻓﺮﺳﺘﻢ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ آدم ﺷﻮﯾﺪ. « ﺑﻌﺪ ﻣﺮا ﻫﻢ راه ﻧﺮﮔﺲ ﺳﻮار ﭘﯿﮑﺎﻧﯽ ﮐﺮد ه و ﺑﻪ ﺟﺎ دﯾﮕﺮ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ دور ﻧﺒﻮد، ﺑﺮدﻧﺪ. ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪم در ﻫﻤﺎن ﻣﺤﻮﻃﻪ ﺑﻪ زﻧﺪان ﭘﺎدﮔﺎن ﻋﺸﺮت آﺑﺎد ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪه اﯾﻢ. زﻧﺪان آن ﺟﺎ، ﺷﺎﻣﻞ ﯾﮏ راه رو ﻣﯽ ﺷﺪ و ﺣﺪ ود ﺳﯽ ﺳﻠﻮل ﹰ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺑﺰرگ . ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻌﺪ اﯾﻦ زﻧﺪان ﭼﻨﺪ ﺑﺮاﺑﺮ ﺷﺪ. ﻣﺮا در ﺳﻠﻮﻟﯽ ﯾﮏ ﻧﻔﺮه اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ. ﺑﻘﯿﻪ را ﻧﯿﺰ در ﺳﻠﻮل ﻫﺎی دﯾﮕﺮ. ﻏﺮوب ﺑﻮد. ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻗﺪم زدن. ﺻﺪای ﭘﺎﯾﯽ در راه رو ﺷﻨﯿﺪه ﻧﻤﯽ ﺷﺪ. ﺳﺮود اﻧﺘﺮﻧﺎﺳﯿﻮﻧﺎل را زﻣﺰﻣﻪ ﻣﯽ از ﮐﺮدم. ﺑﯿﺮون ﺻﺪاﺋﯽ ﭼﻨﺎن ﻫﻢ ﺷﻨﯿﺪه ﻧﻤﯽ ﺷﺪ. ﺻﺪاﯾﻢ را ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﮐﺮدم. ﻓﮑﺮم ﭘﺮﯾﺸﺎن ﺑﻮد. دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﺨﻮاﻧﻢ. اﻣﺸﺐ » در ﺳﺮ ﺷﻮری دارم... « اﻣﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﺠﺎﻟﻢ ﻧﺪاد ﺗﺎ آن را ﺑﻪ آﺧﺮ ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ. اﯾﻦ ﺗﺮاﻧﻪ ﻣﺮا ﯾﺎد زﯾﺒﺎﺗ ﺮﯾﻦ و ﻟﻄﯿﻒ ﺗﺮﯾﻦ اﺣﺴﺎﺳﻢ اﻧﺪاﺧﺖ. در آن ﻟﺤﻈﻪ، ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺗﺎری را ﮐﻪ در اﻧﺘﻈﺎرم ﺑﻮد، ﺑﺎور ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﺗﻠﺨﯽ ﮔﺮﯾﺴﺘﻢ. ﺷﺐ، ﻫﻨﮕﺎم ﺷﺎم ﺑﻪ ﻧﮕﻬﺒﺎن ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎ ﯾﮏ ﻧﮕﻬﺒﺎن زن ﮐﺎر دارم. ﻣﻨﻈﻮرم را ﻓﻬﻤﯿﺪ؛ رﻓﺖ و ﻣﻘﺪاری ﭘﻨﺒﻪ آورد. روز ﺳﻮﻣﯽ ﮐﻪ آن ﺟﺎ ﺑﻮدم ﺑﺮای ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ ﺻﺪاﯾﻢ ﮐﺮدﻧﺪ. ﺑﺮﺧﻼف آن ﭼﻪ اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺘﻢ، ﺑﺎزﺟﻮ ﺑﺮﺧﻮردی رﺳﻤﯽ و ﺗﺎﺣﺪودی ﻣﺤﺘﺮﻣﺎﻧﻪ داﺷﺖ. از ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ اﻋﺘﺮاف ﮐﻨﻢ. او از ﺣﻘﺎﻧﯿﺖ ﺟﻤﻬﻮری اﺳﻼﻣﯽ

ﺋﯽ