Munireh Baradaran - Simple Truth

170 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم در دادﮔﺎه ﮔﺎه ﮐﺎر اﺟﺒﺎری را ﻫﻢ ﺑﻪ ﺣﮑﻢ زﻧﺪاﻧﯽ اﺿﺎﻓﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ. وﺣﺸﺘﻢ از اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﺣﮑﻤﯽ ﺑﺮای ﻣﻦ ﻫﻢ ﺻﺎدر ﮐﻨﻨﺪ. ﮐﺎر ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد. ﻣﺴﺌ ﻠﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺗﺤﻘﯿﺮ و اﻫﺎﻧﺖ ﺑﻮد و زﻧﺪﮔﯽ در ﺟﻬﻨﻤﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم » ﺑﻨﺪ ﮐﺎرﮔﺎه ﮐﻪ ﺟﺎﯾﯽ « ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﻪ دﯾﮕﺮی اﻋﺘﻤﺎد ﻧﻤﯽ * * * ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ ﺑﺮای ﺗﮑﻤﯿﻞ ﭘﺮوﻧﺪه ی دادﮔﺎه )ﺑﺎزﭘﺮﺳﯽ( ﺷﺮوع ﺷﺪ. در اﯾﻦ ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ ﻫﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺳﺎل ﻫﺎ از آن ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد. ﺑﻪ ﭼﯿﺰ ﻫﺎﯾﯽ ﻣﺘﻬﻢ ﻣﯽ ﺷﺪم ﮐﻪ از آن ﻫﺎ ﺑﯽ اﻃﻼع ﺑﻮدم و ﻫﯿﭻ رﺑﻄﯽ ﺑﻪ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﻣﻦ ﻧﺪاﺷﺖ. و ﺣﺎﻻ ﻏﯿﺮ از ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ، ﺳﺮﺑﺎزﺟﻮ ﻫﻢ دﺧﺎﻟﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ در ﺧﺸﻮﻧﺖ و ﺑﺪدﻫﻨﯽ ﺳﺮآﻣﺪ ﺑﻮد. ﯾﮏ روز ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺧﻮاﻫﺮم دﺳﺖ ﮔﯿﺮ ﺷﺪه و در ﺗﻨﺎﻗﺾ ﺑﺎ ﺣﺮف ﻫﺎی ﻣﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ. دﺳﺖ ﮔﯿﺮی او ﺑﺮا ﯾﻢ ﺳﺨﺖ دردﻧﺎ ک ﺑﻮد. اﻣﺎ ﺣﺮف ﻫﺎی اﺣﺘﻤﺎﻟﯽ او را اﻧﮑﺎر ﮐﺮدم. ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺑﻪ ﻣﻦ دروغ ﮔﻔﺘﻪ اﻧﺪ و او دﺳﺖ ﮔﯿﺮ ﻧﺸﺪه اﺳﺖ. ﻣﻼﻗﺎت ﻫﺎﯾﻢ ﺿﺒﻂ ﻣﯽ و ﺷﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺟﻮاب ﮔﻮ ﻣﯽ ا ﮔﺮ ﺣﺮﻓﯽ از ﯾﮑﯽ  ﺑﻮدم. ﻣﺜﻼ از ﻓﺎﻣﯿﻞ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﻣﯽ آﻣﺪ، ﺑﺎﯾﺪ ﻧﺴﺒﺖ و ﺟﺎﯾﮕﺎه او را در ﺧﺎﻧﻮاده روﺷﻦ ﻣﯽ م ﮐﺮد و اﯾﻦ ﮐﻪ ﭼﻪ ﮐﺎره اﺳﺖ و ﻏﯿﺮه. ﺑﺎزﺟﻮ ﺑﻪ ﻃﻮرﺿﻤﻨﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﻬﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﮐﯿﻔﺮﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺤﺪود ﺑﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ از ﻣﻦ درﺑﺎره ی آن ﺳﺆال ﺷﺪه. ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد: اﯾﻦ » را ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ ﮐﻪ آﻣﺎدﮔﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ. « ﺑﻌﺪﻫﺎ در دادﮔﺎه ﻣﻨﻈﻮر او را ﻓﻬﻤﯿﺪم. ﻧﯿﻤﯽ از ﮐﯿﻔﺮﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮔﺰارش ﻫﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﻣ ﺮﺑﻮط ﺑﻪ رﻓﺘﺎر و ﺑﺮﺧﻮردم در زﻧﺪان ﺑﺎ آب ، در اﯾﻦ دوره از ﻧﻈﺮ ﺟﺴﻤﯽ و روﺣﯽ ﺳﺨﺖ ﺑﯿﻤﺎر ﺑﻮدم. دﯾﮕﺮ ﭼﻮن ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺮای ﺳﺮﮔﺮﻣﯽ ﺧﻮدم و ﻫﻢ ﺳﻠﻮﻟﯽ ﻫﺎﯾﻢ ﺷﻌﺮ و آواز ﺑﺨﻮاﻧﻢ، ﯾﺎ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ. ﺗﻤﺎم روز را ﺳﺎ ﮐﺖ ﺑﻮدم و در ﺧﻮدم ﻓﺮو ﻣﯽ رﻓﺘﻢ و ﻧﺎﺧﻮاﺳﺘﻪ رﻧﺞ ﺧﻮدم را ﺑﻪ ﻧ ﺎﻫﯿﺪ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﯽ ﻣﺤﺪود و ﺗﻨﮓ در ﺳﻠﻮل اﺳﺖ ﮐﻪ  ﮐﺮدم. اﯾﻦ ﻃﺒﯿﻌﺖ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮاه دﯾﮕﺮی را ﻫﻢ ﺑﺎ رﻧﺞ و ﺷﺎدﯾﺶ ﺳﻬﯿﻢ ﻣﯽ  ﻧﺎﺧﻮاه آدم ﮐﻨﺪ. ﻧﺎﻫﯿﺪ ﮐﻪ از ﮐﻤﮏ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺎﺗﻮان ﺑﻮد، ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽ داد ﻣﺮا ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮدم ﺑﮕﺬارد. اﻣﺎ ﺑﺮﺧﻼف ﻫﻤﯿﺸﻪ اﯾﻦ داروی درﻣﺎن ﻣﻦ ﻧﺒﻮد. ﺳﺮدرﮔﻢ ﺗﺮ از آن ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻢ. درﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ از زﻧﺪﮔﯽ اﺣﺴﺎس ﺑﯿﺰاری ﻣﯽ ﮐﺮدم و ﻧﻘﻄﻪ ی اﻣﯿﺪی ﻓﺮاروی ﺧﻮد ﻧﻤﯽ دﯾﺪم، اﻣﺎ از ﻣﺮگ ﻫﺮاس داﺷﺘﻢ ﯾﺎ ﺣﺪاﻗﻞ ﺟﺴﺎرت اﻗﺪام ﺑﻪ ﺧﻮدﮐﺸﯽ را ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﻗﺪرت ﺗﺤﻤﻞ ﺑﺎر ﺳﻨﮕﯿﻦ زﻧﺪﮔﯽ ﯾﯽ را ﮐﻪ در آن دوره ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﺤﻤﯿﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد، ﻧﺪاﺷﺘﻢ. دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺳﺖ ﺑﻤ ﯿﺮم، اﻣﺎ ﺑﻪ ﻃﻮرﻃﺒﯿﻌﯽ و ﺑﺪون اﻗﺪام ﺑﻪ ﺧﻮدﮐﺸﯽ. ﺑ ﻪ

ﮐﺮد.

وﺗﺎب.