Munireh Baradaran - Simple Truth

171 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﺑﯿﺎن دﯾﮕﺮ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ راﺣﺖ ﺷﻮم. ﻏﺬا ﻧﻤﯽ ﺧﻮردم. ﻧﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ اﻋﺘﺼﺎب ﻏﺬا ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻢ اﻣﺎ ﻫﯿﭻ اﻧﮕﯿﺰه ﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺧﻮردن وادارد، در ﺧﻮد اﺣﺴﺎس ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم. ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ اﺣﺴﺎس ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ﺑﻞ ﮐﻪ ﯾﺎدآوری و دﯾﺪن ﻏﺬا ﺣﺎﻟﻢ را ﺑﻪ زد. ﻫﻢ ﻣﯽ ﭘﺰﺷﮏ زﻧﺪان ﻣﻘﺪاری ﻗﺮص ﺧﻮاب آور و آرام ﺑﺨﺶ داده ﺑﻮد. داروﻫﺎ را ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯿﺮون از ﺳﻠﻮل ﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻢ. اﺟﺎزه داﺷﺘﯿﻢ ﺷﺒﯽ ﯾﮑﯽ از آن را ﺑﺮدارﯾﻢ. در ﻓﺮﺻﺖ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﭼﺸﻢ ﭘﺎﺳﺪار را دور ﻣﯽ دﯾﺪم، ﺗﻌﺪاد ﺑﯿﺶ ﺗﺮی ﺑﺮﻣﯽ داﺷﺘﻢ و ﻣﺨﻔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﺑﻪ ﭼﻪ ﻗﺼﺪی؟ ﺑﺮای ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻧﺎروﺷ ﻧﺎﻫﯿﺪ ﻫﻢ ﯾﮏ ﺷﯿﺸﻪ ﺷﺮﺑﺖ داروﯾﯽ داﺷﺖ. ﮔﺎه ﺷﯿﺸﻪ ی ﺷﺮﺑﺖ در ﺳﻠﻮل ﺟﺎ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ. ﯾﮏ ﺷﺐ ﮐﻪ ﻧﺎﻫﯿﺪ را ﺑﺮای دﻋﺎی ﮐﻤﯿﻞ ﺑﻪ ﺣﺴﯿﻨﯿﻪ ﺑﺮدﻧﺪ ــ و ﻣﻦ در آن روزﻫﺎ ﮐﻪ ﺗﻮان و ﯾﺎرای ﺣﺮﮐﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ، از رﻓﺘﻦ ﺳﺮﺑﺎز ﻣﯽ زدم ــ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﯿﺸﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ در ﺳﻠﻮل ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد. ﻧﺎﻫﯿﺪ آﻣﺎده ﭘﺸﺖ در ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﺎزﺷﺪن در اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد. ﺷﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﺸﻤﮏ ﻣﯽ زد. ﺑﺎ رﻓﺘﻦ ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺣﺪاﻗﻞ دو ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪم. دﺳﺖ و ﭘﺎﯾﻢ ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﻟﺮزﯾﺪن. وﺣﺸﺖ از ﯾﮏ اﻗﺪام، ﻋﻤﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺑﺮای اﻧﺠﺎم آن ﻣﺼﻤﻢ ﻧﺒﻮدم، ﺑﻪ ﺟﺎﻧﻢ ﭼﻨﮓ ﻣﯽ زد . ﺑﺎ ﺷﯿﺸﻪ ﭼﻪ آﺳﺎن ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ رگ دﺳﺘﻢ را ﺑﺰﻧﻢ. اﻣﺎ ﻧﺎ ﻫﯿﺪ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﺮا ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮد ــ اﯾﻦ را ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ــ ﭘﯿﺶ از ﺧﺎرج ﺷﺪن، ﺷﯿﺸﻪ را ﺑﯿﺮون ﮔﺬاﺷﺖ. ﺷﺎﯾﺪ راﺣﺖ ﺷﺪم. وﻗﺘﯽ وﺳﯿﻠﻪ ﯾﯽ در دﺳﺖ رس ﻧﺒﺎﺷﺪ دﯾﮕﺮ ﺟﻨﮓ ﺑﯿﻦ ﺗﺮدﯾﺪ و ﻫﻢ وﺟﻮد ﻧﺪارد. اﻣﺎ ﻗﺮص ﻫﺎ ﺮدن ﮐﺎﻓﯽ ﻧﺒﻮدﻧﺪ، اﻣﺎ ﺑﺎ ﺧﻮردن آن  ﺑﻮدﻧﺪ. ﮔﺮﭼﻪ ﺑﺮای ﻣ ﻫﺎ دﺳﺖ ﮐﻢ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺘﯽ آﺳﻮده ﻣﯽ ﺷﺪم. ﭼﻨﺪﺗﺎﯾﯽ از آن ﻫﺎ را ﺧﻮردم و ﺑﻪ ﺧﻮاب ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﻓﺮو رﻓﺘﻢ. ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﻧﺎﻫﯿﺪ ﻧﺸﺪه ﺑﻮدم. ﺻﺒﺢ ﮐﻪ ﺑﺮای ﭼﺎی در ﺑﺎز ﺷﺪ، ﺑﯿﺪار ﺷﺪم. اﺣﺴﺎس ﺗﺸﻨﮕﯽ ﺷﺪﯾﺪی داﺷﺘﻢ. ﭼﺎی را ﺧﻮردم اﻣﺎ ﻧﺎن و ﭘﻨﯿﺮ را ﻧﻪ. ﺑﺎز ﺧﻮاﺑﯿﺪم ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره ﺑﯿﺪار ﺷﺪم. اﺣﺴﺎس ﮐﺮﺧﺘﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم و ﺳﺮم ﺑﻪ ﺷﺪت درد ﻣﯽ ﮐﺮد. ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺳﺎ ﮐﺖ در ﮔﻮﺷﻪ ﯾﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد. ﺑﯿﺶ ﺗﺮ از روزﻫﺎی ﭘﯿﺶ از زﻧﺪﮔﯽ اﺣﺴﺎس ﺑﯿﺰاری ﻣﯽ ﻋﺼﺮﻫﻨﮕﺎم ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺗﻌﺪادی از ﻗﺮص ﻫﺎ را ﺧﻮردم و ﺧﻮاﺑﯿﺪم. ﻧﯿﻤﻪ ﻫﺎی ﺷﺐ از درد ﻣﻌﺪه و ﺗﻬﻮع ﺷﺪﯾﺪ ﺑﯿﺪار ﺷﺪم. ﯾﺎرای ﺣﺮﮐﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﺧﻮدم را ﻖ زدم. اﻣﺎ ﭼﯿﺰی از ﻣﻌﺪه  ﺑﺎﻻی ﻟﮕﻦ ﺗﻮاﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم. ﻋ ی ﺧﺎﻟﯽ ﺑﯿﺮون ﻧﻤﯽ ﻖ زدم و ﺑﺎز ﻫﻢ. ﮔﻮﯾﯽ ﺗﻤﺎم دل و روده  آﻣﺪ. ﺑﺎر ﻫﻢ ﻋ ﹶﻨﺪه ﺷﺪه ام ﮐ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﯿﺮون ﺑﺮﯾﺰد. اﻣﺎ اﺳﺘﻔﺮاغ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم. ﻋﺮق ﺳﺮدی ﺑﺮ ﺳﺮاﺳﺮ ﺑﺪﻧﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد. ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﻢ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﻣﯽ رﻓﺖ. ﭼﻨﺪﺑﺎر ﺑﯽ ﻫﻮش ﺷﺪم و ﺳﺮم رو ی ﻟﺒﻪ ی ﻟﮕﻦ ﺗﻮاﻟﺖ اﻓﺘﺎد. ﻫﺮ ﺑﺎر ﺑﺎ اﺣﺴﺎس ﺷﺪﯾﺪ اﺳﺘﻔﺮاغ ﺑﻪ ﻫﻮش ﻣﯽ ﹺ آﻣﺪم. ﺑﺎز ﻫﻢ درد. درد ﹺ زﻧﺪﮔﯽ! ﻣﺮگ، درد

ﻦ ﺑﻮد.

ﯾﻘﯿﻦ

ﮐﺮدم.