Munireh Baradaran - Simple Truth

181 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﺗﺎزه وارد دﯾﮕﺮی ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﺳﻠﻮل اﺿﺎﻓﻪ ﺷﺪ. او دﺧﺘﺮ ﺟﻮاﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ اﺗﻬﺎم ﭘﺨﺶ اﻋﻼﻣﯿﻪ ﯾﯽ در ﺗﺤﺮﯾﻢ اﻧﺘﺨﺎﺑﺎت دﺳﺖ ﮔﯿﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد. آن روزﻫﺎ اﻧﺘﺨﺎﺑﺎت رﯾﺎﺳﺖ ﺟﻤﻬﻮری ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد. ﻫﻤﺮاه دوﺳﺘﺶ دﺳﺖ ﮔﯿﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد و دوﺳﺘﺶ ﻫﻤﻪ ی ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ را ﺑﻪ ﻋﻬﺪه ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. او ﺑﻌﺪ از ﻣﺪت ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ آزاد ﺷﺪ. اﻋﻼﻣﯿﻪ ﻣﺎل ﮔﺮوﻫﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ در ﻣﻮﺿﻊ رد و ﻧﻔﯽ ﻧﻈﺎم ﻧﺒﻮد. ﺑﺴﯿﺎر ﺳﺮﺣﺎل ﺑﻮد، روﺣﯿﻪ ی ﺷﺎدی داﺷﺖ. ﺗﻨﻬﺎ ﻧﮕﺮاﻧﯽ از ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ دوﺳﺘﺶ او را آزار ﻣﯽ داد. روزﻫﺎ ﺑﺮای ﮐﻮدک ﺷﻌﺮﻫﺎی ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ و ﺷﺐ ﻫﺎ ﺑﺮای ﻣﺎ آواز ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ. ﺻﺪای زﯾﺒﺎﯾﯽ داﺷﺖ. ﻗﺒﻞ از دﺳﺖ ﮔﯿﺮی ﺧﻮد را ﺑﺮای ﮐﻨﮑﻮر آﻣﺎده ﻣﯽ ه ﮐﺮد و ﻣﺎ آرزو ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ ﻗﺒﻞ از آن آزاد ﺷ ﻮد. ﻣﺪت ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﻮد ﺧﺎﻃﺮه ی ﺧﻮﺑﯽ از ﺧﻮد ﺑﺎﻗﯽ ﮔﺬاﺷﺖ. اﻣﺎ آن ﻗﺪر در زﻧﺪان ﻣﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﻮد در اﻧﺘﺨﺎﺑﺎت ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﺪ. روز اﻧﺘﺨﺎﺑﺎت ﻣﺎ را از ﺳﻠﻮل ﺑﯿﺮون آوردﻧﺪ. ﯾﮏ ﺑﺎره ﺧﻮد را در راه رو ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺻﻨﺪوق دﯾﺪﯾﻢ. ﺟﺮأت ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ. ﻟﯿﺴﺘﯽ از ﻧﺎﻣﺰدﻫﺎ وﺟﻮد داﺷﺖ. ا ﯾﻦ ﺣﺪاﻗﻞ ﺣﻖ را ﺑﻪ ﻣﺎ دادﻧﺪ ﮐﻪ رای ﻣﺎن ﻣﺨﻔﯽ ﺑﺎﺷﺪ. ﻣﻦ روی ﺑﺮﮔﻪ ﻧﻮﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ رای ﻣﯽ دﻫﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ی زﻧﺪاﻧﯿﺎن ﺳﯿﺎﺳﯽ را آزاد ﮐﻨﺪ. ﺑﻌﺪﻫﺎ از زﺑﺎن ﻻﺟﻮردی ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ از ﺻﻨﺪوق زﻧﺪان، آراﯾﯽ ﻣﺜﻞ رای ﺑﻪ ﻣﺴﻌﻮد رﺟﻮی ﯾﺎ ﺑﻪ اﺳﺎﻣﯽ آﺷﻨﺎ ﯾﺎ ﻧﺎآﺷﻨﺎ، ﺑﯿﺮون آﻣﺪه ﺑﻮد. ﯾﮏ ﺑﺎر ﻣﺮا ﺑﺮای ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ ﺑﻪ ﺣﯿﺎط ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺑﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺳﻘﻔﺶ ﺑﺎ اﯾﺮاﻧﯿﺖ ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻣﺮا روﺑﻪ ﺗﻮاب ﺑﻮد ــ ﺑﺎزﺟﻮی  دﯾﻮار ﻧﺸﺎﻧﺪﻧﺪ. دﺧﺘﺮی ﮐﻪ اﺣﺘﻤﺎﻻ ﺑﺎزﺟﻮ ﺗﻮﺿﯿﺢ داده ﺑﻮد ﮐﻪ در  زن وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ ــ آﻟﺒﻮم ﻋﮑﺴﯽ ﺑﺮاﯾﻢ آورد. ﻗﺒﻼ ﻣﯿﺎن ﻋﮑﺲ ﻫﺎی ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ داﻧﺶ ﺟﻮﯾﺎن ا ﮔﺮ ﭼﻬﺮه ی آﺷﻨﺎ دﯾﺪم، ﻋﻼ ﻣﺖ ﺑﺰﻧﻢ. ﻋﮑﺲ ﻫﺎ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺳﺎل ﻫﺎی ﻗﺒﻞ ﺑﻮد. دﺧﺘﺮﻫﺎ ﺑﺪون ﺣﺠﺎب ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﯽ آن ﮐﻪ در ﭘﯽ ﺷﻨﺎﺳﺎﯾﯽ آن ﻫﺎ ﺑﺎﺷﻢ ﺳﺮﺳﺮی ﻋﮑﺲ ﻫﺎ را ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﺗﻮﺟﻪ ام ﻧﻪ ﺑﻪ آﻟﺒﻮم، ﺑﻞ ﮐﻪ ﺑﻪ دﺧﺘﺮی ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﻦ ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد. ﻏﺮﯾﺰه ﯾﯽ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ دﺧﺘﺮ را ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﻢ. ﺑﺮای دﯾﺪن او ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻃﻮرﮐﺎﻣﻞ ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺸﺘﻢ. ﺻﺒﺮ ﮐﺮدم. آﻟﺒﻮم را ﮐﻪ ﺑﺴﺘﻢ و ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻢ، ﺑﺮای ﺑﺮداﺷﺘﻦ آن ﺑﻪ ﮐﻨﺎرم آﻣﺪ و آﻟﺒﻮم دﯾﮕﺮی ﺑﺮاﯾﻢ آورد. ﺳﺮم را ﺑﺎﻻ ﮐﺮدم و او را دﯾﺪم. دوﺳﺘﯽ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺑﻮد از زﻧﺪان ﻗﺰل ﺣﺼﺎر ﮐﻪ در دوره ﻫﺎی ﺗﻨﺒﯿﻪ ﯾﯽ و ﮔﺎوداﻧﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻮدﯾﻢ. ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻪ ﺳﻪ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ دﺳﺖ ﹺ اﺧﻼﻗﯽ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺑﻮد. ﺳﺎل ﮔﯿﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد. در اﯾﺴﺘﺎدﮔﯽ و ﺷﺠﺎﻋﺖ ٦٠ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ی زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی ﻗﺰل ﺣﺼﺎر ﺑﻪ دﻟﯿﻞ » ﻧﻘﺾ ﻣﻘﺮرات « در ﺗﻨﺒﯿﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺣﺎﺟﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺗﻨﺒﯿﻪ ﭘﺎﯾﺎن ﻣﯽ دﻫﺪ ﮐﻪ ﺗﮏ ﺗﮏ ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ ﻏﻠﻂ ﮐﺮدﻧﺪ و زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺗﺮدﯾﺪ اﯾﻦ را ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ، اﯾﻦ دو ﻧﻮ ﺳﺖ در ﺑﺖ ﺧﻮد ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد: ﻣﻦ» ﻫﻢ ﻫﻤﺎن ﮐﺎری را ﮐﻪ ﺑﻘﯿﻪ ﮐﺮدﻧﺪ، ﻣﯽ « ﮐﻨﻢ. اﺣﺘﺮام زﯾﺎدی ﻣﯿﺎن زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ داﺷﺖ.