Munireh Baradaran - Simple Truth

182 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﻣﺎه ﻫﺎی ﻃﻮﻻﻧﯽ را ﻫﻢ در ﺳﻠﻮل ﻫﺎی ﺗﻨﺒﯿﻪ ﯾﯽ ﮔﻮﻫﺮدﺷﺖ ﮔﺬراﻧﺪه ﺑﻮد. از اﻋﻀﺎی ﺧﺎﻧﻮاده اش ﭼﻨﺪﯾﻦ ﻧﻔﺮ دﯾﮕﺮ ﻫﻢ در زﻧﺪان ﺑﻮدﻧﺪ. و ﺣﺎﻻ او ﻧﻘﺶ ﺑﺎزﺟﻮ را ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮ ﯾﮑﻪ ﺧﻮردم. ﮔﻮﯾﯽ ﭘﺘﮑﯽ ﺑﻪ ﺳﺮم  د. ﺑﺎ دﯾﺪﻧﺶ در اﯾﻦ وﺿﻌﯿﺖ ﮐﺎﻣﻼ ﮐﻮﺑﯿﺪه ﺷﺪ. ﻣﺮﺗﺐ از ﺧﻮد ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪم ﺑﺎ او ﭼﻪ ﮐﺮده اﻧﺪ؟ از ﻗﺰل ﺣﺼﺎر ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪم او ﻫﻨﻮز در «ﺟﻌﺒﻪ » ﻫﺎ ﺑﻮد. ﺑﺎزﺟﻮ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد دوﺳﺘﺎﻧﻢ اﻃﻼﻋﺎت و ﮔﺰارﺷﺎت زﯾﺎدی درﺑﺎره ی رﻓﺘﺎر ﻣﻦ در زﻧﺪان ﻧﻮﺷﺘﻪ اﻧﺪ. ﻣﯽ ﺴﺖ ﺗﻮاﻧ او ﻫﻢ ﯾﮑﯽ از آﻧ ﻬﺎ ﺑﺎﺷﺪ. آﻟﺒﻮم را ﺑﺴﺘﻢ و واﻧﻤﻮد ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻫﻤﻪ را ﻧﮕﺎه ﮐﺮده ام و ﮔﻔﺘﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺮوم. او ﭼﯿﺰی ﻧﮕﻔﺖ. ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم. ﻣﻮﻗﻊ ﺧﺮوج از در ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ از ﺧﺸﻢ ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ ﻋﻘﯿﺪه » ﮔﻔﺘﻢ: ات ﻫﺮ ﭼﻪ ﻫﺴﺖ ﺑﻪ ﺧﻮدت ﻣﺮﺑﻮط اﺳﺖ اﻣﺎ ﺑﺎ زﻧﺪﮔﯽ دوﺳﺘﺎن ﺳﺎﺑﻘﺖ و زﻧﺪاﻧﯿﺎن دﯾﮕﺮ ﺑﺎزی ﻧﮑﻦ و ﺷﺮاﻓﺘﺖ را ﺣﻔﻆ ﮐﻦ. « ﻣﻨﺘﻈﺮ وا ﮐﻨﺶ و ﭘﺎﺳﺦ او ﻧﺸﺪم و ﺑﯿﺮون آﻣﺪم. ﻋﺼﺮ ﻫﻤﺎن ﻣﻦ ﺣﻖ  روز ﺑﺎزﺟﻮ ﻣﺮا ﺧﻮاﺳﺖ. ﺑﺎز داد و ﻓﺮﯾﺎدش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﮐﻪ اوﻻ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺳﺮم را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻨﻢ و ﻧﮕﺎه ﹰ اﺟﺎزه ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﺎ او ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﭼﻪ اش ﮐﻨﻢ. ﺛﺎﻧﯿﺎ رﺳﺪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ او ﻓﺤﺶ ﺑﺪﻫﻢ. ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻦ » ﻓﺤﺶ ﻧﺪاده ام. ﻣﯽ« ﺷﻤﺎﻫﺎ » ﮔﻔﺖ: ﭼﻪ آدم ﻫﺎﯾﯽ ﻫﺴﺘﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ دوﺳﺘﺎن ﺧﻮد اﯾﻦ ﻃﻮر رﻓﺘﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ. ﺗﻮ ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺑﺮﺧﻮردت ﭼﻪ ﻗﺪر او را ﻧﺎراﺣﺖ ﮐﺮده ﺗﺎ ﭼﻨﺪ روز اﯾﻦ دوﺳﺖ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺮده ﺑﻮد. ﺑﻌﺪﻫﺎ از ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ او ﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ رﻓﺘ ﺎر ﻣﺘﻨﺎﻗﻀﯽ داﺷﺘﻪ و ﺿﻤﻦ آﻣﺎدﮔﯽ ﺑﺮای ﻫﻢ ﮐﺎری، رﻓﺘﺎرش ﻫﯿﭻ ﺷﺒﺎﻫﺘﯽ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻧﺎدم ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﺳﺖ. ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﭘﺲ از آن آزاد ﺷﺪ. ﯾﮏ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﻫﻢ ﻣﺮا ﺑﺮای دﯾﺪن ﻋﮑﺲ ﻫﺎ ﺑﺮدﻧﺪ. اﯾﻦ ﺑﺎر ﺷﻬﻼ ﺑﻪ ﺟﺎی او ﺑﻮد. ﻫﻤﺎن دوﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﺗﺮ ﻣﺪت ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﺑﺎ او ﻫﻢ ﺳﻠﻮﻟﯽ ﺑﻮدم. ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم او ﻫﻢ ﻫﻢ ﮐﺎری ﻣﯽ زﻧﺪاﻧﯽ دﯾﮕﺮی ﻫﻢ در ﻓﺎﺻﻠﻪ ی ﯾﮏ ﻣﺘﺮی ﻣﻦ روی زﻣﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد. دﻗﺖ ﮐﺮدم، ﺻﺪﯾﻘﻪ ﺑﻮد. ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ و اﺷﺎره ﯾﯽ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺳﻼم ﮐﺮدﯾﻢ. ﭼﻬﺮه اش ﺧﻮش ﺣﺎل ﻣﯽ ﻧﻤﻮد. ﮔﻮﺷﻪ ی ورﻗﻪ ﯾﯽ ﮐﻪ ﺟﻠﻮﯾﺶ ﺑﻮد، ﭼﯿﺰی ﻧﻮﺷﺖ و اﻧﮕﺸﺖ اﺷﺎره اش را روی آن ﮔﺬاﺷﺖ. ﮐﻤﯽ ﺧﻮدم را ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ ﮐﺸﺎﻧﺪم و ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺨﻮاﻧﻢ. ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد: ﺣﺎﻻ ﻣﯽ » داﻧﻢ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ آدرس ﻣﺮا داده اﺳﺖ. « ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﻧﮕﺎه اش ﮐﺮدم. ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﺑﺎری ﮐﻪ ﻣﺪت ﻫﺎ ﻣﺮا آزرده ﺑﻮد از دوﺷﻢ ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺷﺪ. روی ﻧﻮﺷﺘﻪ اش ﺧﻂ ﮐﺸﯿﺪ و دوﺑﺎره ﻧﻮﺷﺖ: ﺑﻪ» زودی آزاد ﻣﯽ ﺷﻮم و ﺑﺎ ﻧﺎﻣﺰدم ازدواج ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﺮد. ﻧﻮﺷﺘﻢ: « » ﺑﺮاﯾﺘﺎن آرزو ی ﺧﻮش ﺑﺨﺘﯽ ﻣﯽ ﻫﺮ دو ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎﯾﻤﺎن را ﺧﻂ زدﯾﻢ و ﺧﻮد را ﺑﺎ ﻋﮑﺲ ﻫﺎ ﺳﺮﮔﺮم ﮐﺮدﯾﻢ. روی ﯾﯽ ﻣﯿﺦ ﺻﻔﺤﻪ ﮐﻮب ﺷﺪم. ﻋﮑﺲ ﺑﺮادرم ﺑﻮد. ﺑﺎ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﯾﯽ ﺟﺪی. ﻋﮑﺲ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ

« ای.

ﺳﻠﻮل

ﮐﻨﺪ.

« ﮐﻨﻢ.