Munireh Baradaran - Simple Truth

183 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﺳﺎل ﻫﺎی ﺧﯿﻠﯽ دور ﺑﻮد. زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ او ﺑﯿﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد. ﻧﮕﺎه ام روی ﻫﻤﺎن ﺻﻔﺤﻪ ﺑﯽ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﺎﻧﺪ. ﺑﺮ ﭼﻬﺮه اش ﺧﯿﺮه ﻣﺎ ﻧﺪم. ﮐﺎش ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ آن را ﺑﺮدارم. اﻣﺎ ﻋﮑﺲ ﻬﺮوﻣﻮم ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﺎ اﺷﺎره  ﺑﺎ ﻧﺎﯾﻠﻮﻧﯽ ﻣ ی اﻧﮕﺸﺖ، ﻋﮑﺲ را ﺑﻪ ﺻﺪﯾﻘﻪ ﻧﺸﺎن دادم و ﻧﻮﺷﺘﻢ ﺑﺮادرم. آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ. ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ آﻟﺒﻮم را ﺗﻨﺪوﺗﻨﺪ و ﺑﺮاﻧﮕﯿﺨﺘﻪ ورق زدم. ﮔﻮﯾﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻓﺮار ﮐﻨﻢ. از ﮐﺠﺎ؟ و از ﭼﯽ؟ و ﺑﻪ ﮐﺠﺎ؟ ﺣﺎﻟﻢ ﮐﻪ رﻓﺘﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻬﺒﻮد ﯾﺎﻓﺖ، ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺷﺐ ﻫﺎی ﺟﻤﻌﻪ ﻣﺮا ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﺮاﺳﻢ دﻋﺎی ﮐﻤﯿﻞ ﻣﯽ ﺑﺮدﻧﺪ. ﯾﮏ راه ﭘﯿﻤﺎﯾﯽ ﺷﺒﺎﻧﻪ در ﻫﻮای ﺑﻬﺎری. دﯾﺪارﻫﺎی اﺣﺘﻤﺎﻟﯽ از دوﺳﺘﯽ ﯾﺎ آﺷﻨﺎﯾﯽ، ارزش ﺗﺤﻤﻞ دو ﺳﺎﻋﺖ دﻋﺎ را داﺷﺖ. از ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﮐﻪ ﺧﺎرج ﻣﯽ ﺷﺪﯾﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دره ی اوﯾﻦ ﺑﻪ راه ﻣﯽ اﻓﺘﺎدﯾﻢ. ﺳﻤﺖ راﺳﺖ د ره ﺑﻮد ﺑﺎ اﻧﺒﻮه درﺧﺘﺎن ﮐﻪ ﮔﻮﯾﯽ ﻗﺒﺎی ﺳﺒﺰ ﺗﺎزه ﺑﻪ ﺗﻦ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ــ ﭼﻪ زﯾﺒﺎ ﺷﺒﯽ، ﭼﻨﺪ ﻗﺪﻣﯽ ﺟﻠﻮﺗﺮ از ﻣﻦ دﺧﺘﺮی راه ﻣﯽ رﻓﺖ ﮐﻪ ﭼ ﺎدر ﺳﺮﻣﻪ ﯾﯽ و ﮐﻮﺗﺎه اش ﻓﻘﻂ ﺗﺎ زﯾﺮ زاﻧﻮاﻧﺶ ﻣﯽرا ﭘﻮﺷﺎﻧ ﺪ. ﺑﺎ ﮐﻨﺞ ﮐﺎوی ﻏﺮﯾﺒﯽ دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ او را ﺑﺒﯿﻨﻢ. ﻗﺪم ﻫﺎﯾﻢ را ﺗﻨﺪﺗﺮ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﭘﺎﺑﻪ ﭘﺎی او راه ﺑﺮوم. ﺻﻒ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ ﮐﻪ ﻏﺮق ﺗﻤﺎﺷﺎی ﻃﺒﯿﻌﺖ زﯾﺒﺎی ﺑﻬﺎر ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ، ﺑﻪ ﺧﻮرده ﺑﻮد. ﺳﺮم را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و او را دﯾﺪم. ﻧﺴﺮﯾﻦ ﺑﻮد. ﺧﻮش ﺣﺎل از اﯾﻦ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز زﻧﺪه اﺳﺖ. ﺳﺮﻓﻪ ﯾﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻦ ﺑﺸﻮد. ﺑﻪ ﻫﻢ ﺳﻼم ﮐﺮدﯾﻢ. آﻫﺴﺘﻪ و ﮐﻮﺗﺎه از زﯾﺮ ﭼﺎدر ﮔﻔﺖ اش ر « ﻣﻮﺿﻊ » ا ﻣﺘﻌﺎدل ﮐﺮده و دﯾﮕﺮ دﻓﺎع اﯾﺪﺋﻮﻟﻮژﯾﮏ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ. درﺑﺎره ی اﺳﻼم و رژﯾﻢ ﻫﻢ ﺳﮑﻮت ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﮔﻔﺖ اﺣﺘﻤﺎل دارد ﺑﻪ ﺟﺎی اﻋﺪام، ﺣﺒﺲ ﺑﮕﯿﺮد. ﺑﯿﺶ ﺗﺮ از اﯾﻦ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﯿﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ. ﮔﻮﯾﺎ ﺑﺎزﺟﻮ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد. آﻣﺪ ﮐﻨﺎر ﻣﺎ اﻣﺎ ﭼﯿﺰی ﻧﮕﻔﺖ. دﯾﮕﺮ ﺗﺎ آﺧﺮ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ، در ﺣﺴﯿﻨﯿﻪ و ﺣﺘﺎ ﻣﻮﻗ ﻊ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻧﺴﺮﯾﻦ را ﺗﻨﻬﺎ ﻧﮕﺬاﺷﺖ. اﯾﻦ آﺧﺮﯾﻦ دﯾﺪار ﻣﻦ ﺑﺎ ﻧﺴﺮﯾﻦ ﺑﻮد. ﭼﻨﺪ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ اﻋﺪام ﺷﺪه اﺳﺖ.

ﺑﻮد.

ﻫﻢ

ﻣﺎﺟﺮای ﺳﻨﺠﺎق

ﻗﻔﻠﯽ

روز ﻋﺼﺮ، ﺑﻌﺪ از ﺷﯿﺮﯾﻦ ﻣﻼﻗﺎت، ﻣﺮا ﺑﻪ ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ ﺑﺮدﻧﺪ و ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل در ﮔﻮﺷﻪ ی اﺗﺎق روﺑﻪ دﯾﻮار ﻧﺸﺎﻧﺪﻧﺪ. ﺑﺎزﺟﻮ از ﻣﻼﻗﺎﺗﻢ ﭘﺮﺳﯿﺪ. ﮔﻔﺘﻢ: ﻫﺎی ﺣﺮف» ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ .« ﺑﻪ ﻧﮑﺘﻪ ی ﻧﺎﭼﯿﺰی در ﻻﺑﻪ ﻻی ﮔﻔﺖ وﮔﻮی ﺗﻠﻔﻨﯽ ﺑﺎ ﺧﻮاﻫﺮم اﺷﺎره

وﻗﺖ

ﯾﮏ