Munireh Baradaran - Simple Truth
193 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده
ﺑﺮاﺑﺮ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ ﺑﺴﯿﺞ ﮐﺮده و ﺑﺬر ﺑﯽ ﺗﻔﺎوﺗﯽ و ﺑﯽ اﻋﺘﻤﺎدی ﮐﺎﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. اﯾﻦ ﻫﺎ ﻣﺜﻞ ﺧﻮره روح آدﻣﯽ را ﻣﯽ ﹺ ﺳﻮﻧﺎ را ﻫﻢ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﻣﺎدر اﻧﺪ. اﻓﺴﻮس. وﻗﺘﯽ ﻣﺎ را از آن ﺑﻨﺪ ﺑﺮدﻧﺪ، او را در ﻣﯿﺎن ﺟﻤﻌﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﮕﯽ ﺗﻮاب ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ. ﻣﺎه آن ﻫﺎ ﺑﯽ ﮐﻪ ﮐﻼﻣﯽ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ردوﺑﺪل ﮐﻨﺪ، در ﺟﻤﻊ ﻏﺮﯾﺐ و ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ی ﺗﻮاب ﻫﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد. ﺳﭙﺲ او را ﺑﻪ ﺳﻠﻮل اﻧﻔﺮادی ﺑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و ﺣﮑﻢ اﻋﺪام ﻫﻢ ﭼﻮن ﺷﻤﺸﯿﺮ دﻣﻮﮐﻠﻮس ﺑﺎﻻی ﺳﺮش ﺑﻮد. ﺳﺮاﻧﺠﺎم روزی ﺳﺮ ﻓﺮود آورده و ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد. دﯾﮕﺮ او را ﻧﺪﯾﺪم. ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ آزادش ﮐﺮده در ﺑﻨﺪ، ﮐﻮدﮐﺎن دﯾﮕﺮی ﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ. ده ﭘﺎﻧﺰده ﮐﻮدک زﻧﺪاﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺰرگ ﺗﺮﯾﻨﺸﺎن دﺧﺘﺮی ﺑﻮد ﺷﺶ ﺳﺎﻟﻪ. ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ او ﻓﻀﺎی ﺗﻨﮓ زﻧ ﺪان را ﺑﯿﺶ ﺗﺮ از ﺑﻘﯿﻪ ی ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﻫﺎ ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﺮد. دﯾﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ او ﻫﻢ ﻣﺜﻞ زﻧﺪاﻧﯿﺎن دﯾﮕﺮ ﮐﺎرﮔﺮی » « ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﺑﺮای ﻇﺮف ﺷﻮﯾﯽ، ﭼﯿﺪن ﺳﻔﺮه و در ﺗﻘﺴﯿﻢ ﮐﺎر اﺗﺎق، ﻧﺎم او ﻫﻢ در ﮐﻨﺎر زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی دﯾﮕﺮ در ﻟﯿﺴﺖ ﮐﺎرﮔﺮی ﺑﻪ دﯾﻮار آوﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد. در ﻓﻀﺎی ﺗﻨ ﮓ ﺑﻨﺪ، ﮐﻮدﮐﺎن زﻧﺪان ﺑﻪ ﺑﺎزی و ﺳﺮﮔﺮﻣﯽ ﻫﺎی ﻏﺮﯾﺒﯽ روی ﻣﯽ آوردﻧﺪ. ﮔﺎه دﺳﺘﻪ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﻣﯽ دادﻧﺪ و دﻧﺒﺎل ﻫﻢ راه ﻣﯽ اﻓﺘﺎدﻧﺪ و ﺷﻌﺎر ﻣﯽ » دادﻧﺪ ﻪ ا ﮐﺒﺮ، ﺧﻤﯿﻨﯽ رﻫﺒﺮ اﻟ .« ﮔﺎه ﭼﺸﻢ ﯾﮑﯽ را ﺑﺎ دﺳﺘﻤﺎﻟﯽ ﻣﯽ ﺑﺴﺘﻨﺪ و ﭼﻮﺑﯽ ﺑﻪ دﺳﺘﺶ ﻣﯽ دادﻧﺪ و ﺑﺎ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺳﻤﺖ دﯾﮕﺮ ﭼﻮب ﻫﺪاﯾﺘﺶ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﺑﺮﺧ ﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﺼﻮﯾﺮی ﮐﻪ از اﺗﻮﻣﺒﯿﻞ داﺷﺘﻨﺪ ﻣﯿﻨﯽ ﺑﻮﺳﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ی ﮐﻮﺗﺎه ﺑﻨﺪ ﺗﺎ ﺳﺎﻟﻦ ﻣﻼﻗﺎت را ﺑﺎ آن ﻃﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. آن ﻣﻌﻤﻮﻻ ﻫﺎ از اﯾﻦ ﺳﻮاری ﺑﯿﺶ ﺗﺮ از ﺧﻮد ﻣﻼﻗﺎت ﻟﺬت ﻣﯽ ﺑﺮدﻧﺪ. ﻫﻮاﺧﻮری ﺑﯿﻦ ﻣﺎ و ﺑﻨﺪ ﺑﺎﻻ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺣﯿﺎط زﻧﺪان ﺑﺮای ﮐﻮدﮐﺎن ﻓﻀﺎی ﮐﺸﯿﺪن و ﺑﺎزی ﺑﻮد . ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ آن ﺟﺎ ﺑﺪوﻧﺪ و ﯾﮏ دﯾﮕﺮ را دﻧﺒﺎل ﮐﻨﻨﺪ و ﮔﺎه ا ﮔﺮ ﻫﻮا ﮔﺮم ﺑﻮد آب ﺑﺎزی ﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﺑﺎﻏﭽﻪ ﯾﯽ داﺷﺘﯿﻢ ﺑﺎ ﭼﻨﺪ درﺧﺘﭽﻪ و ﮔﻞ. اﻣﺎ آن ﻗﺪر ﮐﻪ ﺑﺮای ﻣﺎ اﯾﻦ ﻧﻤﻮدﻫﺎی ﻃﺒﯿﻌﺖ زﯾﺒﺎ ﺑﻮد، ﺑﺮای ﮐﻮدﮐﺎن ﺟﺎﻟﺐ ﻧﺒﻮد. آن ﻫﺎ ﺑﺎزی ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ اﻣﺎ اﺳﺒﺎب ﺑﺎزی در زﻧﺪان ﭘﯿﺪا ﻧﻤﯽ ﺷﺪ. ﻣﺎ ﺑﺎ ﺣﻮﻟﻪ و ﭘﺎرﭼﻪ ﺑﺮاﯾﺸﺎن ﺧﺮس و ﺳﮓ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ. اﻣﺎ اﯾﻦ اﺳﺒﺎب ﺑﺎزی ﻫﺎ دﻧﯿﺎی ﮐﻨﺞ ﮐﺎوﺷﺎن را ارﺿﺎ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد. ﮔﺎه ﻣﺎ ﺑﺰرگ ﺗﺮﻫﺎ ﻫﻢ در ﺑﺎزی ﻫﺎی ﺟﻤﻌﯽ ﮐﻮدﮐﺎن ﺷﺮﮐﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ و اﺑﺘﮑﺎرﻫﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽ ﺑﺮدﯾﻢ. ﺑﺴﯿﺎر ﭘﯿﺶ ﻣﯽ آﻣﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﻦ ﮐﻮدﮐﺎن دﻋﻮا درﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ. ﯾﮏ دﯾﮕﺮ را ﭼﻨﮓ ﻣﯽ زدﻧﺪ و ﮔﺎز ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. ﻧﻮﯾﺪ ﭘﺴﺮﺑﭽﻪ ﹺ ﻣﺎدران و ی ﭼﻬﺎرﺳﺎﻟﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﮑﺎﯾﺖ ﮐﻮدﮐﺎن ﻣﯽ ﺷﺪ. او ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﯾﯽ ﻋﺎﺻﯽ و ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮد ﺑﭽﻪ ﻫﺎی دﯾﮕﺮ را ﮔﺎز ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﯽ زد. ﻣﺎدرش ﺑﺎرﻫﺎ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﭘﺴﺮش در ﮔﺬﺷﺘﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﺒﻮده. ﮔﺎه دﻟﻢ ﺳﺨﺖ ﺑﺮای ﮐﻮدﮐﯽ ﮐﻪ در ﺳﻠﻮل ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﺗﻨﮓ ﻣﯽ ﺷﺪ . ﺟﺎی او ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮد. ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﻢ آن ﺟﺎ ﭼﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ؟ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﺰرگ ﺷﺪه؟ ﭼﻪ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﯾﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده، ﺑﺎ
در
ﺧﻮرد.
اﻧﺪ.
ﻧﻔﺲ
Made with FlippingBook Online newsletter