Munireh Baradaran - Simple Truth
194 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ ﭼﻪ ﮐﺮده اﻧﺪ؟ در اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﺳﯿﻤﺎی ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﻣﯽ ﻣﺎه رﻣﻀﺎن آﻣﺪه ﺑﻮد و روزه اﺟﺒﺎری. ﻣﮕﺮ ﺑﺮای ﺑﯿﻤﺎران و ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ دوره ی ﻗﺎﻋﺪﮔﯽ را ﻣﯽ ﮔﺬراﻧﺪﻧﺪ. ﺣﺘﺎ آن
رﻓﺘﻢ.
ﻫﺎ ﻫﻢ اﺟﺎزه ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ ﺳﻔﺮه ﺑﺎز ﮐﻨﻨﺪ و آﺷﮑﺎرا ﻏﺬا ﺑﺨﻮرﻧﺪ. در ﮔﻮﺷﻪ ﯾﯽ از اﺗﺎق دور ﻫﻢ ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ و از ﻏﺬای ﺳﺮد و ﻣﺎﻧﺪه ﹺ ی ﺳﺤﺮی ﹺ ﻗﺒﻞ ﻣﯽ ﺷﺐ اﺟﺎزه ﺧﻮردﻧﺪ. ﺑﯿﺮون از اﺗﺎق اﺻﻼ ی ﺧﻮردن ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ. ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻧﻤﺎز ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ ﻧﺎ ﮔﺰﯾﺮ ﻏﯿﺮﻋﻠﻨﯽ ﻏﺬا ﻣﯽ ﺧﻮردﻧﺪ. اﯾﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺳﺎﻟﯽ ﺑﻮد ﮐ ﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ روزه ﮔﺮﻓﺘﻢ ﯾﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر ﺗﻈﺎﻫﺮ ﮐﺮدم و ﺑﺎ اﯾﻦ ﺗﻈﺎﻫﺮ ﻓﺸﺎر رواﻧﯽ ﺳﺨﺖ و ﻏﺮﯾﺒﯽ را ﺗﺤﻤﻞ ﮐﺮدم. اﻣﺮوز، ﺣﺘﺎ ﭘﺲ از ﮔﺬﺷﺖ ﺳﺎل
ﹺ آن ﻫﺎ، ﻓﺸﺎر روزﻫﺎ در ﺧﻮاب و ﮐﺎﺑﻮس ﻫﺎی ﻣﻦ ﺗﮑﺮار ﻣﯽ ﻫﻢ ﺷﻮﻧﺪ. ﭼﻮن ﮐﺴﯽ ﮐﻪ در ﺟﻨﮓ ﺷﮑﺴﺖ ﺧﻮرده ﯾﺎ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ. ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ راﺳﺘﯽ روزه ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﯾﺎ ﻧﻪ. ﺑﺎرﻫﺎ ﭘﯿﺶ آﻣﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ آب ﺧﻮرده ﺑﻮدم. ﻣﻬﻢ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺨﻔﯿﺎﻧﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﻣﯽ ﺗﺴﻠﯿﻢ و ﻧﺎﺗﻮاﻧﯽ ﻫﺮ ﺑﺎر ﻧﯿﺰ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺮدم. ﻫﻤﯿﻦ اﺣﺴﺎس ﻇﺎﻫﺮ ﺑﺮای ادای ﻧﻤﺎز ﺧﻢ ﻣﯽ ﺷﺪم در وﺟﻮدم ﺳﺮ ﺑﺮﻣﯽ داﺷﺖ. ﺑﺎ اﯾﻦ ﺗﻈﺎﻫﺮ ﻧﻮﻋﯽ اﺣﺴﺎس اﻣﻨﯿﺖ ﻫﻢ ﻣﯽ ﯾﺎﻓﺘﻢ. ﭼﺮا ﮐﻪ ﺧﻮدم را ﺑﺎ ﻣﺤﯿﻂ و آن ﭼﻪ از ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻫﻢ آﻫﻨﮓ ﻣﯽ ﹰ ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺲ اﻣﻨﯿﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ روﺣﻢ را از درون ﮐﺮدم. اﻣﺎ دﻗﯿﻘﺎ ﻣﯽ ﺧﻮرد. اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺑﺮای آن، ﭼﯿﺰی را ﻓﺮوﺧﺘﻪ ام. ﺑﺨﺸﯽ از ﺗﻌﻠﻘﺎﺗﻢ را. ﻣﻦ ﻫﺮﮔﺰ ﭼﻪ در آن دوره و ﭼﻪ ﭘﺲ از آن، ﮐﺴﯽ را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎ و ﭘﺬﯾﺮش اﯾﻦ ﻧﻮع ﺗﺤﻤﯿﻞ ﻣﺤﯿﻂ ﺳﺨﺖ زﻧﺪان ﻣﺤﮑﻮم ﻧﮑﺮدم و اﻣﺮوز ا راﺿﯽ م ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﻌﻀﯽ ﺗﻨﮓ ﻧﻈﺮی ﻫﺎی ﻣﻌﻤﻮل زﻧﺪان درﻧﻐﻠﻄﯿﺪم. اﻣﺎ ﺑﺎ ﺧﻮدم و در درون ﺧﻮدم ﭼﻨﯿﻦ ﻧﺒﻮده ام. در ﺗﻨﺎﻗﺾ داﺋﻢ و ﺳﺨﺖ، ﻣﻨﻄﻖ و اﺣﺴﺎس ام در ﺟﻨﮓ و ﮔﺮﯾﺰ ﺑﻮد . اﻣﺮوزه ﺑﺎرﻫﺎ از ﺧﻮد ﭘﺮﺳﯿﺪه اﻣﺮوز در آن ﺷﺮاﯾﻂ ﻗﺮار ام ا ﮔﺮ ﻣﻦ ﮔﺮﻓ ﻣﯽ ﺘﻢ، آﯾﺎ ﻫﻤﺎن رﻧﺞ ﻫﺎ را ﻣﯽ ﹰ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﺜﺒﺖ اﺳﺖ. ﭼﻮن اﺣﺴﺎس ﮐﺸﯿﺪم؟ ﻇﺎﻫﺮا ﹺ دروﻧﯽ آن دوره را ﻫﻨﻮز ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ اﻫﺎﻧﺖ و ﺣﻘﺎرت ام ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﻢ. در روزﻫﺎی رﻣﻀﺎن ﺗﻨﻬﺎ دو وﻋﺪه ﻏﺬا داده ﻣﯽ ﺷﺪ و ﻫﻤﻪ، ﭼﻪ آن ﻫﺎ ﮐﻪ روزه ﺑﻮدﻧﺪ و ﭼﻪ آن ﻫﺎ ﮐﻪ ﻧﺒﻮدﻧﺪ، ﻣﯽ ﺑﺎﯾﺴﺖ ﺑﺎ اﯾﻦ دو وﻋﺪه ﺧﻮد را ﺗﻨﻈ ﯿﻢ ﮐﻨﻨﺪ. ﻏﯿﺮ از دﻋﺎ و ﻧﯿﺎﯾﺶ ﻫﺎی وﯾﮋه ی ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن، ﺑﻘﯿﻪ ی ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎ ﻫﻢ از ﺑﻠﻨﺪﮔﻮ ﻧﻮﺣﻪ ﭘﺨﺶ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﻧﻮﺣﻪ ﻫﺎ ﺑﯿﺶ ﹺ ﻧﻮﺣﻪ ﺗﺮ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺑﻮد. ﮔﺎه ﺧﻮد ﺧﻮان ﻫﻢ ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ اﻓﺘﺎد وﻗﺘﯽ ﻣﯽ ﻧﻮﺣﻪ ﭼﯿﺰی اﺳﺖ ﻏﯿﺮ از ﺻﺪای دﻋﺎ و ﻧﯿﺎﯾﺶ. ﮔﺎه ﺷﻨﯿﺪن دﻋﺎﯾﯽ ﯾﺎ ﺻﺪای اذان ﯾﺎد ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻫﺎی دور و ﺧﺎﻃﺮه ی ﭘﺪر و ﻣﺎدرم را در ﻣﻦ زﻧﺪه ﻣﯽ ﮐﺮد. آن ﺻﺪاﻫﺎ را در ﮐﻮدﮐﯿﻢ ﮔﻢ ﮐﺮده ﺑﻮدم. اﻣﺎ ﻧﻮﺣﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﯿﺰاری را در اﻧﺴﺎن ﺑﺮﻣﯽ اﻧﮕﯿﺨﺖ. » ﺷﻬﯿﺪم ﻣﻦ، ﺷﻬﯿﺪم ﻣﻦ ﺑﻪ ﮐﺎم ﺧﻮد رﺳﯿﺪم ﻣﻦ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ اﯾﺎ ﻣﺎدر ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﻢ ﺗﻮ را دﯾﮕﺮ «
ﻫﺎ در
ﺧﻮاﻧﺪ:
Made with FlippingBook Online newsletter