Munireh Baradaran - Simple Truth

195 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﺑﯿﺰاری از ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ اﯾﻦ دﻧﯿﺎ: از ﺧﻮدم و دﯾﮕﺮ ان. ﻧﻮﺣﻪ ﺗﺠﺴﻢ ﻣﺮگ و ﭘﻮﭼﯽ ﺑﻮد ﺑﺮای زﻧﺪﮔﺎن. » ﺳﻮی دﯾﺎر ﻋﺎﺷﻘﺎن رو ﺑﻪ ﺧﺪا ﻣﯽ ﮔﻮﯾﯿﺎ ﻣﯿﻞ ﮐﺮب وﺑﻼ دارد. « ﺷﺎﯾﺪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﭼﻮن ﻣﻨﯿﮋه ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن اﯾﻦ ﻧﻮﺣﻪ ﻫﺎ اﺷﮏ ﻣﯽ رﯾﺨﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﭘﻮﭼﯽ و ﻣﺮگ ﺧﻮد ﻣﯽ ﮔﺮﯾﺴﺘﻨﺪ . اﻣﺎ ﺑﻪ راﺳﺘﯽ ﮐﻮدﮐﺎن زﻧﺪان از اﯾﻦ ﻧﻮﺣﻪ ﻫﺎ و زاری ﻫﺎ ﭼﻪ ﻋﺎﯾﺪﺷﺎن ﻣﯽ ﺷﺪ. اﯾﻦ ﻧﻮﺣﻪ ﻫﺎی ﻣﺮگ ﭼﻪ اﺛﺮی ﺑﺮ روح ﻟﻄﯿﻒ ﺷﺎن ﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺖ؟ ﺧﺸﻢ ﯾﺎ ﺗﺮس؟ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ا ﮔﺮ ﻧﻮﯾﺪﮐﻮﭼﻮﻟﻮ داﺋﻢ ﮐﻮدﮐﺎن دﯾﮕﺮ را ﮔﺎز ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ، ﺧﺸﻤﯽ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ را آﺷﮑﺎر ﻣﯽ ﮐﺮد؛ ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ وﻗﺘﯽ ﺳﯿﻤﺎی ﺳﻪ و ﺑﯽ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻣﺪت ﻫﺎ اﺷﮏ ﻣﯽ رﯾﺨﺖ، از ﺗﺮس ﺑﻮد؛ ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﭼﺸﻢ ﻫﺎی ﭘﺮاﺧﻢ ﭼﺸﻤﻪ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ اﻋﺘﺮاﺿﯽ ﺑﻮد ﺑﻪ آن دﻧﯿﺎی ﺮﻏﻢ  ﺗﻨﮓ ﭘ ﻣﺮﯾﻢ را در ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻨﺪ دوﺑﺎره ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم. ﺗﺎزه از ﺑﻬﺪاری ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد. دﯾﮕﺮ ﻟﺮزش ﻫﺎی ﻫﯿﺴﺘﺮﯾﮏ را ﻧﺪاﺷﺖ، اﻣﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﺎآرام و ﺑﯽ ﻗﺮار ﺑﻮد. ﻣﺪام ﺣﺮف ﻣﯽ زد. ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺷﻨﻮﻧﺪه ی ﻣﺸﺨﺼﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﯾﺎ ﻧﻪ. ﺧﻄﺎﺑﺶ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ی زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ و ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ی آدم ﻫﺎی روی زﻣﯿﻦ ﺑﻮد. ﮔﺎه ﻧﯿﺰ ﻃﻨﺰﻫﺎﯾﯽ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ » ﮐﻪ ﻣﺎ ﻋﺎﻗﻼن؟! « را ﺑﻪ ﺣﯿﺮت ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ. ﺗﻮاب ﻫﺎ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ او ﺧﻮد را ﺑﻪ دﯾﻮاﻧﮕﯽ زده. ﺳﺨﻦ اﺑﻠﻬﺎﻧﻪ ﯾﯽ ﺑﻮد. ا ﮔﺮ ﯾﮏ آدم ﺳﺎﻟﻢ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺗﻨﻬﺎ ﯾﮏ روز ﭼﻨﺎن ﻧﻘﺸﯽ را ﺑﺎزی ﮐﻨﺪ، ﺑﯽ ﺷﮏ در ﭘﺎﯾﺎن روز ﺑﻪ واﻗﻊ ﺑﯿﻤﺎر ﻣﯽ ﻣﺮﯾﻢ اول ﻣﺮا ﻧﺸﻨﺎﺧﺖ. وﻗﺘﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﯾﮏ دﯾﮕﺮ را در ﺑﻬﺪاری دﯾﺪه اﯾﻢ، ﺑﻪ ﯾﺎدش آﻣﺪ. ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: » ﻫﻨﻮز ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﻧﺸﺪه ای؟ ﻣﻦ « ﻫﻢ ﺧﻨﺪﯾﺪم. ﺑﻪ رﻏﻢ ﻣﻘﺮرات زﻧﺪان ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﻫﺎ ی اﺗﺎق او زد. ﺳﺮ ﻣﯽ آزاد از اﯾﻦ ﻣﻘﺮرات ﺑﻮد. ﮔﺎه در راه رو ﺑﻪ ﻧﻤﺎز ﻣﯽ اﯾﺴﺘﺎد. ﺑﺪون اﯾﻦ ﮐﻪ ﭼﺎدر ﺑﻪ ﺳﺮ ﮐﻨﺪ، ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﻧﻤﺎز ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ. ﮔﺎه ﻣﯿﺎﻧﻪ ی ﻧﻤﺎز ﻫﻢ ﻣﯽ روزی ﺑﺎ ﺻﺪای ﻓﺮﯾﺎدی ﻫﻤﮕﯽ ﺑﻪ راه رو دوﯾﺪﯾﻢ. ﻣﺮﯾﻢ ﮔﻠﻮی ﯾﮑﯽ از اﺗﺎﻗﯽ ﻫﻢ ﻫﺎﯾﺶ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻓﺸﺎر ﻣﯽ دا د. اﯾﻦ ﮐﺎر اول ﺑﻪ ﺷﻮﺧﯽ ﺷﺮوع ﺷﺪه ﺑﻮد. ﹺ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻫﻢ ﺳﻌﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﻪ ﻃﺮف آراﻣﯽ ﺧﻮد را از زﯾﺮ دﺳﺖ ﻣﺮﯾﻢ ﮐﻨﺎر ﺑﮑﺸﺪ. اﻣﺎ ﺑﻪ وﻻی ﻋﺸﻖ او ﺑﻪ ﮐﺮﺑﻼ ﻣﯽ » ﹺ ﺗﻨﮓ اﯾﻦ دل ام ﻋﻘﺪه

روﯾﻢ

« روﯾﻢ.

ﻫﺎ دارد

ودرد.

ﺷﺪ.

ﺧﻨﺪﯾﺪ.